Επίτιμος καθηγητής Ζωγραφικής στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών αναγορεύτηκε ο καλλιτέχνης, διεθνούς κύρους κι εμβέλειας, με αγιασώτικη καταγωγή, Γιάννης Κουνέλλης. Η Σύγκλητος της Σχολής στην Αθήνα αποφάσισε ν’ απονείμει την τιμή αυτή, αναγνωρίζοντας το υψηλής ποιότητας έργο του.
Όπως τονίστηκε στην απόφαση της Συγκλήτου, «από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα είστε παρών στο προσκήνιο της διεθνούς σύγχρονης τέχνης και με το έργο σας τιμάτε τη χώρα μας. Ζωγραφίζετε στον πραγματικό χώρο - τονίζοντας την αξία του ανθρώπινου μέτρου - και συμβάλλετε με τη διαδρομή σας στη διδασκαλία της τέχνης. Η συμμετοχή σας στις διδακτικές δραστηριότητες της Σχολής μας, θα αποτελέσει για εμάς ιδιαίτερη τιμή.»
Ο Γιάννης Κουνέλλης αποδέχτηκε την πρόταση κι ευχαρίστησε τη Σχολή: «Είμαι φυσικά ευχαριστημένος και συγκινημένος για την τιμή που μου κάνετε», σημείωσε στην απάντησή του.

Η επίσημη τελετή απονομής του τίτλου του Επίτιμου Καθηγητή Ζωγραφικής στην Α.Σ.Κ.Τ. έγινε στην Αθήνα, στο κτήριο της Σχολής, στις 24 Φλεβάρη 2009, στη γεμάτη αίθουσα «Τζόρτζιο Ντε Κίρικο», με τους φοιτητές καθισμένους στο πάτωμα.
Πριν την αναγόρευση, η προεδρεύουσα του Θεωρητικού Τμήματος της Α.Σ.Κ.Τ., Νίκη Λοϊζίδη, παρουσίασε τη σταδιοδρομία του Κουνέλλη στην τέχνη, κι ο καρδιακός φίλος του Μανώλης Μπαμπούσης, αναπληρωτής καθηγητής στην Α.Σ.Κ.Τ. και φωτογράφος, τον σκιαγράφησε μέσα από τα λόγια του καλλιτέχνη. Ο Γιάννης Κουνέλλης συγκινημένος, ταπεινά και με λόγια αισθητικά, γεμάτα σοφία και ρωμιοσύνη, αποκαλύφτηκε στους φοιτητές:
«Σ’ αυτούς τους καιρούς το να μιλάει κανείς είναι αυτοκτονία, αλλά το να μη μιλάει είναι δολοφονία. Μιλάμε λοιπόν, αναθέτοντας την επιβίωση στην τύχη.
Ο μεγάλος Άγγλος ποιητής Λόρδος Βύρων πέθανε στο Μεσολόγγι για την ελευθερία και την αυτονομία της Ελλάδας. Οι καιροί άλλαξαν αλλά δε γνωρίζουμε ακριβώς σε τι άλλαξαν. Σ’ αυτήν τη χώρα ομιλείται πάντα η ελληνική γλώσσα, ο Παρθενώνας βρίσκεται πάντα πάνω στο μεγάλο βράχο, ως ένδειξη ενός από τα κέντρα της Δύσης. Η λογική και η ηθική έμειναν μακριά από την ουσία της συζήτησης για την αναγέννηση, για το διαφωτισμό, για τη νέα τέχνη, που αιώνα με τον αιώνα γέμιζε με εικόνες διαβολικά ακριβείς τους τοίχους των εκκλησιών, των σπιτιών και των δημόσιων χώρων.
 

Η Ιθάκη δεν άλλαξε θέση από την εποχή του Ομήρου και οι άνθρωποι που γεννιούνται στην Ελλάδα έχουν ανάγκη να είναι οι πρωταγωνιστές της εποχής τους.
Αλλά πού βρίσκεται το κέντρο που δικαιολογεί εκείνο τον πρωταγωνιστή, εν ονόματι ποιανού παραμένει αυτή η επένδυση στην ιστορία της πραγματικότητας; Στην εποχή του Καβάφη η γλώσσα ήταν το επιθυμητό αντικείμενο, ήταν το δράμα και το έπος, ο δρόμος που δικαιολογούσε κάθε προσπάθεια. Οι μεγάλοι λογοτέχνες, όπως ο Τζόυς κι ο Μπέκετ, ανήκουν σ’ αυτή την οικογένεια, που ιδεαλιστικά και χωρίς οικονομία δυνάμεων δοκίμασαν ν’ ανακατασκευάσουν με υπόγεια περάσματα το δρόμο του αίματος της μνήμης, που φέρει το μέλλον.

