Με το Χρήστο Φίφη γνωριστήκαμε εδώ και πολλά χρόνια. Ο Χρήστος ήταν από τα πιο ενεργά μέλη της Επιτροπής για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, όταν μια συμμορία επίορκων αξιωματικών, πρακτόρων τού Κίσινγκερ, επέβαλαν ένα φασιστικό καθεστώς στην πατρίδα μας για μια επταετία.
Το Χρήστο ξεχωρίζει, πάνω απ’ όλα τα άλλα προτερήματά του, η ρουμελιώτικη ντομπροσύνη, η ρουμελιώτικη λεβεντιά.
Τις προάλλες μού χάρισε μια συλλογή ποιημάτων του με τον τίτλο «Πού είναι το μέρος για ένα χωριό;» και την αφιέρωση «Στο φίλο Διονύση που τον αγαπώ ιδιαίτερα για τις εικονοκλαστικές του πεποιθήσεις».
Σε μια συνέντευξη που μου πήρε για το ραδιόφωνο λίγες μέρες μετά, ο Χρήστος αναφέρθηκε σε ένα από τα ποιήματα της συλλογής του με τον τίτλο «Ο δύστροπος κύριος Μάκης», και άφησε να εννοηθεί ότι αυτό το ποίημα έχει κάποια σχέση με μένα.
Μόλις τελείωσε η συνέντευξη, άνοιξα το βιβλίο στη σελίδα 49. Αν στην επόμενη έκδοση του βιβλίου του ο Χρήστος αλλάξει ένα γράμμα στον τίτλο αυτού του ποιήματος και το κάνει «Ο δύστροπος κύριος Σάκης» (Διονυσάκης - Σάκης), θα περιγράφει με ακρίβεια ένα πρόσωπο γνωστό τους αναγνώστες της εφημερίδας «Εμπρός» και του βιβλίου «Θίγοντας τα κακώς κείμενα», τον υπογράφοντα αυτό το κείμενο.
Παραθέτω το ποίημα για να κρίνουν οι αναγνώστες τού «Εμπρός» αν ευσταθούν αυτά που γράφω παραπάνω.
Το μόνο μέρος του ποιήματος που δεν αληθεύει είναι ότι η γυναίκα μου πέθανε. Η γυναίκα μου «ζει και βασιλεύει» (να κτυπήσω ξύλο).

Πολύ στρυφνός ο κύριος Μάκης.
Ευγενής αλλά σαν αυστηρός δάσκαλος
δεν επιτρέπει κάπνισμα ούτε στο μπαλκόνι του,
Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;

Τάχει με τους κοντόφθαλμους δειλούς πολιτικούς
που θέλουν να ηγηθούν
αλλά δεν έχουν δικές τους ιδέες
και τραβούν όπου τους τραβάει το πλήθος.

Ο γείτονάς μου ο κύριος Μάκης
κλείνει την τηλεόραση,
ακόμη διαβάζει βιβλία.
“Οι Αθηναίοι, μονολογεί. Ποιοι Αθηναίοι;
Ποιοι Νεοέλληνες;
Οι κάμπιες στο ασπρολούλουδο,
πόλεγε ο Παλαμάς.

Περίφημες, μας λέει, οι εικόνες της Ελλάδας
που μας δείχνει η ΕΡΤ1
Τόσο καθαρές οι παραλίες, τόσο γαλάζια τα νερά
των κυμάτων, των ποταμών, των καταρρακτών.
Παραδεισένια τα βουνά μέσα στα έλατα,
τα πεύκα, τα πλατάνια,
με τους φιδωτούς δρόμους, τα μονοπάτια.
Κοιτάζω καλά και φαίνεται να μη βλέπω.
Δεν διακρίνω τα καμμένα δάση
τις φαλακρές κορυφές
τις χιλιάδες τα αυθαίρετα.
Δεν βλέπω τους τόνους των πλαστικών,
τα σπασμένα μπουκάλια
στις δυο άκρες των δρόμων που οδηγούν
στα γυμνά βουνά, τις πόλεις, ή τις παραλίες
να γυαλίζουν στο κάμα του μεσημεριού
μες τα ξεράγκαθα και τα ηλιοκαμμένα χόρτα.
Την ωραία Ελλάδα την βλέπω μόνο
στο γυαλί της κρατικής τηλεόρασης.”

Από τότε που πέθανε η γυναίκα του
ο κύριος Μάκης έγινε πιο βλοσυρός.
Δεν ξέρω πώς τα πάει με τα παιδιά του
που μένουνε μακριά του.

“Τα ρίχνουν στους ξένους και δεν βλέπουν,
λέει, τα μούτρα τους στον καθρέφτη.
Το πρόβλημα είναι, λέει,
πώς θα σώσουμε την Ελλάδα
από όλους αυτούς:
από τους καταπατητές, από τους καταφερτζήδες,
από τους πολιτικούς, τους παπάδες, τους καλογήρους,
τους δημόσιους υπαλλήλους.
Πώς θα σώσουμε την Ελλάδα από τους Νεοέλληνες!
Πώς θα κάνουμε τους Νεοέλληνες
να σκέφτονται, να κρίνουν και να δρουν.”

Μάλιστα! Σαν να μην ήταν κι αυτός
πρώην δημόσιος υπάλληλος!

Αποφεύγω να επισκέπτομαι ταχτικά τον κύριο Μάκη.
Με αγανακτεί. Με κάνει να μελαγχολώ.
Όμως, έχεις και τον Πέτρο να λέει,
“μακάρι νάταν η ράτσα του να πληθαίνει”».

Διονύσης Συκιώτης
Μελβούρνη