Αναζωπυρώνεται πάλι η συζήτηση για δυο από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Λέσβου. Το εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής, που δε λέει να ξεκινήσει η υλοποίησή του, και η δημιουργία δεξαμενών καυσίμων, ώστε να σταματήσει τόσο η κατάληψη ενός τμήματος του λιμανιού της Μυτιλήνης από τα γκαζάδικα, όσο και η καθημερινή ταλαιπωρία της πρωτεύουσας του νησιού, από τη διέλευση δεκάδων έμφορτων βυτιοφόρων.
Λύσεις, λέει, αναζητούνται, αλλά λύσεις δε βρίσκονται. Και οι συζητήσεις συνεχίζονται, με μοναδικό αποτέλεσμα την ολέθρια, κατά την άποψή μου, πολιτική εκμετάλλευση του θέματος.
Το εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας παρίσταται ως αδήριτη ανάγκη του νησιού εδώ και 25 χρόνια περίπου. Αφ’ ενός διότι η παραγόμενη ενέργεια δεν επαρκεί για τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες και αφ’ ετέρου γιατί το υπάρχον, παλιάς τεχνολογίας, εργοστάσιο εγκυμονεί κινδύνους υγείας για τους κατοίκους της Απάνω Σκάλας, λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης που προκαλεί.
Οι διαδικασίες για τη δημιουργία του νέου εργοστασίου υποτίθεται ότι έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια. Η ΔΕΗ δηλώνει έτοιμη να προχωρήσει, ευθύς ως οριστικοποιηθεί η θέση του, οι δήμοι διά της ΤΕΔΚ συμφωνούν, η νομαρχία Λέσβου πλειοδοτεί, ο Δήμος Μυτιλήνης πιέζει προκειμένου να απαλλαγεί η πόλη από το άγος της ρύπανσης, αλλά το θέμα στέκει. Πού; Μα στην αντίδραση, τη στείρα αντίδραση, των τοπικών κοινωνιών. Που απληροφόρητες και μάλλον αγνοώντας τη συνολική ζημιά που προκαλεί στο νησί η ελλιπής τροφοδοσία του σε ενέργεια, παρασύρονται κάθε φορά από σπεκουλαδόρους, που δήθεν στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και επισείοντας μελλοντικούς και εν πολλοίς φανταστικούς κινδύνους, ξεσηκώνονται κάθε φορά, δημιουργώντας εντυπώσεις, κυρίως μέσω των Μ.Μ.Ε.. Διότι αν καταμετρηθούν οι εκάστοτε διαδηλούντες, θα βρεθούν ελάχιστοι.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τις δεξαμενές καυσίμων. Από την εποχή που καταργήθηκαν εκείνες των Λουτρών, πριν μια δεκαετία περίπου, δεν ξέρω για ποιο λόγο, ανέκυψε το πρόβλημα εφοδιασμού του νησιού. Ως πρόχειρη λύση βρέθηκε ο ελλιμενισμός των πετρελαιοφόρων στη δυτική πλευρά του λιμανιού της Μυτιλήνης και η απ’ ευθείας μεταφόρτωση των καυσίμων σε βυτιοφόρα, που μη υπαρχούσης άλλης διεξόδου διασχίζουν την πόλη, κατευθυνόμενα προς τις διάφορες περιοχές του νησιού, προκαλώντας ευλόγως φόβους για την πιθανότητα ατυχήματος.
Η λύση και για τα δύο προβλήματα, αλλά και για το αναφαινόμενο ζήτημα του πυρηνελαιουργείου, είναι μία και μοναδική. Η άμεση χωροθέτηση της δημιουργίας νέων εγκαταστάσεων και η ταχύτατη έναρξη, αλλά και ολοκλήρωση των εργασιών για την αποπεράτωσή τους.
Επειδή όμως ακούγονται διάφορες φωνές, που για λόγους εντυπώσεων και μόνον απαιτούν, χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες, άμεσο κλείσιμο του εργοστασίου της ΔΕΗ και απαγόρευση της εκφόρτωσης των καυσίμων, είναι απαραίτητη η προηγούμενη ενημέρωση όλου του κόσμου, για τις συνέπειες εξακολούθησης της κατάστασης και η συμφωνία όλων των πολιτικών κομμάτων ή παρατάξεων, αν θέλετε, ότι δε θα εκμεταλλευθούν κομματικά τα μείζονα αυτά για τον τόπο μας θέματα.
Χωρίς ενέργεια δεν μπορεί να ζήσει ο τόπος. Σωστές και άγιες οι προτάσεις για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, όπως η αιολική ή η ηλιακή, μόνο που χρειάζεται χρόνος πολύς για να ωριμάσουν οι ιδέες και να επιτευχθεί η υλοποίησή τους. Για να μην πω ότι μόλις αρχίσουν να στήνονται ανεμογεννήτριες, κάποιοι θα προβάλουν αντιρρήσεις αισθητικής φύσεως, για να τις εμποδίσουν.
Απαιτείται λοιπόν κοινωνική συναίνεση για τη δημιουργία τέτοιων μεγαλόπνοων έργων και αυτής προηγείται η κοινωνική αντίληψη και ευαισθησία. Γιατί δε δικαιούσαι να προτιμάς το θάνατο του συνανθρώπου σου της Απάνω Σκάλας, από την ενδεχόμενη μείωση της ωφέλιμης γης της περιοχής σου.
Μοναδικός ίσως φορέας να ξεκινήσει μια εκστρατεία για την ενημέρωση των πολιτών είναι το πανεπιστήμιο Αιγαίου, με τις σχολές περιβάλλοντος και κοινωνικών επιστημών που διαθέτει, τώρα μάλιστα που απαλλάχθηκε από τις καθημερινές επαναστατικές ασκήσεις της ΠΟΣΔΕΠ.
Και μου έρχεται στο νου μια πανηγυρική συνεδρίαση που πραγματοποιήθηκε στο αρχαιολογικό μουσείο Μυτιλήνης πριν ενάμιση χρόνο περίπου, όπου οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων Αιγαίου και Κρήτης και του πολυτεχνείου Κρήτης, μίλησαν για την αναγκαιότητα σύνδεσης του παιδευτικού έργου των πνευματικών ιδρυμάτων, με την κοινωνία και τα προβλήματά της. Και τότε, διαπιστώνοντας την ανυπαρξία εκπροσώπων των κοινωνικών φορέων του νησιού στην αίθουσα, αναρωτήθηκα από αυτήν εδώ τη στήλη. «Η κοινωνία πού ήταν;»
Ώρα λοιπόν να αναλάβει το πανεπιστήμιο Αιγαίου, με τους Δήμους και όποιους άλλους φορείς αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των θεμάτων, εκστρατεία ενημέρωσης του ανυπεράσπιστου πολίτη, ώστε και τα έργα να γίνουν, και το περιβάλλον να μη τρωθεί, και η κοινωνική συνοχή να μη διαλυθεί έτι περαιτέρω. Αφού τα πανεπιστήμια εκτός από μάθηση, πρέπει να προσφέρουν και παιδεία.
5.5.2009