Λέγαμε στο προηγούμενο άρθρο μας για τους εθνικούς μύθους που επί αιώνες τρέφουν κι ανατρέφουν τον ελληνισμό.
Και υπάρχουν ακόμα διάφοροι μύθοι, όπως ότι στις φλέβες μας ρέει το ίδιο «αγνό και αμόλευτο» αίμα του Περικλή και του Μεγαλέξανδρου, σα να μην πέρασαν από την Ελλάδα και να μην εγκαταστάθηκαν στην ελληνική γη, στις τρεις χιλιάδες χρόνια της ιστορικής μας ζωής, Γότθοι, Σλάβοι, Ούννοι, Βούλγαροι, Άραβες, Φράγκοι, Αρβανίτες, Τούρκοι· σα να μην πολιτογραφήθηκαν, ακόμα από την αρχαία εποχή, χιλιάδες δούλοι και να μην έγινε καμμιά επιμιξία κι αφομοίωση αλλοφύλων.
Έτσι καλλιεργείται η πίστη πως η ανωτερότητα ενός έθνους οφείλεται στη θεϊκή εύνοια (θεόθεν) και έχει σχέση με την καθαρότητα του αίματος (της αρίας φυλής υποστήριζε ο Χίτλερ) ή με το χρώμα του δέρματος, όπως υποστήριζαν οι ρατσιστές της Κου Κλουξ Κλαν, και όχι με την παιδεία του, τη δημιουργική του προσπάθεια, την καλή οργάνωση και λειτουργία του κοινωνικού και του πολιτικού του συστήματος.
Η εθνική μας «μυθολογία» δε σταματά εδώ· υπάρχουν ακόμα πολλοί μύθοι και συνεχίζουν να παράγονται καινούργιοι από διάφορα «εθνικο-πατριωτικά κέντρα» και ακόμα από πολιτικά και παρεκκλησιαστικά τοιαύτα, τα οποία αρέσκονται και εξυπηρετούνται στους «πατριωτικούς» σχεδιασμούς τους χορηγώντας «αναβολικά» ή υπνωτικά στο λαό μας.
Ενόσω, πάντως, τρεφόμαστε με τέτοιους μύθους, θα αδυνατίζει η όρασή μας, θα θολώνει η σκέψη μας και θα αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα. Θα συνεχίσουμε να έχουμε σοβαρό έλλειμμα αυτογνωσίας και θα δυσκολευόμαστε να εναρμονιστούμε με τη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα, να αποκαταστήσουμε σταθερές και ισότιμες σχέσεις με τους άλλους λαούς και να εργαστούμε για την πρόοδό μας, χωρίς ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις κι απαλλαγμένοι από συμπλέγματα κατωτερότητας ή ανωτερότητας.
Πρέπει, όμως, να επισημάνουμε ότι η απαλλαγή μας από τις πίστεις και αντιλήψεις, που μας καλλιέργησαν οι παραπάνω μύθοι, δεν είναι εύκολη υπόθεση, διότι κάτω από τη συνεχή και μακροχρόνια επίδρασή τους έχει διαμορφωθεί μια εθνοκεντρική ιδεολογία που διατρέχει ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, έχει περάσει στα σχολικά εγχειρίδια και έχει διαποτίσει τη σκέψη πολλών εκπαιδευτικών και άλλων επίσημων ή ανεπίσημων φορέων της παιδείας του λαού μας.
Πάνω σ’ αυτό το ιδεολογικό έδαφος βρίσκουν την ευκαιρία κάποιοι να καλλιεργούν τον κούφιο κι επικίνδυνο υπερπατριωτισμό και την εθνοκαπηλία, την απαξίωση και την περιφρόνηση των άλλων πολιτισμών, το ρατσισμό και την ξενοφοβία και να επαναφέρουν στην πολιτική μας ζωή τις αλήστου μνήμης διακρίσεις περί «εθνικοφρόνων» και «αντεθνικώς δρώντων».
Σ’ αυτά περίπου τα συμπεράσματα κατέληξε και η έρευνα που διεξήγαγε μια ομάδα επιστημόνων από διάφορα ελληνικά πανεπιστήμια με επικεφαλής την καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θάλεια Δραγώνα.
Στο βιβλίο που εξέδωσε η ομάδα των επιστημόνων με τίτλο «Τι είναι η πατρίδα μας», περιέχονται, όπως αναφέρεται στο εισαγωγικό σημείωμα των επιμελητών της έκδοσης, «δεδομένα και αναλύσεις από δυο συλλογικές έρευνες: μια ανάλυση δείγματος σχολικών εγχειριδίων ιστορίας, γεωγραφίας και γλώσσας και μια έρευνα σε αντιπροσωπευτικό δείγμα εκπαιδευτικών της Α΄/θμιας εκπαίδευσης με αντικείμενο την εικόνα και την αξιολόγηση του ελληνικού Έθνους και των άλλων εθνών».
Ποιο υπήρξε το... εθνικό αμάρτημα των παραπάνω επιστημόνων; Ότι πριν από τη διεξαγωγή της έρευνάς τους και τη δημοσιοποίηση των συμπερασμάτων τους, δε ζήτησαν την άδεια από την Κλαδική Αποστράτων του ΛΑΟΣ και δεν έλαβαν «Πιστοποιητικό Εθνικοφροσύνης».
Και γιατί η κ. Θάλεια Δραγώνα, η οποία προσφάτως διορίστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ειδική γραμματέας στο υπουργείο Παιδείας, κατηγορήθηκε για... εσχάτη προδοσία από τον αρχηγό του ΛΑΟΣ;
Διότι η κ. Δραγώνα μαζί με την ομάδα των άλλων επιστημόνων τόλμησαν να ξεκαθαρίσουν τον πατριωτισμό από την πατριδοκαπηλία και τον εθνισμό από τον εθνικισμό, καταστρέφοντας έτσι τη θαλπωρή των εθνικών μύθων που «ζεσταίνει» τις πολιτικές φαντασιώσεις του ΛΑΟΣ.
Όσοι λοιπόν πλειοδοτούν σε εθνικοφροσύνη και μειοδοτούν σε ιστορική αλήθεια πρέπει να καταλάβουν ότι με τέτοια «παραμυθιάσματα» δεν πείθεται και δε διδάσκεται η σημερινή νεολαία· αντιθέτως οδηγείται στην πλήρη άρνηση και απόρριψη ακόμα και της έννοιας της πατρίδας και των εθνικών συμβόλων.
Εάν κάτι μπορεί να βοηθήσει στην καλλιέργεια ενός νέου, γνήσιου, έμπρακτου πατριωτισμού, που έχει ανάγκη η χώρα μας στη δύσκολη συγκυρία που αντιμετωπίζει, είναι μόνον η ιστορική αλήθεια, όσο πικρή κι οδυνηρή κι αν είναι αυτή πολλές φορές.
Διότι οι πικρές αλήθειες, όπως και τα πικρά φάρμακα, μπορεί να επενεργήσουν θεραπευτικά και για την εξάλειψη των συμπτωμάτων της εθνικής μας παθογένειας.