Ιστορίαι κλαυσίγελου

01/07/2012 - 05:56
Πριν δυο περίπου χρόνια, στο σεμινάριο που διοργάνωσε στο Πλωμάρι το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του δήμου Ευεργέτουλα, με θέμα τα βιομηχανικά κέντρα του 19ου αιώνα, ανακοινώθηκε πως οι εναπομείνασες πλωμαρίτικες βιομηχανικές καμινάδες, που σημείωναν την περίοδο της ακμής, ήταν μόνο επτά.
Πριν δυο περίπου χρόνια, στο σεμινάριο που διοργάνωσε στο Πλωμάρι το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του δήμου Ευεργέτουλα, με θέμα τα βιομηχανικά κέντρα του 19ου αιώνα, ανακοινώθηκε πως οι εναπομείνασες πλωμαρίτικες βιομηχανικές καμινάδες, που σημείωναν την περίοδο της ακμής, ήταν μόνο επτά.
Από την περασμένη εβδομάδα, επιβιώνουν έξι, ύστερα από την κατακρήμνιση εκείνης του πρώην συνεταιρισμού «Ελιά», που υπέκυψε στο βάρος του χρόνου και των ταλαιπωριών.
Το χαρακτηριστικό σύμβολο της εκπληκτικής βιομηχανικής ανάπτυξης, αυτής της μικρής γωνιάς της νοτιοανατολικής Λέσβου, εξαφανίζεται, όπως και τόσα άλλα που σημάδευαν την περιοχή.
Πριν έξι χρόνια περίπου, αγοράζονταν με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Αιγαίου και ήδη υφυπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Νίκου Σηφουνάκη, ένα παλιό εργοστάσιο επεξεργασίας λαδιού, στον παραλιακό δρόμο του Πλωμαρίου, προκειμένου να αποτελέσει την στέγη του ναυτικού μουσείου.
Στα έξι χρόνια που πέρασαν δεν συνέβη τίποτα για την προώθηση του τόσο σημαντικού θέματος και ήδη τα πρώτα σημάδια κατάρρευσης σημειώνονται με την αποκόλληση ακρογωνιαίων (στην κυριολεξία) λίθων του κτηρίου, μειώνοντας την στατικότητά του.
Ούτε το προσωπικό ενδιαφέρον του πρώην υφυπουργού Πάνου Καμμένου, που εξαντλήθηκε πάντως πολύ γρήγορα, ούτε οι δημοσιογραφικές οχλήσεις, ήταν αρκετές για να ενεργοποιήσουν την αρμόδια υπηρεσία της γενικής γραμματείας του πρώην υπουργείου Αιγαίου, στην οποία εκκρεμεί η αίτηση του δήμου Πλωμαρίου, για κήρυξη του κτηρίου διατηρητέου από τον Μάρτιο του 2007. Η ημερομηνία σημειώνεται για όσους πολύ πικράθηκαν και στεντορεία τη φωνή αντέδρασαν στην κατάργηση του υπουργείου Αιγαίου, που τόσα, κατά τη γνώμη τους, προσέφερε στην θλιβερή υπόθεση της δημόσιας διοίκησης. Ούτε βεβαίως κανείς γνωρίζει σε ποιο στάδιο βρίσκεται η διαδικασία, ή ακόμα κι αν άρχισε.
Έτσι λοιπόν τα τελευταία απομεινάρια της ρωμαλέας περιόδου του Πλωμαρίου, εξαφανίζονται, για να μείνουν στο τέλος μόνο οι πινακίδες «rooms to let» της σύγχρονης βαριάς μας βιομηχανίας. Την τύφλα μας που θα ‘λεγε κι η γιαγιά μου.
