Ελένη Κονιαρέλλη - Σιακή
40 σονέτα της καρδιάς
Ποίηση
Εκδόσεις Αστερίας
Αθήνα 2010, σελ. 62

Δεκαεννέα βιβλία έχει στο ενεργητικό της η Μυτιληνιά συγγραφέας Ελένη Κονιαρέλλη - Σιακή. Πρωτοεμφανίστηκε το 1987 με τη συλλογή διηγημάτων «Μαύρες πινελιές στο γαλάζιο χρώμα» και από τότε συνεχίζει με ποιήματα (κυρίως), αλλά και πεζογραφήματα. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, το έργο της έχει μεταφραστεί και ανθολογηθεί και έχει τύχει πολλών βραβεύσεων και διακρίσεων, καθώς και του Διεθνούς Βραβείου Ειρήνης και Φιλίας «Ιπεκτσί». Για παράδειγμα, ο Γιώργος Κάρτερ, λογοτέχνης, δημοσιογράφος, επίτιμος πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, έγραψε για το βιβλίο της «Μολυβιές στο χρόνο» (2008): «Ωραία γραμμένα πεζογραφήματα, μιλάνε για τα καθημερινά, τ’ απλά της ζωής, μ’ αλήθεια και συγκίνηση. Μνήμες, σύγχρονα γεγονότα, στοχασμοί, γίνονται γοητευτικά αφηγήματα, με χιούμορ μερικά, αλλά και με θέμα ευρηματικό και πρωτότυπο.»
Στο παρόν βιβλίο συγκέντρωσε 40 νέα της ποιήματα, γραμμένα όλα με την τεχνική του σονέτου. Όπως σημειώνει στον πρόλογό της ένα θεωρητικό κείμενο για την ιστορία και τα γνωρίσματα του σονέτου, «πρέπει ο αναγνώστης με προσοχή να παρατηρήσει, ν’ ακούσει και να νιώσει αυτόν τον όμορφο λόγο της ποίησης, που εξελίσσεται σαν μουσική υπόκρουση του συναισθήματος, αφού κάθε λέξη παίρνει τη θέση της χωρίς καμμία να περισσεύει. Πρέπει ο αναγνώστης να μελετήσει την πυκνότητα και την καθαρότητα των εικόνων του σονέτου, που στέρεα θεμελιώνουν και οικοδομούν το θέμα τους, από στίχο σε στίχο, από τετράστιχο σε τετράστιχο, με κορύφωση την πύκνωση του εξάστιχου.»
Να δύο χαρακτηριστικά δείγματα γραφής. Το πρώτο έχει τίτλο «Της Σαπφούς το νησί»:
«Άφησα πίσω το νησί των κάστρων / στης θάλασσας τα κύματα να τρέχει / με θλίψη να μετρά όσα δεν έχει / μιλώντας στις αναλαμπές των άστρων. // Άφησα πίσω στο νησί τη “χώρα” / κι ερήμωσαν οι δροσεροί λειμώνες / δάκρυσαν την αυγή οι ανεμώνες… / έκλαψα νύχτα την πικρή μου ώρα. // Τώρα που θέλω πίσω να γυρίσω / λυσσομανά στη σκέψη μου αγέρας, / τα φώτα τρεμουλιάζουν της ημέρας. // Πνοή ελπίδας μέσα στ’ όνειρό μου / κι οι φωνές που με καλούν της λυγαριάς: / “Έλα με το πρελούδιο της καρδιάς…”»
Το δεύτερο έχει τίτλο «Σαν μείνεις μ’ άδεια χέρια»:
«Πρωί… κι εσύ μετράς όσα δεν έχεις. / Βαθύς γκρεμός τσακίζετ’ η ψυχή σου / τ’ όνειρο σ’ οδηγεί για τη φυγή σου. / Σε πίστα χωρίς μια ορχήστρα τρέχεις. // Απόγευμα γλυκό και δεν το βλέπεις / μέσ’ τα κενά κρύβεις και την αλήθεια. / Αυτά που έχεις έγιναν συνήθεια. / Κι άλλους καρπούς αναζητάς να δρέψεις. // Φαντάσου να ξυπνήσεις νύχτα υγρή / κι όλα τα σίγουρα να τα ‘χεις χάσει / άδεια τα χέρια κι η ψυχή στην πλάση. // Τότε θα νιώσεις ότι δεν τίμησες / τον “θησαυρό” κι ανόητ’ αγνοούσες / τόσα που είχες… και δε εκτιμούσες»