*Γράφει ο Στρατής Κοκκινέλλης

Ο διαχωρισμός Μυτιλήνης και Λέσβου που «επιχείρησε» στη Βουλή ο βουλευτής Δράμας του ΠαΣοΚ - Κίνημα Αλλαγής, Τάσος Νικολαΐδης, θα μπορούσε να είναι μια αστεία παραδρομή, αν δεν αποκάλυπτε κάτι βαθύτερο. Ποιο είναι αυτό;Το πώς, ακόμα και σήμερα, η νησιωτική Ελλάδα αντιμετωπίζεται από την υπόλοιπη χώρα, ως κάτι μακρινό, ασαφές και ενίοτε εξωτικό. Την θυμόμαστε μόνο κατά τους εαρινούς μήνες ή όταν συμβεί κάτι κακό.

Κατά τη διάρκεια συζήτησης, λοιπόν, του νομοσχεδίου για την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας στη Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου, ο κ. Νικολαΐδης θέλησε να τοποθετηθεί επί του άρθρου που αφορά τη διάρθρωση των περιφερειακών αερολιμένων. «Αναμένουμε σαφή εξήγηση γιατί… δεν έγινε το ίδιο και στις υπόλοιπες περιπτώσεις», είπε, αναφέροντας - μεταξύ άλλων - «Μυτιλήνη και Λέσβο». Το πιθανότερο, βέβαια, είναι ότι εννοούσε Μυτιλήνη και Λήμνο. Όμως το ολίσθημα της γλώσσας ήταν αρκετό για να πυροδοτήσει χαμόγελα, αλλά και να θυμίσει κάτι γνώριμο στους κατοίκους του νησιού: ότι για πολλούς, η Μυτιλήνη και η Λέσβος είναι… δύο διαφορετικά μέρη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Θυμίζω πως και ο Αλέξης Τσίπρας, όταν επισκέφθηκε το νησί ως πρωθυπουργός, είχε αναφερθεί σε «Μυτιλήνη» και «Λέσβο» ως ξεχωριστές οντότητες, προκαλώντας τότε σχόλια και ειρωνείες. Κι όμως, η επανάληψη τέτοιων ατοπημάτων από ανθρώπους της πολιτικής, ανεξαρτήτου πολιτικής και κομματικής προέλευσης, μαρτυρεί κάτι βαθύτερο - που δεν είναι άλλο - από τη διαχρονική άγνοια και απόσταση της κεντρικής εξουσίας από τη νησιωτική πραγματικότητα.

Η Λέσβος, όμως, δεν είναι γραφικό φόντο για φωτογραφίες καλοκαιρινών εξορμήσεων ή εκείνη που επωμίστηκε το μεγαλύτερο προσφυγικό - λαθρομεταναστευτικό βάρος. Είναι ένας τόπος με ιστορικό βάθος, με ανθρώπους που έχουν σταθεί στην πρώτη γραμμή της κάθε κρίσης, με ανάγκες και διεκδικήσεις που δεν χωρούν σε γεωγραφικές συγχύσεις. Όταν οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου συγχέουν το όνομα του νησιού, είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς πόσο πραγματικά γνωρίζουν τα προβλήματα του τόπου που νομοθετούν γι’ αυτόν.

Από την άλλη, δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. Εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να είμαστε εξωστρεφείς, να απαιτούμε έργα πνοής και όχι να αναλωνόμαστε στο παράπονο ή στα μικρά και λίγο μεγαλύτερα ρουσφέτια. Η Λέσβος έχει ανθρώπους ικανούς, έχει επιστήμονες, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, αλλά χρειάζεται και πολιτική παρουσία που να βρίσκεται εντός του πεδίου εξουσίας, κι όχι στο περιθώριο. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα πιέσουν, θα δικτυωθούν, θα φέρουν χρηματοδοτήσεις και προοπτική. Γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, όποιος δεν έχει φωνή στα κέντρα λήψης αποφάσεων, απλώς δεν ακούγεται. Είναι παρίας και απλός θεατής γεγονότων. Και μιας που αναφερόμαστε στις χρηματοδοτήσεις, τίθεται το εξής ερώτημα: Που βρίσκεται η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου στην απορρόφηση κονδυλίων και ποια έργα πνοής πρόκειται να εκκινήσουν ή βρίσκονται σε εξέλιξη;

Η παραδρομή του κ. Νικολαΐδη, όπως και του κ. Τσίπρα παλαιότερα, θα ξεχαστεί. Το στοίχημα είναι να μη ξεχνούν τη Λέσβο όσοι κρατούν το τιμόνι της πολιτικής. Και για να μη μας ξεχάσουν, πρέπει πρώτα εμείς να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και τι αξίζουμε…