Η ηλικία δεν αφήνει πια το ζευγάρι να δημιουργήσει. Τα έργα τους, όμως, υπάρχουν πάντα στο σπίτι τους



Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και φέτος οι επισκέπτες των Βατερών, εκτός από τα καταλύματα, τις καφετέριες, τις ταβέρνες και την υπέροχη θάλασσα της περιοχής, έχουν την ευκαιρία να δουν και ένα διαφορετικό «αξιοθέατο». Το μικρό σπίτι όπου περνούν τους καλοκαιρινούς μήνες τους ο Νικόλαος και η Μυρσίνη Χαχαδάκη, δύο ηλικιωμένοι άνθρωποι που έχουν στολίσει τον ανοιχτό προς οποιονδήποτε επισκέπτη χώρο τους με τις δημιουργίες μιας ολόκληρης ζωής και η φήμη τους έχει φτάσει πολλές φορές κι εκτός Λέσβου.

Πρώην πηλοπλάστης, ο κυρ-Νικόλας ξεκίνησε την τέχνη του από 12 χρόνων, αφού ο πατέρας του τον «έβαλε» στον πηλό από πολύ μικρή ηλικία. Με την αυστηρή του επίβλεψη, ο γιος του έμαθε να φτιάχνει κουμάρια, λαγήνες και στη συνέχεια πήλινα πιάτα.
«Ο πηλός έχει αξία μεγάλη», λέει σήμερα ο κυρ-Νικόλας. «Τα δικά μου τα παιδιά, όμως, μάθανε γράμματα. Κι εγώ αυτό ήθελα να κάνω, αλλά δε με άφηνε ο πατέρας μου, έβγαλα μόνο το δημοτικό, παρ’ όλο που ήμουν καλός μαθητής. Πέρασα δύσκολα, έφαγα ξύλο για να μάθω την τέχνη. Πήγαινε καλά η δουλειά, αφού αυτά που έφτιαχνα ήταν όλα για χρήση, όχι για ομορφιά.»
Ερασιτέχνης ζωγράφος η κυρά-Μυρσίνη, έχοντας τελειώσει μόλις τη Β΄ τάξη του δημοτικού, καλλιέργησε την τέχνη της μετά το 1944, οπότε και παντρεύτηκε τον κυρ-Νικόλα. «Τότε ήμουν 16 και αυτός 21», μας είπε. «Μου άρεσε η ζωγραφική. Έφτιαξα το πρώτο πάνω σε χαρτόνι, μου άρεσε και έφτιαξα κι άλλα και μετά άρχισα να μαθαίνω πάνω στα πήλινα που έφτιαχνε ο άντρας μου, έκανα και αγιογραφίες.»
Τα έργα της, που με μια πρώτη ματιά θυμίζουν κάτι από εικόνες και τεχνοτροπία Θεόφιλου, αφορούν δραστηριότητες της καθημερινής ζωής στο χωριό: αλώνισμα, μάζεμα ελιών, πλύσιμο ρούχων στο ποτάμι, πανηγύρια.
«Με ρωτάνε γιατί δεν κάνω μορφές με παντελόνια, μαγιώ κ.λπ. και τους λέω ότι δε μου αρέσουν αυτά. Εμένα μου αρέσουν τα παλιά, με βράκες, στην εξοχή. Κρατάνε ζωντανή τη μνήμη της παλιάς ζωής», λέει η ίδια, που τα ονομάζει και «Μνήμες Θεόφιλου».


Η επιγραφή που υποδέχεται τους επισκέπτες στο σπίτι του ζευγαριού

Ώρα για ξεκούραση…
Σήμερα, ο κυρ-Νικόλας είναι 90 ετών και η κυρά-Μυρσίνη 85. Περνούν όλο το χρόνο στο χωριό τους, τη Βρίσα, αλλά τους καλοκαιρινούς μήνες κατεβαίνουν κοντά στη θάλασσα και ανοίγουν το σπιτικό τους για τον κόσμο. Πήλινα πιάτα και κουμάρια του κυρ-Νικόλα, πίνακες και κολοκύθες, όλα ζωγραφισμένα στο χέρι από τη σύζυγό του.
Από εκεί έχουν περάσει πολλοί, επισκέπτες και ντόπιοι, αλλά και δημοσιογράφοι που τους έχουν κάνει «διάσημους ακόμη και στην Αθήνα», όπως λένε οι ίδιοι.
Το ηλικιωμένο ζευγάρι δεν πουλάει πια τα έργα του, ενώ έχει σταματήσει και να δημιουργεί, αφού διάφορα προβλήματα λόγω ηλικίας δεν του το επιτρέπουν. Ο τροχός, έτσι, κάθεται σε μια γωνιά και ξεκουράζεται και αυτός.
«Βλέπω τον τροχό και δακρύζω. Ξέρεις τι ομορφιά είναι να βγαίνει ένα δοχείο, μια γλάστρα; 100 κουμάρια τη μέρα έφτιαχνα και τώρα δεν μπορώ πια να δουλέψω», λέει ο κυρ Νικόλας.
Την ίδια στεναχώρια εκφράζει και η κυρά-Μυρσίνη: «Δε βλέπω πια καλά. Το μόνο που σκέφτομαι, είναι πώς θα αφήσω τα μολύβια…»