Στη Σκάλα Καλλονής, δεξιά παραλιακά στο γραφικό λιμάνι, δουλεύει από το 1958 το καρνάγιο του ο φίλος μου ο Τάκης Ψαραδέλλης.
Θυμάμαι έντονα την υποβρύχια μάχη που δώσαμε πιτσιρικάδες για να ανασύρουμε το Σταυρό στα Θεοφάνεια του 1962 όταν με πονηρό κόλπο η συμμορία του Μουράγιου της Καλλονής, κατάφερε να νικήσει τους πατναράδες της Σκάλας, που υπερηφανευόντουσαν μέχρι τη χρονιά αυτή πως πρώτα κολυμπούσαν και ύστερα περπατούσαν!
Τότε βούτηξα αντικανονικά πρώτος, μόλις ο Μητροπολίτης Κωνσταντίνος από το απολυτίκιο είπε για τρίτη φορά το: «Ο Επιφανείς». Οι υπόλοιποι έπεσαν όταν συμπλήρωσε την τελευταία φράση: «Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι!»
Εκμεταλλευόμενος τρία πολύτιμα δευτερόλεπτα πρόλαβα να βγάλω έναν ψεύτικο σταυρό από το μαγιό μου και τον επεδείκνυα μέσα στα θολά νερά του κόλπου. Οι αντίπαλοι ακολούθησαν τη βουτιά μου για να τον αρπάξουν από τα χέρια μου, καθώς είχαν δικαίωμα, πριν τον εμφανίσω στην επιφάνεια και έτσι ο φίλος μου ο Ιγνάτης, της Καλλονιάτικης παρέας, έπιασε ανενόχλητος και ανέσυρε τον αληθινό Σταυρό του Δεσπότη. Ο Τάκης ενώ του παρέδωσα τον ψεύτικο, όπως οι δρομείς στην σκυταλοδρομία, μου στραμπούλιξε το χέρι και με ξαναβύθισε, ποδοπατώντας με στον βυθό και μέχρι σήμερα συγχύζεται με την κοροϊδία που τότε τους επιφυλάξαμε.
Παρ’ όλα αυτά, διατηρήσαμε την παιδική φιλία και πάντα επισκέπτομαι το μαγαζί του για ένα ούζο και μια συζήτηση. Χαρακτηρισμένος αριστερός με ζωηρό ενδιαφέρον για τα κοινά, πάντα έχει χρόνο για διάλλειμα προκειμένου να κουβεντιάσει για τα τοπικά ενδιαφέροντα και τη γενικότερη πολιτική κατάσταση.
Απέναντι από τις αραγμένες βάρκες που ξεψαρίζουν στο λιμάνι μπορείς και σήμερα να περιεργασθείς στην στεριά τα σκαριά από τα ξύλινα μελλοντικά πλεούμενά του. Βάρκες, καΐκια, γκαζολίνες και να διακρίνεις την πορεία των εργασιών συγκρίνοντας την πρόοδο του κάθε κομματιού. Όλα δουλεμένα με Λεσβιακό πεύκο, που είναι σκληρό και λαδερό, πλούσιο σε ρετσίνη και ιδιαίτερης αντοχής. Θα δεις καμπυλωτά κομμάτια με τα νερά τους να ακολουθούν περίτεχνα το σχήμα του στραβού δένδρου.
Μέσα στο μαγαζί βρίσκεις όλα τα σημερινά και παλιά εργαλεία, κορδέλες, πλάνες και σύνθετα μηχανήματα που τον βοηθούν να σχεδιάσει, να καλουπώσει και να κτίσει τα λατρευτά του πλεούμενα.
Αντί άλλης περιγραφής καταγράφω την κουβέντα που είχα μαζί του εφέτος το καλοκαίρι.
- Ένας είσαι εσύ στη Λέσβο, άλλος;
- Ο Δούκας Γιαμογιάννης, καλύτερος από μένα στον Ταρσανά του Πλωμαριού.
- Στην Ελλάδα;
- Εξήντα όλοι κι όλοι απομείναμε.
- Πού έμαθες την τέχνη;
- Στον μεγάλο μάστορα στον Γρηγόρη Γρηγορίου στον Πολιχνίτο. Σταμάτησε να δουλεύει το μαγαζί χωρίς να το θέλει, λόγω ηλικίας, σήμερα είναι 87 χρονών. Κανένας μαθητής του δε συνέχισε.
- Εδώ;
- Με βοηθά ο γιος μου στις διακοπές, μιας και είναι φοιτητής ναυπηγός, στα ΤΕΙ Αθήνας.
- Θα το αναλάβει αργότερα;
- Αν δεν τον αγκαζάρουν οι εφοπλιστές!
- Είναι δύσκολο για τα νέα παιδιά.
- Χρειάζεται να βοηθηθούν. Πρέπει να γίνουν επιδοτούμενα σεμινάρια με υπεύθυνους από το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου και να δείξει ενδιαφέρον ο Δήμος Καλλονής και η Νομαρχία. Μπορούν να γίνουν προγράμματα θεωρητικά και πρακτικά. Στα πρακτικά έχω πολλά να πω στα παιδιά, στο μαγαζί μου.
- Είναι δύσκολο και αυτό;
- Περιμένω, ως και στο Υπουργείο Πολιτισμού, στον ίδιο τον υπουργό, έστειλα πρόταση.
- Αισθάνεσαι περήφανα, άμα ένα σκάφος σου πέσει στη θάλασσα;
- Πιο πολύ μου αρέσει, αν κάποιος ρωτήσει: «Πoιος μάστορας το έκανε;»
- Πόσο σου παίρνει να φτιάξεις ένα μοναχός σου;
- Έξι βδομάδες αν είναι έξι μέτρα.
- Και πόσο στοιχίζει ένα με εννιά;
- Κάθε φορά που έρχεσαι ρωτάς, βρίσκεις την τιμή καλή και δεν παραγγέλνεις. Συνέχεια παλαντζάρεις, πάρε απόφαση και θα τα βρούμε.
- Τι λες για το Συνασπισμό, πάει καλά;
- Πάει δεν πάει, εγώ είμαι φουνταρισμένος στη θάλασσά του, με δυο άγκυρες!