Ο Αύγουστος! Ένας άντρας μαγικός κι ένας μικρός αρχάγγελος, που αναπάντεχα εισχώρησε στη ζωή μου μέσα από ένα όνειρο, για να τον βρω την επόμενη μέρα μπροστά μου ξύλινο, απρόσιτο, κρεμασμένο, όπως όλοι οι αθώοι, εκ δεξιών μιας όμορφης μεγάλης πόρτας σκεπασμένης με πασχαλιές. Ένας βυζαντινός αρχάγγελος έμοιαζε να λείπει από την καρδιά του φετινού καλοκαιριού, που κυλά έντονα, αναμάρτητα, δυστυχώς γρήγορα, και χάνεται όπως και το τραγούδι μετά τις τελευταίες νότες: Απότομα, αφήνοντας τις αισθήσεις και τις επιθυμίες μας ακόρεστες, αλειτούργητες, ατέλειωτες.
Ο μικρός Αρχάγγελος κρατά ένα δισκοπότηρο κι είναι αμφίβολο αν προορίζει το περιεχόμενό του για κάποιον ευλαβικό επισκέπτη του, για τον Κύριό του ή για τον ίδιο. Οι αμαρτίες δεν είναι που καθαγιάζουν; Εκείνες τουλάχιστον που γίνονται το αντίδωρο των αισθήσεων, που ξεπλένουν την ύβρη της οσιότητας σ’ έναν κόσμο πλασμένο να εμπεδώνεται μέσα από τις ηδονές. Ένας μεθυσμένος Αρχάγγελος, αποκαθηλωμένος από το τέμπλο του, μακριά από την εκκλησία του, βαμμένος με απαίσιο, γυαλιστερό βερνίκι, ακατάληπτος. Ποιος ξέρει ποιον απαγορευμένο καρπό δοκίμασε και του επιβλήθηκε η σκληρή μοίρα της εξορίας από την αγιότητα! Ίσως κουράστηκε, γιατί διαπίστωσε πως κάποτε σε χώρους λατρείας, βρίσκουν καταφύγιο όσοι ξέβρασε η Κόλαση. Να αισθάνθηκε άραγε πολύ άγιος ή πολύ αμαρτωλός, ώστε αναζήτησε την οδό της απωλείας και της περιπλάνησης; Να του διηγήθηκε κάποτε κάποιος πιστός μέσα στους καημούς του, τις περιπέτειες του Οδυσσέα; Να απεκδύθηκε το σαρκίον της ασφαλείας;
Να είχε μοίρα τραγική; Δεν είναι από μόνο του τραγικό το άχρωμο γυαλιστερό βερνίκι; Έπεσε άραγε θύμα κάποιου αμόρφωτου επίτροπου ή κάποιου κακόγουστου συλητή; Για να ξαναγίνει όπως τον εμπνεύστηκε ο δημιουργός του, θα χρειαστεί να τρίψουν την επιφάνειά του με σκληρά υλικά, να αφαιρέσουν το βερνίκι και το χρώμα, να λάμψει η αληθινή του ομορφιά. Κι αυτό δεν είναι μόνο ορθόδοξο. Μου φέρνει πιο πολύ στο μυαλό το δωδεκάθεο, που αγαπούσε τις μεταμορφώσεις, άντε και το μεταφυσικό φόβο για το αποκαλυπτικό ύψιστο. Τουλάχιστον μου επιβεβαιώνει τη θεϊκή του υπόσταση. Για πόσες είμαστε βέβαιοι σήμερα;
Χαμένος μέσα σ’ ένα τεράστιο κήπο, ο μικρός Αρχάγγελος προσπαθεί να προσδιορίσει το παρόν του. Αυτή δεν είναι και η μοναδική βεβαιότητα που προσφέρει ένα όμορφο καλοκαίρι; Κρεμασμένος στην καρδιά ενός ηδονικού Αυγούστου, στην καρδιά μιας συναυλίας από τζιτζίκια, ανησυχεί, προσπαθεί να προσαρμοστεί, να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά του. Πάντα η ίδια μοίρα περιμένει όσους βλέπουν στην Εδέμ, όχι τη θαλπωρή ενός παράδεισου, αλλά το αδιέξοδο ενός αποκλεισμού, όσοι αναζητούν πέρα από τα σύνορά της, την ελπίδα της αλήθειας. Ιδρωμένος στη σκιερή του θηλιά, ο μικρός Αρχάγγελος προσπαθεί να πηδήξει από τον άσπρο τοίχο του, να χαθεί στο μεγάλο κήπο με τα φυλλοβόλα, που προκλητικός ανοίγεται μπροστά του. Η επιτυχία του εγχειρήματος αβέβαιη. Ο Ναζωραίος πάνω στο Σταυρό, δεν κατάφερε να βρει ποιος από τους δημίους του τον είχε ραπίσει. Ούτε ο μικρός Αρχάγγελος είναι μάγος. Εκτός από άγιος, προσδοκά να γίνει και μύστης της ζωής, αυτού του κόσμου του μικρού και μέγα, που καθαγίασε τις εμπειρίες και τις γνώσεις και περιόρισε σε βάλσαμο παρηγοριάς για την άγνοια, το φωτοστέφανο.
Ο Αύγουστος κορυφώνει το παιχνίδι των αισθήσεων κάθε χρόνο. Γίνεται ο πιο ιδανικός παιδαγωγός για κάθε μικρό αρχάγγελο, που ξεπόρτισε από το καθαγιασμένο του άβατο: στήνει απέναντί του ένα μικρό θηρίο, το ίδιο το ένστικτο του Αρχάγγελου να τον παραμονεύει, να τον δοκιμάζει, να τον θολώνει και να τον ημερεύει, να τον διδάσκει και να τον καθοδηγεί. Πόσο μικροί και πόσο άγιοι, πόσο αποδιωγμένοι από τη βασιλεία των ηδονών δεν αισθανόμαστε κάθε Αύγουστο;

Καλυψώ Λάζου
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.