Αφήστε τα Παιδιά!

12/03/2023 - 17:00

Φτάσαμε λοιπόν αισίως στον Μάρτιο του 2023.

Με το κακό του το ποδάρι μπήκε. Με το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Κακό μεγάλο. Παιδιά, φοιτητές τα πιο πολλά, παιδιά δικά μας, οι γιοί μας οι κόρες μας, τ ανήψια μας.

Τα παιδιά του γείτονα, η γυναίκα του συχωριανού.

Στάχτη κι αποκαϊδια.

Μια Ελλάδα γονατισμένη πάνω στα συντρίμμια των τρένων, μια Ελλάδα σαστισμένη μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα των διαμελισμένων κορμιών.

Θρήνος κι απορία. Γιατί;

Κι εμείς, τί κάνουμε εμείς;

Πώς αντιδρούμε μπροστά στο δέος που προκαλεί όλος αυτός ο πόνος;

Ο καθένας από τη δικιά του τη μεριά, πρέπει να πράξει κατά πως του αρμόζει. Όποιος και νάναι. Μικρός ή μεγάλος.

Κι ας αναλογιστούμε.Μήπως αν όλοι κάνουμε τη δουλειά μας με υπευθυνότητα και σοβαρότητα, τέτοια γεγονότα μπορεί να μη συνέβαιναν;

Κι έρχομαι στη δική μου τη δουλειά. Δάσκαλος. Εκπαιδευτικός. Μια ζωή στην έδρα. Ή στα θρανία. Το ίδιο κάνει. Διδάσκεις ή διδάσκεσαι, μαθαίνεις ο ίδιος ή μαθαίνεις τους άλλους, η ίδια ευθύνη είναι.

Η ευθύνη που χρωστάς απέναντι στο σύνολο είτε σαν δάσκαλος, είτε σα μαθητής. Μα πιο πολύ σαν είσαι και γονιός.

Θα με ρωτήσετε τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά…

Λοιπόν την Τετάρτη συνέβη το εγκληματικό δυστύχημα στα Τέμπη.

Την Πέμπτη κάποιοι μαθητές αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη στο Σχολείο τους. Παιδιά μεγάλα. Του Λυκείου. Έφηβοι. Κοντά στις ηλικίες των παιδιών που χάθηκαν στο δυστύχημα.

Τα αιτήματα τους; Η τράπεζα θεμάτων και η πανεπιστημιακή αναγνώριση του πτυχίου των καλλιτεχνικών!!!

Κι εδώ πονάς. Πονάς σα δάσκαλος. Πονάς σα γονιός. Κι οργίζεσαι. Πού είναι, αναρωτιέσαι , η αναφορά στο τραγικό δυστύχημα;

Τους λες: Ελάτε όλοι μαζί, τώρα, να πάμε στην πλατεία, να γυρίσουμε την πόλη, να πάμε σ΄ αυτούς που μας διοικούν, να μιλήσουμε να φωνάξουμε να ουρλιάξουμε… είμαστε εμείς τα παιδιά σας… είμαστε εμείς οι νέοι… είμαστε εμείς το μέλλον… Θέλουμε να ζήσουμε… Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ ξανά να βάλετε το μέλλον μας σε φέρετρα.

Θα μπω εγώ κι οι καθηγητές σας μπροστά.

Φεύγοντας από το σχολειό, είδα αυτά τα παιδιά, 8 από τους 168 μαθητές, να κρατούν το σχολείο κλειστό. Και τα μεγάφωνα στη διαπασών να παίζουν τραγούδια χαρούμενα. Να «ραπάρουν» και να τραγουδούν αυτά τα κατά πως τα αποκαλούν τραγούδια σύγχρονα…

Ε ρε καημένε Θεοδωράκη! Α ρε Ρίτσο! Κοίτα πώς καταντήσαμε!!!

Σίγουρα δεν είναι αυτή η πραγματικότητα. Μια εξαίρεση στον κανόνα των ημερών είναι, που πάντως σκοτεινιάζει το σκηνικό…

Κι όμως σαν το καλοσκεφτείς δε φταίνε τα παιδιά γι αυτές τις συμπεριφορές!

Εμείς φταίμε. Οι πιο μεγάλοι. Που δίνουμε το παράδειγμα, που καλλιεργούμε τα λάθος πρότυπα και στερεότυπα, που τα προβάλλουμε σε κάθε ευκαιρία. Τηλεοράσεις, διαδίκτυο, καθημερινότητα…

Και το λέω μετά λόγου γνώσεως και μέσα από την εμπειρία που μου δίνουν όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τα παιδιά, με τους νέους μας, που έχουν περάσει γενιές από τα χέρια μου…

Αυτή τη φορά όμως δε χρειάζονται οι καταλήψεις των Σχολείων!

Αφήστε τα παιδιά!

Αφήστε τα ήσυχα…

Αφήστε τα ανεπηρέαστα…

Αφήστε τα να ονειρευτούν…

Αφήστε τα να ζήσουν…

Τα παιδιά δεν χρειάζονται τη δικιά σας ώθηση στην αντίδραση.

Ξέρουν ν αντιδρούν μόνα τους όταν χρειάζεται και το κάνουν σωστά!

Τα παιδιά πρέπει να αντιδράσουν και θ΄αντιδράσουν όπως πρέπει.

Μ ένα σύνθημα κι ένα τραγούδι…

Μ ένα πανό κι ένα λουλούδι…

Με την καρδιά και την ψυχή τους…