Τα μονοπάτια της ζωής είναι πολλά. Σύμφωνα με τη φύση και το χαρακτήρα μας ακολουθούμε τον δρόμο εκείνο που μας εκφράζει περισσότερο. Παλιότερα η κοινωνία ήταν πιο δομημένη στο θέμα κατεύθυνσης της νεολαίας. Στην Αρχαία Ελλάδα είχαμε τους σοφούς Διδασκάλους που από πολύ νωρίς ξεχώριζαν τις κλίσεις και τα ταλέντα των παιδιών. Η ανάλογη εκπαίδευση καλλιεργούσε τον χαρακτήρα τους και τα βοηθούσε στη σωστή επιλογή επαγγέλματος και δημιουργικής ζωής. Μιλούσαν για Πνεύμα και για τον άγνωστο Θεό που περίμεναν.
Σήμερα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και μπερδεμένα για τους νέους μας. Ο προσωπικός ωφελιμισμός και η θήρα του χρήματος υπερέχουν κάθε άλλης ιδεολογίας. Η εκπαίδευση έχει να κάνει περισσότερο με γνώση πληροφοριών, παρά με καλλιέργεια χαρακτήρα. Εκείνο που προέχει είναι το χρηματικό τίμημα που απολαμβάνει κάποιος ασχολούμενος με το επάγγελμα ή την καριέρα του. Γι’ αυτό το επάγγελμα έγινε δουλειά και δουλεία, με αποτέλεσμα να περισσεύει το άγχος, η ανησυχία, η κατάθλιψη…
Από παλιά χρόνια, η Μοναχική ζωή είναι μια επιλογή ανθρώπων που νιώθουν ασφυκτικά σ’ αυτόν, εδώ, τον υλικό κόσμο. Αισθάνονται νόστο και ξενιτιά. Ξένοι στον εφήμερο ντουνιά. Αναζητούν το «εκείθεν». Αφιερώνουν τη ζωή τους με πίστη και Θείο Έρωτα στην άσκηση, τη νηστεία και την προσευχή, προκαλώντας με ζέση για να τους ελεήσει ο Θεός και να έχουν Θεού θέα!
Ένας ευλογημένος Ιερομόναχος, απ’ ό,τι μπορώ να αντιληφθώ, έχει εκτός των άλλων και κατά κύριο λόγο Θεία τρέλα! Αναζητώντας το Φως με πάθος και ορμή, συμπαρασύρει μαζί του σ’ αυτό το πανηγύρι όσους κοινούς λαϊκούς επιδιώκουν το ίδιο, διαθέτοντας, όμως, άλλο ρυθμό.
Στην πόλη μας, στην περιοχή Καμάρες, υπάρχει εδώ και λίγα χρόνια ένα μοναστηράκι. Στην κορφή του λόφου είναι ο Προφήτης Ηλίας. Από παλιά χρόνια, στέκει ένα εκκλησάκι και αντιστέκεται στου καιρού τα γυρίσματα. Στο παρελθόν πέρασε ερήμωση και σκοτεινιά. Η περιοχή τριγύρω έγινε στέκι δυστυχισμένων ψυχών που κινιόνταν σα σκιές υπόδουλες στις ουσίες και τα ναρκωτικά. Μέχρι που ξαναζωντάνεψε η ελπίδα. Πήρε ζωή ο τόπος και άλλαξε μορφή. Ο Ηγούμενος με τους δυο καλογέρους του, κόντρα στον καιρό και το «life style» που μας προτείνει η κοινωνία, έστησαν Θείο απάγκιο για τις ανήσυχες ψυχές μας. Ένα μοναστήρι κοντά στην πόλη και συγχρόνως έξω από την πόλη. Ο πυρφόρος Προφήτης Ηλίας, που η εορτή του είναι στις 20 Ιουλίου, «εν τη φωνή της λεπτής αύρας» αντιπαραθέτει κατ’ επίγνωση ζήλο θεού, ηρεμία, ειρήνη και πραότητα.
Πέρασε κόσμος και λαός να προσκυνήσει τη Χάρη του Θεσβίτου Ηλιού. Να χαρεί τον ταπεινό τόπο της μικρής μονής που πανηγυρίζει, ανοιχτή στη χαρά και τη διαφύλαξη της πίστης και της παράδοσής μας.
Σήμερα που υπερπερισσεύει ο πόνος και η κρίση ξεκινά από την τσέπη και αγγίζει τη συνείδηση, και το αντίστροφο, έχουμε τη δυνατότητα να μπορούμε να επισκεφτούμε έναν ξεχωριστό τόπο. Ένα χώρο προσευχής όπου ανακουφιζόμενοι από την έλλειψη του βάρους της καθημερινότητας, αναθαρρεύουμε κι αφήνουμε τις ευχές μας να φύγουν με θέρμη απ’ την κορφή του Προφήτη Ηλία προς τα Επάνω!

vkrit@ypai.gr