«Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει ανάγνωση για να υπηρετήσουν μια περιφρονητέα χρησιμότητα, όπως έχουν μάθει να μετρούν για να κρατούν λογαριασμούς και να μην τους εξαπατούν στο εμπόριο. Ελάχιστα όμως ή τίποτα δεν γνωρίζουν για την ανάγνωση ως ανώτερη διανοητική άποψη. Η ανάγνωση είναι άσκηση· δεν είναι πολυτέλεια που μας κοιμίζει και μαζί αποκοιμίζει τις ευγενέστερες ικανότητές μας, αλλά κάτι που, για να το διαβάζουμε, πρέπει να σταθούμε στις μύτες των ποδιών και να τους αφιερώσουμε τις πιο νηφάλιες και εγρήγορες ώρες μας.»
- Γι’ αυτό μιλώ για θέληση, για ενέργεια, για χρωματική ένταση και ευγενή χειραφέτηση. Για το ερωτικό παιχνίδι της μητέρας με το νήπιό της, η οποία μέσω του νανουρίσματος - το επισημαίνω μέσω του νανουρίσματος - εισάγει τη μουσική του χρόνου· αυτό που στη συνέχεια θα γίνει ρυθμικός λόγος και κατόπιν μουσική ομιλία. -
«Μέσα στο δάσος υπάρχουν δρόμοι, που κατά το πλείστον χορταριασμένοι σταματούν ξαφνικά στο άβατο.
Κάθε δρόμος προχωρά ξέχωρα, αλλά μέσα στο ίδιο δάσος. Συχνά φαίνεται σα να μοιάζει ο ένας με τον άλλο. Αλλά είναι απλώς επίφαση.
Οι ξυλοκόποι και οι δασοφύλακες γνωρίζουν τους δρόμους. Ξέρουν τι θα πει να είσαι σε τέτοιο δρόμο του δάσους.»
- Γι’ αυτό μην περιφέρεσαι στο σήμερα του τόπου με αγένεια θυμό και ειρωνεία. Το δικαίωμα του λόγου σου ας το αναδείξουν οι ελπίδες των ονείρων και η αλήθεια της βροχής που προσφέρει τα υδάτινα χελιδόνια στους ποταμούς. -
«Ένας σωστός παίκτης του Παιχνιδιού με τις Χάντρες οφείλει να διαποτίζεται από τη χαρωπή διάθεση, όπως διαποτίζεται ένας ωραίος καρπός από τους χυμούς του. Οφείλει πάνω απ’ όλα να είναι κάτοχος της χαρωπής γαλήνης της μουσικής, διότι η μουσική στο κάτω κάτω δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πράξη θάρρους, ένας νηφάλιος χαμογελαστός βηματισμός προς τα εμπρός, κι ένα χορευτικό πέρασμα ανάμεσα από τους τρόμους και τις φλόγες του κόσμου, η τελετουργική προσφορά μιας θυσίας.»
- Γι’ αυτό λούσου με απαγγελία αγνών βιαιοτήτων αυγής. Κελάηδησε την παρθενική συναυλία του ψύχραιμου ηλίου. Χόρεψε στην κορυφή της πυραμίδας των ερυθρών φεγγαριών. Κι από τον ιδρώτα του χορού σου θα γεννηθούν οι καρποί των πουλιών, που θα σαλπίσουν από την πλατεία του ωκεανού την πλεύση του καραβιού της απλότητας προς το στάχυ της αχτίδας του απάτωρος αρώματος, για να ξεδιψάσουν τα λεμόνια. -
«Τίποτε δεν είναι δυσχερέστερο κι ωστόσο πιο αναγκαίο, από το να μιλά κανείς για ορισμένα πράγματα, η ύπαρξη των οποίων δεν είναι μήτε καταδείξιμη, μήτε πιθανή. Το γεγονός καθαυτό ότι οι σοβαροί και ευσυνείδητοι άνθρωποι τα μεταχειρίζονται ως πράγματα υπαρκτά, τους φέρνει ένα βήμα κοντύτερα στην ύπαρξη και στην πιθανότητα να γεννηθούν.»

*Ο Εμμανουήλ Μαρώλιας είναι ποιητής, ζει και εργάζεται στη Συκαμιά Λέσβου.