Τις τελευταίες μέρες βρίσκεται στο Πλωμάρι μια ομάδα φοιτητών της αρχιτεκτονικής σχολής του ΕΜΠ, αποτυπώνοντας στα πλαίσια των σπουδών τους πλωμαρίτικα κτήρια, που προφανώς έχουν σημασία. Ανάμεσά τους και το Αθανασειάδειο ή Μεγάλο Καφενείο όπως συνηθίσαμε να το λέμε, το τελευταίο εμβληματικό κτήριο της πλατείας, μετά την ενσυνείδητη καταστροφή του παλαιού κινηματογράφου και της Παπαγεώργειας αγοράς, από μεταμοντέρνους ή ανίδεους δημάρχους του παρελθόντος. Ένα κτήριο, που θα ‘πρεπε να αποτελεί το στολίδι της μικρής αγοράς μας αλλά μοιάζει σαν τσαλακωμένο κουρελόχαρτο, με χιλιάδες ξεφτίδια στους εξωτερικούς και εσωτερικούς τοίχους του.
Για να ικανοποιούνται ίσως μερικοί, κατοικοεδρεύοντες στην πολιτική και πέριξ αυτής, που ανατριχιάζουν στην ιδέα διατήρησης και συντήρησης παλιών παραδοσιακών κτηρίων, των οποίων εύχονται την κατακρήμνιση. Χωρίς φυσικά να ξεχνώ επιστήμονα της μικρής μας πόλης, υπερασπιζόμενο ενθέρμως τα πρωτεία της, που μου έλεγε με υπερηφάνεια: «Εμείς αγωνιστήκαμε για να μην χαρακτηρισθεί το Πλωμάρι παραδοσιακός διατηρητέος οικισμός», πιστεύοντας ότι είναι άξιος χειροκροτήματος.
Καταλογίζοντας μάλλον ευήθεια, φαντάζομαι, ή και απλή ελαφρότητα, στην αρχιτεκτονική σχολή Άαρχους της Δανίας, που κάθε δεύτερο χρόνο φέρνει τους μεταπτυχιακούς της φοιτητές, για να καταγράψουν και να αποτυπώσουν τα όσα απομένουν, δείγματα τοπικής αρχιτεκτονικής, σημαντικά ως φαίνεται για τους γνωρίζοντες, που εμείς τα περιφρονούμε, τα αφήνουμε να καταρρεύσουν και σε πολύ λίγο δεν θα τα θυμόμαστε πια. Ίσως και να μη θέλουμε να τα θυμόμαστε. Επειδή η δημιουργία τους απαίτησε δουλειά και κόπο, που εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να καταβάλουμε.
Η κουλτούρα, η αίσθηση πολιτισμού δηλαδή, είναι μεγάλο πράγμα, συνηθίζει να λέει φίλος, που με μανία μυρμηγκιού, προσπαθεί να περισώσει ό,τι μπορεί από τον λαϊκό πλούτο, που εξαφανίζεται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Μ’ αυτές τις αντιλήψεις προσπαθούμε να κάνουμε το Πλωμάρι όσο πιο απρόσωπο και άχρωμο μπορούμε, χωρίς να πληροφορούμαστε τι κάνουν οι άλλοι, Έλληνες και ξένοι, πώς διαφυλάσσουν την παράδοσή τους, την ιδιαίτερη εικόνα τους και πώς αυτή τους φέρνει πλούτο.
Μοναδική εξαίρεση η διάσωση του σαπωνοποιείου Πούλια, όχι βέβαια με πλωμαρίτικη πρωτοβουλία, που ελπίζουμε να επαναληφθεί με το ναυτικό μουσείο, μια και ο άνθρωπος που είχε την πρωτοβουλία για την αγορά του βρίσκεται και πάλι στην κυβέρνηση.
Για να μείνει κάτι από τον παλιό πλούτο και την δημιουργικότητα και για να μην εξαφανισθούν σαπίζοντας και τα λίγα αντικείμενα που έχουν συγκεντρωθεί, ευελπιστώντας να μεταβληθούν σε εκθέματα.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
8.12.2009

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey