Με τους μετανάστες ή όχι; Από το βράδυ της Δευτέρας, η πολιτική πρωτοβουλία να εγκατασταθούν 250 μετανάστες στο κτήριο της Νομικής έχει γίνει ένα είδος σφυγμομέτρησης για το ποιοι είναι με ποιους. Όποιοι είναι με τους μετανάστες, οφείλουν να είναι με την πρωτοβουλία αυτή, υποστηρίζουν οι πρωταγωνιστές.
Ο τρόπος που η Ελλάδα αντιμετωπίζει το θέμα του πολιτικού ασύλου, είναι πέρα από κάθε έννοια σεβασμού των δικαιωμάτων και τήρησης των διεθνών συμβάσεων. Πολλοί θέλουν να ξεχνούν πως οι Έλληνες στο παρελθόν ζήτησαν πολιτικό άσυλο την περίοδο της χούντας και δημοσιοποίησαν με τον τρόπο αυτό τα προβλήματα δημοκρατίας στη χώρα. Ίσως αυτοί που το ξεχνούν να έχουν το λόγο τους. Και τότε τούς ήταν αδιάφορη η Δημοκρατία στην Ελλάδα και τώρα πολύ περισσότερο στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Αλλά με τη Δημοκρατία ή είσαι ή δεν είσαι. Δεν υπάρχει ολίγον από Δημοκρατία όπως δεν υπάρχει ολίγον έγκυος. Αυτή είναι επιχειρηματολογία των εκτρωμάτων του καλυμμένου ρατσισμού.
Η Ελλάδα με χιλιάδες προβλήματα από το φαινόμενο της μετανάστευσης, στέκεται απέναντι στο θέμα με την ελάχιστη δυνατή υπευθυνότητα. Όσοι μπαίνουν στην Ελλάδα είναι εγκλωβισμένοι. Δεν μπορούν να πάνε πουθενά. Δεν μπορούν να πάνε σε άλλη χώρα για να δουλέψουν. Έτσι μένουν στη Ελλάδα και μετατρέπονται σταδιακά σε μάζες εξαθλιωμένες, που κάποια στιγμή μπορεί να υποκύψουν στην εγκληματικότητα για να επιβιώσουν. Όπως ακριβώς οι Έλληνες μετανάστες, αλλά προηγούμενων δεκαετιών (για όσους δεν έχουν ή δε θέλουν να έχουν μνήμη).
Η εκδίκαση των υποθέσεων πολιτικού ασύλου παίρνει χρόνια και οι μοναδικοί ωφελημένοι είναι διάφορα κυκλώματα που εμπορεύονται ένσημα, άδειες παραμονής, κόκκινες κάρτες και πράσινα άλογα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα την οποία φαντάζομαι πως επικαλούνται και αυτοί που πήραν την πρωτοβουλία να μεταφέρουν τους 250 στη Νομική και να βάλουν έτσι στην πολιτική ατζέντα το θέμα του πολιτικού ασύλου. Το κατάφεραν, αλλά με ποιο τρόπο το έβαλαν;
Ο πολιτικός ακτιβισμός όλο και περισσότερο θα φαντάζει ως μοναδική πολιτική συγκρινόμενος με την υποκρισία του πολιτικού συστήματος. Υπάρχει, όμως, κίνδυνος να παράγει πολιτική για τον εαυτό του, για τη δική του πολιτική επιβεβαίωση, αν αυτό που αντιλαμβάνεται είναι μόνο η διάθεσή του.
250 άνθρωποι σε ένα κτήριο, χωρίς συνθήκες υγιεινής, σε μια φυλακή που απλώς θα έχει την κάλυψη των ανακοινώσεων κάποιων φοιτητικών παρατάξεων και στα μάτια ενός κομματιού της κοινωνίας θα φαντάζει ως εκβιασμός, δεν είναι ίσως η καλύτερη λύση.
Θα βάλει τους μετανάστες στην πολιτική ατζέντα, αλλά θα τους βάλει και στους φόβους του μικροαστού, και στην άρνηση του μέσου Έλληνα να κατανοήσει και στην απόφαση της κυβέρνησης να μην εκβιαστεί και να μην κρίνει το θέμα του πολιτικού ασύλου μαζικά, αλλά κατά περίπτωση.
Επιπλέον, μια σχολή όπως η Νομική (αν πραγματικά είναι αποτέλεσμα διεργασιών στο εσωτερικό της αυτή η υπόθεση) είχε χιλιάδες τρόπους να προβάλει το θέμα και να πάρει πρωτοβουλίες. Σε τελευταία ανάλυση, είναι μέρος του επιστημονικού της αντικειμένου.
Έχω επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα της πρωτοβουλίας. Μακάρι οι φοιτητές να πάρουν την υπόθεση πάνω τους και να δώσουν μια άλλη διάσταση. Αλλά πολύ φοβάμαι πως ο συγκεκριμένος ακτιβισμός δεν είναι και τόσο εξοικειωμένος με τη μυρωδιά που… αναδύουν τέτοια προβλήματα. Και προφανώς η λέξη ακτιβισμός δεν έχει καμμιά σχέση με το γιαουρτάκι Activia…

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα http://www.koutipandoras.gr/.

* Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι δημοσιογράφος.