«Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει». Δεν έχουμε παράπονο, μας χαμογελάει ο ήλιος του Φλεβάρη. Μέσα στη χειμωνιά και το κρύο, ο ήλιος δεν ξεχνάει να λάμψει στον ουρανό. Ελπιδοφόρα η ζωή. Ζητά από τον άνθρωπο την υπέρβαση. Την αντίσταση στο πρόσκαιρο. Γιατί, τι βρέχει ο ουρανός και δεν το καταπίνει η γη; Όλα έρχονται και παρέρχονται. Κρίσεις και κρίσεις έχουν αντικρίσει τα μάτια του ανθρώπου επί της Γης. Πολέμους και πολέμους. Λοιμούς και λιμούς. Πάντα κάτι μας σώζει, κάτι μεσολαβεί. Κάτι συμβαίνει και το ανθρώπινο είδος επιβιώνει. Δίνονται ευκαιρίες από καταβολής κόσμου για νέα ξεκινήματα και επαναπροσδιορισμό της δράσης του.
Κάθε πτώση κρύβει και μια νέα αρχή. Αρκεί κάτι να έχουμε συνειδητοποιήσει από την πτώση μας. Μονάχα κάτι να έχουμε επωφεληθεί από την αστοχία μας.
Αυτά που μέχρι τώρα χαρακτηρίζουν τη φυλή μας είναι η ελπίδα και η πίστη. Πορευτήκαμε στις σελίδες της ιστορίας με τις δυο αυτές ανεκτίμητες αρετές. Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να αντιταχτεί στο ορμέμφυτο δώρο του γένους μας. Ίσως ακόμα-ακόμα και να είναι αυτά τα στοιχεία που ζηλεύουν θανάσιμα οι μεγάλοι κατά καιρούς προστάτες μας. Το χαμόγελο της ελπίδας που διαθέτουμε. Την ενεργό δράση που συνοδεύεται με πίστη στο «έχει ο Θεός…».
Φθονούν τον ανεκτίμητο πλούτο που έφεραν οι ξεριζωμένοι άνθρωποί μας μαζί τους, από τα ματωμένα χώματα της Ιωνίας. Τη δύναμη που κάνει ακόμη και το βράχο ν’ ανθίζει. Να φυτρώνει στη σχισμή του τριανταφυλλιά, και να πλουτίζει ο στενεμένος αγέρας από το άρωμά της.

Ελπίδα! Για τους αισιόδοξους «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Για τους σταθερούς, η ελπίδα δε χάνεται ποτέ. Στου καιρού μας τα γυρίσματα η ανασφάλεια περισσεύει. Η μιζέρια, όχι απλά ακουμπά, αλλά καπακώνει την ψυχή μας. Η ελπίδα στραγγαλίζεται εκ προθέσεως. Η φωνή της όλο και λιγότερο ακούγεται. Υιοθετούνται τα πολλά λόγια, οι οικονομικές αναλύσεις επί των προκειμένων, ο στεναγμός των προβλημάτων και η γενική καταχνιά.
Λαξευτήκαμε και γράψαμε ιστορία και πολιτισμό!
Διαθέτουμε χαρακτηριστικά που δεν μπορεί να επεξεργαστεί εύκολα ο παγκοσμιοποιημένος δυτικός νους. Τρελαίνεται στη σκέψη και μόνο πως στη χώρα μας χτυπά η «καρδιά» μας. Ενεργοποιώντας τη, φτάνουμε με θαυμαστό τρόπο από τα μικρά και λίγα, στα μεγάλα και σπουδαία.
Αντιστεκόμαστε στην εκ των έξω σκόπιμη σμίκρυνση του ψυχικού μεγαλείου μας. Αντιστεκόμαστε σε ξενόφερτες συνήθειες. Φιλτράρουμε εκ νέου αυτά που διαθέτουμε, καθώς επίσης και αυτά που μας λείπουν. Έχουμε την ελπίδα μέσα μας. Είναι στο DNA μας. Δώρο Θεού σε δύσκολους καιρούς για πρίγκηπες. Ας μην ξεχνιόμαστε. Ας αγωνιζόμαστε με εγρήγορση και σθένος για αυτά που μπορούμε να κατορθώσουμε. Τα υπόλοιπα ας τα ακουμπήσουμε ήρεμα εκεί που σταματάει η ανθρώπινη δύναμη και ξεκινάει το μεγαλείο της Ελπίδας…

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.