Ο Ακροβάτης: φτηνός, αεικίνητος και φονικός σε αμμούδες. Μόνο μην τον χρησιμοποιήσετε πριν το πέσιμο του ήλιου. Θα γίνει μεζές στα λιανά!



Συνήθως όσοι είμαστε κάπως πωρωμένοι με το ψάρεμα, ξοδεύουμε μια ολόκληρη περιουσία σε δολώματα κάθε φορά που πρόκειται να εξορμήσουμε στην αγαπημένη μας παραλία.
Ο λόγος (εκτός από την τρέλα και την απληστία μας) είναι ότι σκεφτόμαστε με την εξής λογική: αν δεν τσιμπάει σήμερα ο ακροβάτης, θέλουμε λίγα μονοδόλια. Και αν τα μονοδόλια δεν τσιμπούν; Ε τότε να έχουμε και μαζί μας λιγάκι φαραώ. Βάλτε τα κάτω: ακροβάτης πέντε ευρώ το κουτάκι, μονοδόλι κοντά ένα ευρώ το ένα, φαραώ εννιά με 15 ευρώ το κομμάτι. Το 30άρι ευρώ δεν το προφταίνουμε. Βάλτε βενζίνες, παρελκόμενα… Είναι πολλά τα λεφτά. Και συνήθως δε μένουμε εκεί. Παίρνουμε από όλα τα σκουλήκια και από λίγα, με αποτέλεσμα να ξεπερνάμε το 30άρι. Ξέρετε πόσες φορές έχω ακούσει φίλους ψαράδες να λένε ψέματα στις γυναίκες τους για το πόσα ξόδεψαν σε δολώματα; «Δέκα ευρώ, αγάπη μου, κάνουν όλα αυτά» και ο τύπος είχε μια τσάντα με παγοκύστη μέσα στην οποία είδα να σαλεύουν, μεταξύ άλλων απαισίων σκουληκιών, δυο μεγάλοι φαραώ… 20 ευρώ έκαναν μόνοι αυτοί. Είναι αλήθεια πως δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποιο δόλωμα θα «δουλέψει» καλύτερα. Υπάρχουν όμως κάποιες γενικές αρχές.
1) Γνώση του βυθού. Καλό είναι να γνωρίζουμε σε τι βυθό πάμε να ψαρέψουμε. Έχω ακούσει, και συμφωνώ εκ πείρας, πως σε «σκληρούς» βυθούς κατά κύριο λόγο δε χρησιμοποιούμε «μαλακά» δολώματα. Δηλαδή σε έναν τόπο με πέτρες και πολύ φυκιάδα, το να βάλουμε ακροβάτη δεν είναι τόσο σοφό. Αντίθετα, ένα κομματάκι φαραώ ή ένα μονοδόλι θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Αντιθέτως, σε άμμο ή πολύ ψιλό χαλικάκι, ο αεικίνητος ακροβάτης είναι προτιμητέος, ο αμερικάνος το ίδιο. Πάντως οι εξαιρέσεις είναι πολλές.
2) Πείρα. Η πείρα είναι μεγάλο πράγμα και ευτυχώς ή δυστυχώς δεν μπορεί κανείς να την αγοράσει, αλλά μόνο να την αποκτήσει. Πείρα σημαίνει να μπορείς να «διαβάσεις» τον τόπο που πας να ψαρέψεις, αλλά και να μπορείς να καταλάβεις τον τρόπο των ψαριών με βάση κάποια σημάδια. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια παραλία που έχει τη φήμη πως κρατάει μουρμούρια. Δεν είναι απλό να πας να τα βγάλεις. Σε ένα μέρος αυτής της παραλίας, δέκα μέτρα όλα και όλα, θα δουλεύουν καλύτερα. Αυτό το μαθαίνεις εκ πείρας ή με «καρφωτή». Υπάρχει μέρα και μέρος που θα σου δώσει ψάρια με μακρινές βολές και μετά από λίγο, σχεδόν αφρωτά και άλλοτε έξω-έξω… Μια από τις ομορφιές του ψαρέματος είναι η απόκτηση πείρας.


Ο «βασιλιάς» των δολωμάτων, ο φαραώ. Προσοχή στις δαγκάνες του. Τσιμπάνε δυνατά, όπως τσιμπημένη είναι και η τιμή του!

