Μ’ αρέσει που όλοι κάνουμε τους ιεραπόστολους, τους κριτές, επικριτές και δημόσιους κατήγορους, κι όλοι σκάβουμε το λάκκο να πετάξουμε μέσα τον κακό ηγέτη.
Και σαν την καμήλα, βλέπουμε μόνο τη δική τους καμπούρα. Ποτέ τη δική μας.
Όχι πως οι πολιτικοί μας είναι παιδάκια του κατηχητικού και πασκίζουν για το δικό μας αποκλειστικά συμφέρον! Τι ωραία, αλήθεια, που μας τα λένε, κι η θεία Αγλαΐτσα κλαίει, γιατί «οι καημένοι οι βολευτές δεν τρώνε, αν δε δώσουν πρώτα σε μας να φάμε»!
Φαντάζεσαι, αλήθεια, τον Πάγκαλο να δίνει το φαΐ του στους διπλανούς και να χορταίνει μια διμοιρία (αυτοί είναι ευεργέτες), ή το Βενιζέλο, τον Αντώναρο (Αλήθεια, ρε παιδιά, τι έγινε αυτός; Τι στυλ! Μου λείπει.), τον Καρατζαφέρη κι άλλους τέτοιους; Γιατί από Αλέκα, «τι είναι ο κάβουρας, τι το ζουμί του».
Φτάνει όμως τα δράματα. Λόγος, για κάτι πιο ευχάριστο.
Ας πούμε, για τα κλεφτρόνια μας.
Εμείς, λοιπόν, που αρεσκόμαστε να βρίζουμε γραμματείς και φαρισαίους, μια κι είναι πολύ της μόδας, λέω, εμείς, γιατί δεν ρίχνουμε μια ματιά γύρω μας, στο γείτονα, το φίλο, το συγγενή, και στον εαυτό μας, και να μας καταγγείλουμε;
Μπαίνεις στο καφενείο, στέκεις στη στάση του λεωφορείου, πας στον μπακάλη, παντού «θάβουν» τους πολιτικούς.
Όλοι, μα όλοι οι άλλοι, είμαστε υποδείγματα δημοκρατικών πολιτών.



Και ο Μίλτος που δεν πληρώνει τις δόσεις, ο Αρτέμης που κλέβει το Κράτος, η Σόφη που βλέπει πιο καλά από τον κυνηγό και παίρνει αναπηρική σύνταξη, ο Παντέλος που πήρε επιδότηση για αγροτικό τουρισμό και κοτσάρισε σάουνα και τσακούζι στη στάνη, οι χιλιάδες φοροφυγάδες, η Δεσποινιά που μάζωξε όλα τα κοπέλια της γειτονιάς και τα κουβάλησε στο Δεσπότη, τάχα πως είναι δικά της, να τη λυπηθεί και να της δίνει βοήθημα, ο Βάγγος που έστησε ξύλινη παράγκα χωρίς άδεια κι υστερνά τη μετέτρεψε σε νυχτερινή «παιδική χαρά», και ο Θανάσης που δίνει ψεύτικα τιμολόγια για τις τομάτες, ο Σηφογιώργης που δηλώνει δεκαπλάσια ζώα για να παίρνει δεκαπλάσια επιδότηση, ο Μίλτος που άλλαξε λιοτρίβι για να του βάνει δυο τόνους λάδι παραπάνω και να κλέβει την Ευρώπη, ο Ζέρος που δείχνει ξένα χωράφια για δικά του … κι ένα σωρό άλλοι, που αν τα κατέγραφα όλα, θα πήγαινα για διδακτορικό.
Κι αν κάτσουμε τώρα, εσύ κι εγώ, που δικαίως κατηγορούμε όλους τους κυβερνώντες, και λογαριάσουμε, φασούλι το φασούλι, εμείς, πόσα ζημιώσαμε το Κράτος συνολικά, φοβάμαι πως θα βγούνε πιο πολλά από αυτά που κλέψανε, όσοι κλέψανε, δεν είμαι κριτής, οι υψηλά ιστάμενοι όλα τα χρόνια. Απλά αυτωνών είναι χοντρές μπουκιές και πνίγεσαι.
Θέλω να πω, ναι, να καυτηριάζουμε τους άλλους, αλλά να κοιτάμε και στον καθρέφτη. Φτάνει να μην είναι παραμορφωτικός. Ούτε μουτζουρωμένος.
Και φωνάζει ο Περικλής από δίπλα. «Κάθε δημόσιος άνδρας που καταχράστηκε περιουσία του δημοσίου, ή πήρε αποφάσεις που ζημίωσαν το Κράτος να δεσμεύεται η περιουσία του, κι αν δεν φτάνει, να δουλεύει σε δημόσια έργα, μέχρι να ξεπληρωθεί η ζημιά που προκάλεσε.» Να δεις, θα τολμούσε κανείς να ξανακλέψει; Ή, θα τολμούσε κανείς, επειδή ήταν ποδοσφαιριστής ή πορνοστάρ, να ξαναβάλει υποψηφιότητα και να μας διαφεντεύει;
Αλλά κι οι απλοί πολίτες. Δε λέω, όπως στις ανατολικές χώρες, για τιμωρία να κόβουν χέρια - πόδια ή να τους καίνε ζωντανούς, αλλά να δουλεύουν κι αυτοί σε δημόσια έργα όταν κλέβουν το κράτος.
Θα μου πεις, «χρυσούς αιώνας του Περικλέους» θα γίνουμε;
Εμ, γι’ αυτό υπήρξε τότε.
Μπορούμε, φίλοι μου, να αλλάξουμε νοοτροπία;
Μπορούμε να αγαπήσουμε πραγματικά εμάς και την Ελλάδα μας;
Μόνο τότε θα σωθούμε κι άσε τους πολιτικάντηδες στα δικά τους.