Το βράδυ της Δευτέρας 5 Ιουλίου βρέθηκα στο Κάστρο της Μυτιλήνης με χαρά και παρακολούθησα την ετήσια εκδήλωση της Δημοτικής Χορωδίας «Νίκος Μυρογιάννης», μαζί με τη νεοσύστατη χορωδία του Συλλόγου Γυναικών Παμφίλων. Αυτοί οι άνθρωποι, που είναι πλέον μεσήλικες, δίνουν μια νότα ποιοτικού πολιτισμού στην πόλη μας. Κάθε χρόνο μάλιστα εμπλουτίζονται και βελτιώνονται μουσικά.
Αυτή ήταν η εναρκτήρια εκδήλωση του Λεσβιακού Καλοκαιριού. Όμως, τι προετοιμασία έκανε άραγε ο δήμος Μυτιλήνης για να υποδεχτεί το Λεσβιακό Καλοκαίρι; Μήπως οι διάσπαρτοι ογκώδεις νάυλον σάκκοι με πευκοβελόνες; Μήπως τα ξεχαρβαλωμένα σκαλοπάτια; Μήπως ο κατασκότεινος διάδρομος προς τον κεντρικό δρόμο; Ή μήπως το ξεθωριασμένο σε άθλια κατάσταση σκηνικό (από πέρυσι), που δε βρέθηκε ένα κουτί μπογιά και ένας υπάλληλος του δήμου να το φρεσκάρει; Είπαμε, Οικονομική Κρίση, αλλά.. τόση ένδεια πια!
Για να μη μιλήσουμε για την όλη προχειρότητα του χώρου, με τις πλαστικές καρέκλες, το χαλίκι και τον αέρα να παίρνει τις παρτιτούρες των μουσικών. Όσοι έχουμε ταξιδέψει λίγο, έχουμε μέτρα σύγκρισης π.χ. το Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο στη Σπάρτη. Ποια έργα (ή ποιο νέο έργο) υποδομής για τον πολιτισμό έχει γίνει στην πόλη μας τα τελευταία χρόνια;
Για την εκδήλωση τι διαφήμιση έγινε, εκτός από μια ανακοίνωση σε τοπική εφημερίδα; Ούτε τηλεοπτική κάλυψη, ούτε προγράμματα στην είσοδο. Μόνο συγγενείς και πιστοί φίλοι το κοινό. Πώς, λοιπόν, να ανανεωθεί και να συνεχίσει να προοδεύει αυτή η χορωδία, που επιβιώνει χάρη στο μεράκι κάποιων συμπολιτών μας;
Μήπως η ανθοδέσμη που προσφέρθηκε από το δήμαρχο στο τέλος (που κι αυτήν εμείς φυσικά την πληρώνουμε), τα κάλυψε όλα;
Και ύστερα θέλουμε (;) και τουρισμό... τρομάρα μας!

Γ.Κ.