Ο πόλεμος πέρασε, ύστερα η μεταπολεμική περίοδος μεγάλη ως το χθες. Η γέφυρα που ενώνει το παρελθόν με το παρόν ανατράπηκε. Ακόμα και η παγκοσμιοποίηση με την πραγματιστική της στρατηγική, έχοντας σα στόχο να διαγράψει με αποφασιστικότητα τη μνήμη και τον ορίζοντα κάθε εικόνας και να εκμηδενίσει τους δεσμούς ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τη λαϊκή καταγωγή του.
Ο κυνισμός δυστυχώς παραμένει σήμερα το μοναδικό θέμα συζήτησης, δε χρησιμεύει πλέον να έχουμε ένα δυνατό σχέδιο για την αλλαγή. Η τέχνη περιορίζεται σ’ ένα αισθητικό πεδίο με διακοσμητικούς στόχους διαμέσου των δρόμων της αγοράς. Λένε ότι αυτή η εικονική πραγματικότητα, γεννημένη από τις ανάγκες μιας οικονομίας, που δε βασίζεται στην κατασκευή αντικειμένων αλλά σε πυρετώδεις χρηματιστηριακές συναλλαγές, είναι σήμερα νεκρή. Το θείο χάος είναι επί θύρας και όλα ξαναγεννιούνται από αυτά το μείγμα συμπεριλαμβανομένου του νέου, που θα είναι ένα φάντασμα, όπως πάντα, αλλά χρειάζεται να κάνει κάθε προσπάθεια για να παραμείνει ακέραιο, διαλεκτικό. Άρα συνομιλητής, ώστε οι καλλιτέχνες που θα γεννηθούν να κολυμπήσουν στα διαυγή νερά της θάλασσας, εκεί όπου στο βάθος διαφαίνονται τα θραύσματα εκείνης της χαμένης ηπείρου, που είναι η Ατλαντίδα με τον ακραίο της μοντερνισμό.
Το όνειρο που αποκαλύπτεται είναι εκείνο το κάστρο πάνω από το ποτάμι. Είναι κατασκευασμένο μ’ εσωτερικούς κανονισμούς. Οι μορφές που το κατοικούν γεννήθηκαν εκατοντάδες χρόνια, η μια από την άλλη, όπως οι πίνακες στα μουσεία. Ο χτύπος της καρδιάς τους έχει τους ζωώδεις ρυθμούς μιας εποχής όταν εκείνες οι περιοχές, σήμερα φαλακρές, ήταν καλυμμένες με δάση.

Δε θέλω να σας τρομοκρατήσω, αλλά να μιλήσω για ζωγραφική. Το όνειρο διατάζει την τρικυμία, ξηλώνει την αυλαία, γράφει την τραγωδία και σκοτώνει τον καλλιτέχνη που δεν έχει όνειρο και δεν είναι ταξιδιώτης και δεν είναι ανάμεσα στους ναυαγούς της σχεδίας του GERICAULT. Είμαι εδώ συγκινημένος για να παραλάβω αυτό το ενδεικτικό σημάδι από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας που με τιμά σήμερα.»
Ο Γιάννης Κουνέλλης, με αγιασώτικες ρίζες, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1936. Το 1956 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. από το 1960 ως σήμερα έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις σε Ιταλία, Παρίσι, Βερολίνο, Νέα Υόρκη, Αθήνα κι έχει πάρει μέρος σε ομαδικές της ομάδας Άρτε Πόβερα (Φτωχή Τέχνη) και πολλές φορές στην Μπιενάλε στη Βενετία (από το 1972). Το έργο του έχει παρουσιαστεί και βρίσκεται σε πολλά μουσεία.
Ο Κουνέλλης θεωρείται σήμερα διεθνώς ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στη σύγχρονη τέχνη κι από τους κυριότερους εκφραστές στη Φτωχή Τέχνη καις την Εννοιολογική Τέχνη. Με τη χρησιμοποίηση στο έργο του φυσικών υλών (νερό, καπνό, υγραέριο) και φτηνών υλικών (σακκιά, σίδερά, ξύλα) ξαναπροσδιορίζει τη σημειολογία στ’ αντικείμενα, και με την εισαγωγή ζωντανών οργανισμών (άλογα, πουλιά) ενεργοποιεί τη συμμετοχή του θεατή, καθώς δημιουργεί έτσι ένα περιβάλλον «θεατρικό». Ο Κουνέλλης καταργεί τις παραδοσιακές εικονιστικές αντιλήψεις, καθώς κάνει τις φυσικές ιδιότητες και ποιοτικές από τα αντικείμενα, φορείς εικαστικής έκφρασης. Όπως μου είχε πει, σε παλιότερο αντάμωμά μας, ήθελε να ‘ρθει στο χωριό του, τη λεσβιακή Αγιάσο, να δει και να γνωρίσει τους συγγενείς του (απ’ ό,τι ξέρω, ανάμεσά τους είναι ο γιατρός Βασίλης Κουνέλλης, κι ένας συμβολαιογράφος).
Βασίλης Πλάτανος