Βασικές αρχές για τα δολώματα. Παραδοσιακά;
Αν πάμε λοιπόν σε άμμο, ας μην ξοδέψουμε μια περιουσία. Πέντε αμερικάνοι και δυο κουτάκια ακροβάτης είναι αρκετά για να απασχολήσουν έναν ψαρά μια ολόκληρη νύχτα (αν τσιμπάει τόσο πολύ πια και δε φτάσουν τα δολώματα, τι να πω, πιάστε όσα μπορείτε και αφήστε για τους επόμενους). Αν πάμε σε μικτούς βυθούς, αξίζει να δώσουμε λεφτά για ένα φαραώ, αλλά και λίγη παστή γαριδούλα ή φρέσκια, όπως είναι, με λίγο νήμα σιλικόνης για να μη μας φεύγει. Τα σκουλήκια είναι συνήθως εγγύηση. Έχουμε βέβαια υποτιμήσει τα παραδοσιακά δολώματα για τα οποία θα μιλήσουμε σε λίγο. Όμως το λέω και το πιστεύω, όπως και οι περισσότεροι φίλοι ψαράδες, πως στο casting το σκουλήκι στη Λέσβο είναι ασύγκριτο.
Παραδοσιακά δολώματα λοιπόν. Ενδιαφέρον θέμα. Τι τρώνε τα ψάρια στο βυθό; Τρώνε κάθε μέρα αμερικάνους και ακροβάτες ή μήπως βρίσκουν μεγάλες ποσότητες φαραώ; Όχι βέβαια. Εάν έχουμε λοιπόν όρεξη και βέβαια χρόνο, προτείνω τα εξής: Μπορούμε να βρούμε πολύ καλά δολώματα στο γιαλό, δολώματα τα οποία βέβαια είναι και τσάμπα. Κάτω από τις πέτρες μάς περιμένουν μικρά καβουράκια. Αυτά τα μαζεύουμε, παραγεμίζουμε ένα καλτσόν με φύκια, το βρέχουμε και το βάζουμε στη συντήρηση. Τα καβουράκια θα παραμείνουν ζωντανά για τρεις - τεσσερις μέρες. Όταν έρθει η ώρα, σπάμε σύριζα ένα από τα πόδια τους (η βαρβαρότητα στο μεγαλείο της) και περνάμε από εκεί το αγκίστρι μας. Το κρύβουμε να προεξέχει μόνο η μυτούλα από το μαλακό μέρος, κάτω στην κοιλιά του καβουριού. Οι τσιπούρες και οι σαργοί λατρεύουν εκείνο το καβουράκι. Τα δόντια τους είναι ειδικά σχεδιασμένα για να σπάνε το κέλυφος των καρκινοειδών και να τα καταβροχθίζουν.
Μαζί με τα καβουράκια θα βρούμε κοχύλια και πεταλίδες. Αυτά το βράδυ, με λίγες φωσφοριζέ χάντρες για βοήθεια, θα μας δώσουν καλές εκπλήξεις. Στην άμμο, μια βόλτα με τη μάσκα μας αρκεί για να εντοπίσουμε σωλήνες και προσφύρες, που πάλι τις συντηρούμε με τον τρόπο που είπαμε, τις σπάμε και τις δολώνουμε ολόκληρες με αγκίστρια άσσους.
Για δοκιμάστε τα όλα αυτά, θα δείτε πως δουλεύουν. Συμβουλή: για τα ψαροδόλια ένα ας σημειώσουμε. Πριν πέσει ο ήλιος, ένα φιλέτο σαρδελίτσας καλά τυλιγμένο με νήμα σιλικόνης, ένα κομμάτι φρίσας με το δέρμα, είναι τέλεια δολώματα. Προσοχή όμως: με το πέσιμο του ήλιου βγαίνουν τα «φίδια», μουγκριά και σμέρνες. Βγάλτε τα ψαροδόλια από τη θάλασσα αν δεν θέλετε να γεμίσει ο τόπος με δαύτα.


Ολόκληρος αμερικάνος δολωμένος όμορφα με βελόνα; Τσιπούρες θα έχουμε πάλι… Μεγάλο δόλωμα, μεγάλο ψάρι



Μονοδώλια: σκληρό δόλωμα, τα μικρά δεν μπορούν να το χαλάσουν εύκολα, λιχουδιά μιας μπουκιάς για τα μεγάλα θηράματα. Ολόκληρο δόλωμα, η μύτη του αγκιστριού κλασσικά να προεξέχει στο τέλος του. Προσοχή μη μας σπάσει και φύγουν οι χυμοί του, είναι άχρηστο



Ένα κέλυφος μιας «ταπεινής» αλλά θαυματουργής προσφύρας! Σκληρό δόλωμα, γεμάτο και όλο εκπλήξεις, ειδικά το ξημέρωμα!