×

Προειδοποίηση

JUser: :_load: Αδυναμία φόρτωσης χρήστη με Α/Α (ID): 1

Σκέψεις αδέσποτες κι όνειρα απ’ τα ίδια…

27/04/2012 - 20:54

Όταν δεν έχω πού αλλού να πετάξω και η βόλτα, από σύννεφο σε σύννεφο, τελειώνει, κλείνομαι στο δικό μου μικρόκοσμο, δίπλα σε παρατημένα βιβλία, μουσικές, καφέδες, σημειώσεις, αγγίγματα και λόγια… Εκεί, απομονωμένος μέσα σ’ αυτόν, προσπαθώ να βρω μια άκρη, να αντιμετωπίσω τα δύσκολα, τις αβεβαιότητες, τα διλήμματα και τους φόβους. Να τα βγάλω πέρα…

Όταν δεν έχω πού αλλού να πετάξω και η βόλτα, από σύννεφο σε σύννεφο, τελειώνει, κλείνομαι στο δικό μου μικρόκοσμο, δίπλα σε παρατημένα βιβλία, μουσικές, καφέδες, σημειώσεις, αγγίγματα και λόγια… Εκεί, απομονωμένος μέσα σ’ αυτόν, προσπαθώ να βρω μια άκρη, να αντιμετωπίσω τα δύσκολα, τις αβεβαιότητες, τα διλήμματα και τους φόβους. Να τα βγάλω πέρα… Κι αυτό, ως συνήθως, συμβαίνει τη νύχτα, την ώρα που λύνεις τον κάβο για ν’ αρμενίσεις στην ανοιχτή θάλασσα του ύπνου. Που αφήνεις το λιμάνι του συνειδητού, για να περάσεις, ανάμεσα από αλλοπρόσαλλους ανέμους, στο πέλαγος του ασυνείδητου. Αυτήν ακριβώς την ώρα, του άναρχου ανακατέματος, εμφανίζεται απροσκάλεστος ο νους ο αντάρτης να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Σκοτίζεται, τάχα μου, για τις ζημιές και τα κέρδη της μέρας. Ανοίγει τα κατάστιχα και κάνει τον απολογισμό του. Καθετί που ξεφεύγει απ’ την ψυχή, το αναλαμβάνει αυτός να το επεξεργαστεί, ανάλογα με τα κέφια του.

Το παλιό ρολόι στον τοίχο, με τους γερασμένους δείκτες του να μετράνε και να σχεδιάζουν το χρόνο, σήμανε κιόλας δώδεκα. Κι εκεί που νομίζεις ότι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, οι σκέψεις δε λένε να συντονιστούν. Η ψυχή και ο νους - δυο κόσμοι χωριστοί - κάνουν τις βόλτες τους, ανακατεύονται χωρίς να συναντιούνται. Πολύ το ξόδεμα… μικρό το κόστος… Και παραπέρα το ασήμαντο, το απόλυτο, το πραγματικό, το αυθεντικό «εγώ» μου, χωρίς συμβάσεις, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς προσχήματα, χωρίς κανόνες, απασχολεί τον ψεύτικο εγωισμό του και μου ζητά απεγνωσμένα να το βαφτίσω σημαντικό.

Κάνω μια έτσι, απλώνω το χέρι και πιάνω το βιβλίο που ήταν πάνω στο κομοδίνο. «Οι κύκνοι δεν θα κλάψουν απόψε». Ποίηση!… Ποιος νοιάζεται για ποίηση, Δημήτρη μου, σε δύσθυμες και μελαγχολικές εποχές… Ή μήπως το αντίδοτο είναι το μέτρο και οι ρίμες; Παρ’ όλα αυτά, το ανοίγω και στη σελίδα σαράντα έξι διαβάζω: «Στα συρτάρια φυλακίζω το πνεύμα μου εκεί που οι λέξεις υπνοβατούν σε χιλιάδες χειρόγραφα»… «Εν τη ρύμη του λόγου…» (δανεισμένο από άλλο βιβλίο τούτο) οι λέξεις - με μέτρο και ρίμα - «υπνοβατούν» και χάνονται μέσα στο θόρυβο της μουσικής, που, εν τω μεταξύ, έχει δυναμώσει. Τι σύμπτωση! Ανέκαθεν, συνοδοιπόροι μου στα σύννεφα οι λέξεις και η μουσική. Μαζί, στα ταξίδια «του μυαλού και του χάρτη μου»…

Κι απ’ όνειρο σε όνειρο φτάνουμε κάποτε φάτσα στη ζωή μας. Βλέπετε, τα όνειρα είναι πολυτάξιδα· ειδεμή, αν μείνουν στάσιμα και βαλτωμένα, ξεφτίζουν. Ακόμα και μέσα στις υπερβολές κρύβονται μεγάλες αλήθειες. Όλα συνωστίζονται, άτακτα και ακαθόριστα. Αγάπες και φόβοι. Εμμονές και αντιδράσεις. Το παραμικρό και το ασήμαντο. Όλα. Της φαντασίας τα ταξιδέματα και τα ονειροπολήματα, αντάμα με της πλήξης τα τεχνάσματα - καταμεσής της νύχτας - με στριμώχνουν σε δύσκολα περάσματα. Το αναπάντεχο κι απόλυτο της σιωπής διασταυρώνεται με το φευγαλέο «γιατί» της απορίας, που αφουγκράζεται τους κραδασμούς της κοινωνίας και ψάχνει να βρει εξήγηση: τι λείπει από τούτον τον άγριο κόσμο…

Όλοι μας, τελικά, στις ίδιες γειτονιές γυρνάμε και στις ίδιες στροφές του δρόμου συναντιόμαστε. Οι ίδιες σκέψεις μάς παγιδεύουν. Κι εγώ, εδώ μετρώ τις ανάσες μου, σε τούτο τον κόσμο ζω, τον πραγματικό. Στον άλλον δραπετεύω για λίγο. Όσο κρατάει ένα όνειρο… Γι’ αυτό τα βράδια, στα κομμάτια μου γυρνώ. Έτσι συστήνομαι τις νύχτες στα όνειρά μου… Με σκέψεις αδέσποτες κι όνειρα απ’ τα ίδια, διαπραγματεύομαι το «τίποτα» της πιο φευγάτης ευτυχίας.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey