Χορτασμένη και ανάμελη η χελώνα στη σφαίρα της ανύπαρκτης συνειδητότητάς της, ένα της έμεινε μόνο να κάνει. Έχωσε το κεφάλι της στο καβούκι της και κοιμήθηκε. Το αρπακτικό με τα γαμψά νύχια την αρπάζει, την ανεβάζει ψηλά και ύστερα χόρτασε από τη σάρκα της στα βράχια που την άφησε να γκρεμισθεί.
Χαρούμενος και γεμάτος φαντασιώσεις αυτοϊκανοποίησης και δύναμης, ο πλούσιος Λονδρέζος άφησε το πανάκριβο αυτοκίνητό του στο πολυτελές γκαράζ και πήρε το μετρό. Έτσι θα απέφευγε το μποτιλιάρισμα. Και ξαφνικά τα αυτιά του βούιζαν από την έκρηξη στο μετρό κι ο ορυμαγδός από φωνές, κλάματα, η φρίκη, ο πανικός όρμησαν στη ζωή του. Ξύπνησε ακρωτηριασμένος στο ξενοδοχείο.
Ο τρομοκράτης με το γυάλινο βλέμμα απομακρύνεται ευτυχισμένος από την κόλαση που προκάλεσε. Το χαμόγελο της ικανοποίησης έβλεπε κατά κει που υπάρχει το στρατόπεδο που εκπαίδευε καινούργιους «ήρωες σφαγής και εκδίκησης».
Περήφανος ο Αμερικανός πιλότος άφηνε να κρέμεται το παράσημο στο πλατύ του στέρνο. Οι βόμβες του έπεσαν με ηλεκτρονική ακρίβεια στη Βαγδάτη. Το κορμάκι του μικρού Ιρακινού βρισκόταν νεκρό στα χέρια της αποτρελαμένης μάνας του. Κι ύστερα ο ίδιος άκουσε από το γιατρό που του ανακοίνωνε τις εξετάσεις ρουτίνας που έκανε, πως έπασχε από καρκίνο που προκάλεσε το απεμπλουτισμένο ουράνιο από τα θανατηφόρα βλήματα που κουβαλούσε χρόνια.
Το αίσθημα της προσωπικής μας ασφάλειας και σιγουριάς είναι εύθραυστο. Το λουλούδι που βλασταίνει σ’ ένα κοινωνικό βόθρο, μαραίνεται μόλις το δηλητήριο έξω απ’ τη γλάστρα ποτίσει τις ρίζες του.
Και το βλαστάρι, το καμάρι της οικογένειας, ο μικρός αριστούχος σπουδαστής, πέφτει στην άσφαλτο χτυπημένος από τον ασυνείδητο οδηγό που μεθυσμένος πηγαίνει στο σπίτι του στην ίδια γειτονιά, στο διπλανό σπίτι. Ό,τι χτίστηκε με την αγάπη και τον κόπο καταστρέφεται.
Το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να προβλέψει τον κίνδυνο, τη συμφορά, την καταστροφή, μέσα στα πλαίσια μονάχα του στενού κοινωνικού χώρου.
Αντιλαμβάνεται την απειλή του περιορισμένου περίγυρου αγνοώντας πως στην κοινωνία, σ’ αυτόν το χώρο των συγκοινωνούντων δοχείων, τα φίλτρα και τα διαχωριστικά ταξικά, κοινωνικά και οικονομικά σύνορα είναι διάτρητα και διαβατά.
Κανένας δεν μπορεί να ασφαλίσει τον εαυτό του και την οικογένειά του αν δε διαμορφώσει ένα ευρύτερο πλαίσιο κοινωνικής ασφάλειας.
Το σπίτι μας είναι χτισμένο σε μια μεγάλη γειτονιά που λέγεται πόλη. Κι αυτή είναι το υποσύνολο ενός κόσμου με πλατιά και ασαφή σύνορα.
Ο φονικός ιός που μεταλλαγμένος σκοτώνει μαζικά στην Ασία, ταξιδεύει παντού με τον άνεμο, το αεροπλάνο, την τυχαία επαφή. Η μοναδική ασφάλεια που υπάρχει είναι κρυμμένη στο εμβόλιο που επιστήμονες, ακούραστοι εργάτες της επιστήμης περιμένουν κάπου σ’ ένα εργαστήριο την ανύπαρκτη χρηματοδότηση ενός στρατοκρατούμενου κράτους που ρίχνει τα κονδύλια στην αναζήτηση νέων όπλων ολέθρου, αρνούμενο την κοινωνική πολιτική, την αναζήτηση της ειρήνης, της φιλίας και της συντροφικότητας.
Η ατομική μας ασφάλεια είναι το εφτασφράγιστο μυστικό που ζει μέσα στην ανάγκη, την κατανόηση, τη συλλογική ευημερία, την αντίληψη πως ο άλλος, οι άλλοι, είμαστε εμείς, σ’ έναν κόσμο χαμένης ισότητας, αδελφότητας, και δικαιοσύνης.