«Οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας δεν είναι αφέντες του λαού, μα υπάλληλοί του. Ο λαός πρέπει να μπορεί να τους διορίζει και να τους απολύει όποτε θέλει. Δεν υπάρχει θέμα να συμβληθούν με το λαό, πρέπει να τον υπακούσουν.» Λέμε πως με τη δημοκρατία είμαστε ελεύθεροι να διαλέγουμε αυτούς που θα μας κυβερνήσουν. Κι όμως είμαστε ελεύθεροι μόνο μια μέρα: την ημέρα των εκλογών. Όλες τις υπόλοιπες μέρες δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να ελέγξουμε ουσιαστικά την κυβέρνηση. Έχουμε, λοιπόν, μια μέρα δημοκρατία και τριακόσιες εξήντα τέσσερις μέρες ασυδοσία.
«Το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το καλύτερο δυνατόν.» Σύμφωνοι. Είναι το «μη χείρον». Και για αυτό θα το τιμήσουμε και αυτές τις εκλογές με την ψήφο μας λέγοντας έτσι «όχι» σε οποιαδήποτε μορφή δεδηλωμένης απολυταρχίας. Σε καμμιά όμως περίπτωση δεν μπορούμε να αποκαλέσουμε πραγματική δημοκρατία αυτό που έχουμε. Πολύ απλά, η δημοκρατία δεν έχει υπάρξει ποτέ. Παλιότερα ήταν «ενός ανδρός αρχή», στις μέρες μας είναι «κατεχόντων αρχή». Όλοι παλεύουν να γίνουν κατέχοντες. Τα μεγάλα ερωτήματα αφορούν βέβαια στη μορφή ενός κράτους δικαίου. Το αν είναι τελικά δυνατόν να ξεπεραστεί η ανθρώπινη φύση σε τόσο μαζικό επίπεδο που το δίκαιο να είναι όχι απλά νόμος, μα φυσική ανάγκη. Μέχρι να απαντηθούν τέτοια ερωτήματα, μια μικρή λύση βασίζεται στον πολίτη που εκμεταλλεύεται τις ελευθερίες της όποιας υπάρχουσας δημοκρατίας και δρα μέσα σε νόμιμα πλαίσια και με προσωπικό κόστος για κάτι καλύτερο.
«Τα σύνορα ενός κράτους φτάνουν μέχρι την περιοχή που το κράτος αυτό μπορεί να υπερασπίσει και να κρατήσει σε ευημερία.» Για να το σκεφτούμε καλύτερα. Η περιφέρεια ακόμα εξαρτάται από την πρωτεύουσα. Το κράτος φοβάται να χάσει την αθηνοκεντρική εξουσία και φοβάται ακόμα περισσότερο το να δώσει αυτενέργεια στην υπόλοιπη Ελλάδα. «ΜΗΝ ΜΑΣ ΤΥΡΑΝΝΑΤΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΚΡΗΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ», έγραφε το πανό ενός αγρότη από το Ρέθυμνο, φέτος το χειμώνα στο Σύνταγμα. Κι όμως η τυραννία θα συνεχιστεί. Η πρωτεύουσα θα συνεχίζει να παίζει το ρόλο του επιτρόπου που μοιράζει χρήματα και χάρες στον πιο καταφερτζή. Όλες οι προσπάθειες στην περιφέρεια θα συνεχίζονται προς την κατεύθυνση της καλύτερης δυνατής δικτύωσης με αθηναϊκούς κύκλους. Στο μεταξύ, η περιφέρεια θα ερημώνει, αγροτικά, εμπορικά, πολιτισμικά.
«Τι είναι αυτό που πραγματικά κάνει τους Έλληνες να ψηφίζουν συνεχώς τα δυο μεγάλα κόμματα, παρ’ όλο που η λογική τους τούς λέει πως αυτό δε βγάζει πουθενά;» Λείπει μια μεγάλη, συγκεντρωτική μελέτη που να απαντάει αυτό το ερώτημα και να το εκλαϊκεύει. Μια μελέτη που να λαμβάνει υπόψη μεταξύ άλλων: 1. Τον αντίκτυπο που είχε η μεταπολίτευση στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα. 2. Το πώς και πότε προσανατολίζονται οι νέοι ψηφοφόροι ως προς το κόμμα προτίμησης. 3. Τη θέση και το ρόλο του εκλογικού σώματος πάνω από τα 65, δεδομένου ότι η χώρα μας είναι χώρα γερόντων. 4. Τον τρόπο πολιτικής σκέψης του νεοέλληνα, τους δείκτες αδιαφορίας, φανατισμού, αυθορμητισμού και το πώς αυτοί διαμορφώνονται. 5. Τα δίκτυα συμφερόντων που πρόσκεινται στα μεγάλα κόμματα, ποια είναι αυτά και πόσο βαθιά εκτείνονται στην ελληνική κοινωνία και τον ελληνικό επιχειρηματικό κόσμο. Το σίγουρο είναι πως μια τέτοια μελέτη δε θα χρηματοδοτηθεί ποτέ ούτε από τη Ν.Δ., ούτε από το ΠΑΣΟΚ.
«Ήθελα να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με απογοήτευσαν στις ευρωεκλογές. Φαγώθηκαν μεταξύ τους. Πώς να τους πιστέψω τώρα; Είναι ένα από τα ίδια.» Ας το ακούσουν αυτό οι ταγοί της εν λόγω αριστεράς.
«Δε δίνω δεκάρα για τις εκλογές. Δε θα πάω καν να ψηφίσω. Είναι όλοι ψεύτες.» Αυτά τα λόγια από ένα νέο άνθρωπο θα έπρεπε να είναι η μεγαλύτερη τιμωρία των πολιτικών της σύγχρονης Ελλάδας. Κι όμως, νιώθουν αθώοι. Η εξουσία είναι πραγματικά μεθυστικό παιχνίδι με τον εξής κανόνα. Ο σύγχρονος πολιτικός μέχρι να πάρει την εξουσία, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις του, πρέπει να δημιουργήσει ένα δίκτυο υποστηρικτών. Όταν λάβει την εξουσία, πρώτο του μέλημα είναι να υπηρετήσει αυτό το δίκτυο. Έπειτα χρέος έχει να το συντηρήσει και να το επεκτείνει έτσι ώστε να κρατηθεί στην εξουσία. Πού χρόνος για πολιτική; Η λέξη πάντα ήταν, «εξουσία».