Συγγνώμη, αλλά ενοχλείτε. Από Δευτέρας βρίσκομαι στην Πέτρα κι αυτό σηματοδοτεί μια κατάσταση μαγική: ο χρόνος σταματά, οι ρυθμοί είναι εξαιρετικά αργοί, οι πόρτες παραμένουν ανοιχτές κι οι μόνοι εισβολείς είναι φίλοι που έρχονται να γεμίσουν το ψυγείο μου με τα προϊόντα της μαγειρικής τους, γιατί αμφιβάλλουν αν καν σιτίζομαι, η θάλασσα είναι πιο μπλε από όσο θυμόμουνα! Κάθε πρωί πίνω τον καφέ μου στο μπαλκόνι και βλέπω δυο δελφίνια να συναγωνίζονται στο κολύμπι από το Καβάκι ως την Άναξο! Την ηρεμία διακόπτουν διάφοροι πλανόδιοι που διαφημίζουν την πραμάτεια τους: «σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενο...», όχι αυτό είναι από την Ιθάκη.
Καθόλου τυχαίο. Καθένας δικαιούται την Ιθάκη του: στους δρόμους της οποίας πωλούνται εδώδιμα αποικιακά: ντόπια φασολάκια και καρπούζια μυρωδάτα, μελιτζάνες και κολοκυθάκια, κοκκινόριζες, αλλά και πατάκια μπάνιου και πλαστικές καρέκλες, ενώ ταυτόχρονα αδειάζουνται «υπόγεια κι αποθήκες από παλιές κουζίνες, παλιά πλυντήρια, στεγνωτήρια» (έχει τέτοια;).
Η Ιθάκη είναι μια αφορμή να γυρίζεις εκεί από όπου ξεκίνησες και να μένεις τόσο, όσο χρειάζεται για να αισθανθείς ότι πρέπει να ξαναφύγεις. Βλέπετε, στην περίπτωση της Ιθάκης (σκοπίμως;) αγνοήθηκε η μνηστηροφονία κι η αναχώρηση του ήρωα για τόπους άγνωστους και μακρινούς. Όποιος ταξίδεψε, δεν μπορεί να αρκεστεί στη φτωχική Ιθάκη. Ειδικά αν ο Άργος ψόφησε εδώ και χρόνια κι ο μόνος τρόπος να επικοινωνείς με το δικό σου Λαέρτη είναι «η ψυχή σου να τον στήνει εμπρός σου» (αν ο Καβάφης ζούσε, θα μου είχε κάνει ασφαλιστικά για παραποίηση των γραφομένων του, όμως ο καθένας αποσυμβολίζει βιωματικά το ποίημα).

Αυτό που ονομάζουμε «επιστροφή στα πάτρια» δεν είναι παρά ένας πολύ ρομαντικός μύθος. Γιατί όπως η ζωή κι ο χρόνος κυλούν αμείλικτα, τίποτα δε μένει σταθερό. Ούτε κι ο τόπος που σε γέννησε. Ούτε κι εσύ ο ίδιος. Δεμένος με τον ομφάλιο λώρο της καταγωγής, επιστρέφεις για να καταλάβεις τις διαφορές μέσα σου: οι άλλοι σού μιλούν για παιδικές αγάπες κι εσύ θυμάσαι γελοίους έρωτες, οι φίλοι κι οι γνωστοί σού λένε πράγματα που δε αναγνωρίζεις καν ότι κάποτε τα πίστευες.
Ο Όμηρος απέφυγε να μας διηγηθεί πόσες τέτοιες ακούσιες ενδοσκοπήσεις βίωσε ο μυθικός βασιλιάς της Ιθάκης, επέμεινε στο πείσμα του, που έγινε καημός: αυτός της επιστροφής. Η Οδύσσεια! Ένα τραγούδι για κάποιον που αρνήθηκε την αθανασία, για να δει λίγο καπνό να βγαίνει από το τζάκι του σπιτιού του. Υπερβολή; Ρομαντισμός; Ο καημός του ξενιτεμένου; Μέσα στο κατακαλόκαιρο δεν μπορείς να το καταλάβεις. Τα παραγώνια παραμένουν σβηστά κι αν κάτι επιβάλλεται, είναι να δροσίσει. Το αεράκι που φυσά, δεν καταφέρνει να ανακουφίσει από τη ζέστη. Θα είχε νόημα η αθανασία αν είχε ως προϋπόθεση να μην ξαναδώ την Πέτρα; Αν θυμηθώ τη μοίρα τόσων προσφύγων, ας πούμε της γιαγιάς μου, το ερώτημα αποτελεί ύβρη. Όποιος όμως αναγκάστηκε να ζει μακριά από τον τόπο του, καταλαβαίνει γιατί μπαίνω στον πειρασμό της απάντησης.
Τριγυρνώ στις ψηλοτάβανες κάμαρες του πατρικού μου, ανακατεύω για μια ακόμη φορά τα έπιπλα τριών γενεών και προσπαθώ για άλλο ένα καλοκαίρι να διαμορφώσω τη δική μου διάταξη στο σπίτι. Αν ήταν εδώ η μάνα μου, νομίζω με πολλά θα διαφωνούσε... Χαμογελώ! «Στην έσκασα» λέω μέσα μου. Ταυτόχρονα δοκιμάζω πόσο μου λείπουν τα πρόσωπα της καθημερινής μου πραγματικότητας στην Αθήνα.
Φορώντας «τα ρούχα της Πέτρας», χάνομαι με προορισμό κάποια από τις κοντινές παραλίες, γυρίζω αργά αφού έχει σκοτεινιάσει, το δέρμα μου μερμηγκιάζει από το κρύο και το αλάτι, κάποτε κάθομαι στο γραφείο του πατέρα μου, ανοίγω τον υπολογιστή για ελάχιστο και έρχομαι σε επαφή με την πραγματικότητα. Παρακαλώ, αν γίνει πόλεμος ή πτωχεύσουμε ως τα τέλη Αυγούστου, ας με ενημερώσει κάποιος!