Ένα σύνθημα των «αγανακτισμένων» Ισπανών, που μέρες πριν είχαν κατακλύσει κεντρικές πλατείες της χώρας τους, έγραφε: «Κάντε ησυχία να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες»! Με το που το έμαθαν οι Έλληνες, ξύπνησαν, σηκώθηκαν από τις πολυθρόνες της νοσηρής απόλαυσης και κατέβηκαν κατά χιλιάδες στις πλατείες. Δεν ξέρω αν θύμωσαν ή αν πείσμωσαν με το σύνθημα, νομίζω όμως πως μάλλον ντράπηκαν! Ντράπηκαν επειδή ένιωσαν ότι έπρεπε να είχαν αντιδράσει από καιρό και δεν το έκαναν. Οι μεγαλύτερες στιγμές για τις κοινωνίες, έγραφε τούτες τις μέρες μια ξένη εφημερίδα, ξεκίνησαν σε κάποιες πλατείες· και σε κάποιους δρόμους, θα έλεγα. Όταν οι λαοί αντιμετωπίζουν προβλήματα στρέφονται στις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος κι απ’ αυτές δανείζονται παραδείγματα. Οι Έλληνες στράφηκαν προς τους Ισπανούς «indignados» που χάραξαν το δρόμο, δανείστηκαν την ιδέα και κάποια απ’ τα συνθήματά τους και… το κίνημα άρχισε κατακλύζοντας το Σύνταγμα.
«Αν δε μας αφήνετε να ονειρευόμαστε, δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε…» «Μπορείτε να μας αγνοείτε, όμως δε θα να μας κάνετε να σιωπήσουμε» «Θέλουμε πραγματική Δημοκρατία, τώρα!» Ήταν μερικά από τα συνθήματα των εξεγερμένων Ισπανών. Αιτήματα σαφή, απλά και ξεκάθαρα. Κάποια οικειοποιήθηκαν κι εδώ γιατί τα προβλήματά μας είναι τα ίδια. Η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας περνά δύσκολες μέρες, οι νέοι αισθάνονται ότι δεν έχουν μέλλον. Η ελληνική κοινωνία θέλει να βγει από τη μιζέρια, την γκρίνια, το οικονομικό και ηθικό τέλμα που έχει βουτηχτεί. Θέλει και έχει ανάγκη να δείξει ότι δεν αντέχει πια περισσότερα βάρη απ’ όσα έχει μέχρι τώρα αποδεχτεί. Ο λαός χρειάζεται ένα όραμα που θα δημιουργεί την ελπίδα για ένα καλύτερο «αύριο»!

Όλες αυτές οι συγκεντρώσεις «ειρηνικής διαμαρτυρίας» που άρχισαν με παλμό και συνεχίζονται σε πλατείες και δρόμους όλης της χώρας, όπου συμμετέχουν χιλιάδες άνθρωποι, είναι μια αρχή, ένα κάτι που γίνεται… από το τίποτα! Και δεν πρέπει να σταματήσει. Ένα κάτι που δείχνει πως το νερό μπήκε στο αυλάκι με διαθέσεις να γίνει ποτάμι, κύμα, τσουνάμι αν είναι δυνατόν, για να καθαρίσει ό,τι βρόμικο και σάπιο υπάρχει. Δεν ξέρω πού θα οδηγήσει αυτή η διαμαρτυρία, όμως πιστεύω ακράδαντα ότι όποτε ένας λαός αντιδρά μαζικά, κάτι καλό προκύπτει. «Τίποτε δεν πάει χαμένο». Μπορεί να μη βγάλει πουθενά αλλά έδειξε πως, τουλάχιστον, το φιλότιμο τούτου του λαού δεν έχει χαθεί. Μπορεί να μην τα καταφέρνουμε σε πολλά άλλα, όμως το φιλότιμο το ‘χουμε ακόμα. Μακάρι όλο αυτό το μαγικό που συμβαίνει να γίνει οδηγός για το «αύριο» της χώρας.
Το σημαντικό δεν είναι να ακούσουν αυτήν τη φωνή μόνο οι πολιτικοί. Αυτό που προέχει είναι αυτήν τη φωνή να την ακούσουν κι άλλοι πολλοί για να ενώσουν σ’ αυτή και τη δική τους. Να μεταδώσουν τη φλόγα του παραδείγματός τους και σε άλλες αγανακτισμένες ψυχές. Το συναίσθημα του κάθε ανθρώπου έχει σημασία να εκφράζεται και το ωραίο είναι ότι αυτή η αγανάκτηση, μέχρι τώρα, εκφράζεται ευγενικά, χωρίς οργή και μίσος κι αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν μπορεί να το χαλάσει κανένας. Και δεν μπορεί να το χαλάσει γιατί είναι διαφορετικό, είναι εσωτερικό κι αυθόρμητο. Ο καθένας δείχνει να αντιπροσωπεύει τον εαυτό του και τη συνείδησή του μόνο, χωρίς κομματική ταυτότητα, δέσμευση, στήριξη, εκμετάλλευση ή χρώμα κι αυτό δημιουργεί μια άλλη κατάσταση.
Ελπίζω και εύχομαι όλο τούτο να καταλήξει σε κάποια καλή λύση. Παρόμοιες καταστάσεις τις έχω ζήσει αλλού, που δυστυχώς δεν άλλαξαν κάτι. Μακάρι εδώ να βοηθήσει ο Θεός να γίνει κάτι κι ο λαός να ‘ναι ο νικητής.