Στη διάρκεια της πεζοπορίας για την Αγιάσο, η συζήτηση (κουτσουμπολιό!) για το θυμό και το φόβο:
«Η … είναι στα 36, παντρεμένη 12 χρόνια, έχει ένα παιδί εννιά χρονών και ακόμη και τώρα δεν τολμάει να ζητήσει από τον άντρα της να κάνουν σεξ! Έχει να την πηδήξει πέντε μήνες και αυτή δε λέει τίποτα, πίνει ούζα κάθε μέρα για να πνίξει τον πόνο της.»
«Εννοείς ότι κρύβει από τον άνδρα της την επιθυμία της;»
«Φυσικά το κρύβει, φοβάται!»
Ο διάλογος είναι αυθεντικός μέσα στη συμπαθή αφέλειά του. Ο φόβος είναι μια αιτία απόκρυψης των συναισθημάτων μας. Μπλοκάρουν τη μύηση στις επιθυμίες...
Ντροπή, σκεπάζει τα συναισθήματά μας, που διαχωρίζουμε σε «κατάλληλα» και «ακατάλληλα» λόγω πάθους! Τα πρώτα τα διαλαλούμε αναμένοντας επιβράβευση, τα δεύτερα σαν αθέμιτες ακολασίες, τα απωθούμε τόσο βαθιά που τα ξεχνάμε (νομίζουμε!). Οδηγούμαστε σε μια ζωή αρεστή στους άλλους και όχι σε μας. Φοβόμαστε να έρθουμε σε ρήξεις που θα χαλάσουν την εικόνα μας και τελικά μένουμε μόνοι, μανιασμένοι και άπραγοι... Είναι τρομακτικό το πόσο διαδεδομένο είναι το αίσθημα κατωτερότητας, η χαμηλή αυτοεκτίμηση! Και υπάρχει κοινωνική, πολιτισμική αιτία γι’ αυτό, η οποία καθορίζει τον τρόπο που μας διαπαιδαγωγούν και τη μετέπειτα εξέλιξή μας. Επικρατεί η αντίληψη ότι αν δεν είμαστε αρεστοί, θα μας κλοτσούν κατά βούληση. Δίνοντας μεγαλύτερη σημασία ακόμη και στην πιο άστοχη γνώμη, ξεχνάμε ότι την κούπα της λογικής μας τη γεμίζουν οι ανάγκες μας, οι βαθύτερες επιθυμίες που κρύβουμε. Περιπλανάται γύρω μας ο φόβος τι θα πουν οι άλλοι, ιδιαίτερα οι πιο δικοί μας άνθρωποι. Ειδικά αυτοί, γιατί κάπου διαισθανόμαστε ότι θα χαθεί η «καλή» εικόνα που πασχίσαμε να φτιάξουμε... Βιώνουμε βαρύτατες εσωτερικές απώλειες όταν, για να μη χάσουμε την αποδοχή κοντινών μας προσώπων, συντονιζόμαστε μαζί τους παραβλέποντας τα λυτρωτικά «θέλω» μας...
Μια από τις αιτίες της ανάγκης να απωθούμε συναισθήματα στο ασυνείδητο, η αθώα, γονική επιρροή! Ίσως πρόκειται για τον πιο συνηθισμένο λόγο για τον οποίο μαθαίνει κανείς να καταπιέζεται. Στην προσπάθειά τους να κάνουν τα παιδιά τους καλούς ανθρώπους, οι γονείς, χωρίς βέβαια πρόθεση, διαμορφώνουν τις συνθήκες για τη δημιουργία ψυχολογικών προβλημάτων που θα εμφανιστούν αργότερα! Οι οικογενειακές και κοινωνικές επιταγές μάς δίνουν ισχυρά κίνητρα να μην εκφράζουμε θυμό ή φόβο. Το εμπεδώνουμε από μικρή ηλικία. Διαπιστώνουμε πάντα ασυνείδητα ότι είναι ανάρμοστα συναισθήματα, και τα καταπιέζουμε, τα απωθούμε! Έχουμε μάθει να τα καταπιέζουμε τόσο απόλυτα, ώστε σε πολλές περιπτώσεις αγνοούμε τελείως της ύπαρξή τους! Και σαν άμυνα στα καταπιεσμένα συναισθήματα, εμφανίζονται οι σωματικές διαταραχές!
Η ίδια η εκπαίδευσή μας είναι φοβική. Συχνά η κουλτούρα μας μάς πιέζει να συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο. Ακόμη και ο Χριστιανισμός, η θρησκεία της... αγάπης, διδάσκεται μέσα από το φόβο της απόρριψης, το φόβο της... κόλασης. Αποκτάμε μια αιρετική σχέση με το «εγώ» μας. Αισθανόμαστε συνεχώς λίγοι, αμαρτωλοί, ότι χρωστάμε... Το παιχνίδι ξεκινάει πολύ νωρίς, αλλά κυρίως στην εφηβεία δείχνει την αγριάδα του, καθώς αναγκάζουμε νέους ανθρώπους να «πάρουν» αποφάσεις σύμφωνα με κριτήρια καριέρας και κυρίως οικονομικής επιτυχίας (!), κοινωνικής καταξίωσης και όχι με γνώμονα μιας ασύγκριτα πιο ευτυχισμένης ζωής που θα σε παρασύρουν οι κλίσεις σου. Σπάνια εναρμονίζονται οι αποφάσεις με τα ένστικτά μας, επειδή κάποιοι πιεστικά επιμένουν «για το καλό μας» για να «μη δυστυχήσουμε»... Όμως οι φόβοι μας βρίσκονται και στο από εδώ και πέρα! Φοβόμαστε όχι το «τώρα», όχι αυτό που συνέβη, αλλά αυτό που πιθανολογούμε ότι θα συμβεί σε μέλλοντα χρόνο. Υποθέτουμε, κάνουμε σενάρια, υιοθετούμε εκδοχές και σχεδόν πείθουμε τον εαυτό μας για το τι θα συμβεί. Η αλήθεια σπάνια είναι τόσο τρομακτική όσο οι φόβοι μας!
Το ασυνείδητο είναι το υπόγειο βασίλειο του κρυφού και του μυστηριώδους! Το μέρος όπου βρίσκονται τα συναισθήματα κάθε είδους. Μέσα από τον ασυνείδητο λάκκο των λεόντων, αντιλαμβανόμαστε πως κάποιους υπαινιγμούς για τη φύση των πραγμάτων που κατοικούν στο ασυνείδητό μας βρίσκουμε στα όνειρά μας. Όμως, τα όνειρα και οι ελπίδες δεν παγιδεύονται όταν η καρδιά ξεμυαλίζει το νου! Γι’ αυτό κι όταν πηγαίνουμε για ύπνο, γινόμαστε όλοι, ήσυχα κι εκ του ασφαλούς, παράφρονες...

... ο Δανιήλ.