Αφορμή για το σημείωμα αυτό στάθηκε ένα mail που μου έστειλε ένας φίλος και συμπατριώτης, που για επαγγελματικούς λόγους (εργάζεται σε μεγάλη εταιρεία πληροφορικής) πηγαινοέρχεται στην Αμερική. Περιγράφει με συγκλονιστικά… απλό τρόπο τα σημάδια της κρίσης στο… επίκεντρο της οικουμένης. Σημειώστε ότι πρόκειται όχι απλώς για απόλυτα αξιόπιστο άνθρωπο, αλλά και ιδιαίτερα μετριοπαθή στις απόψεις του.
Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων:
«[…] Κατά τα άλλα, άξιο σχολιασμού είναι η συγκλονιστική επίδραση της κρίσης στην Αμερική. Ούτε δυο μήνες δεν πέρασαν από το προηγούμενο ταξίδι και τα κτήρια όπου στεγαζόμαστε έχουν σχεδόν ερημώσει καθώς έκλεισαν οι περισσότερες εταιρείες (ναι, σε δυο μόλις μήνες!), τα πάρκινγκ είναι άδεια, τα ξενοδοχεία άδεια (όταν είχαν 100% πάντα πληρότητα λόγω business στην περιοχή).
Τα μαγαζιά άδεια, στα ακριβά super market ελάχιστος κόσμος, τρία καλά εστιατόρια σε ακτίνα δυο - τριών χιλιομέτρων έκλεισαν, μέχρι και τα Starbucks, στα οποία για παράδειγμα οι ουρές τα πρωινά έβγαιναν έξω και τα τραπεζάκια ήταν γεμάτα από κόσμο που έπινε τον καφέ του, δούλευε με τα φορητά ή διάβαζε εφημερίδα, τώρα είναι άδεια και αυτά!
Σημειώστε, η περιοχή που είμαι είναι από τις πλουσιότερες της Καλιφόρνια και προφανώς και του κόσμου όλου - με μέσο ατομικό εισόδημα στα 95 χιλιάδες δολλάρια. Αν εδώ επικρατεί αυτή η κατάσταση, πραγματικά αναρωτιέμαι τι επικρατεί στις φτωχότερες περιοχές στη «βαθιά» Αμερική.
Με απλά λόγια: Οι Αμερικανοί έχουν σταματήσει παντελώς να καταναλώνουν σε σημείο υπερβολής…»
Και βέβαια μια τέτοια αφήγηση από πρώτο χέρι έρχεται απλά να επιβεβαιώσει αυτό που φθάνει ως κλίμα από παντού, ότι δηλαδή βρισκόμαστε στο μέσον μιας παγκόσμιας κρίσης, όπου όλες οι πολιτικές ηγεσίες αναζητούν τρόπους για την αντιμετώπισή τους με συγκεκριμένα μέτρα.
Δε θα εξετάσω εδώ την ποικιλία ή την ποιότητα αυτών των μέτρων, το φιλολαϊκό ή… φιλοτραπεζικό προσανατολισμό τους, την πιθανή αποτελεσματικότητά τους κ.λπ.. Είναι φανερό όμως ότι όλοι έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κρίσης και προσπαθούν με επιτυχία ή όχι να την αντιμετωπίσουν.
Όλοι; Δυστυχώς όχι! Υπάρχει μια χώρα που η πολιτική της ηγεσία την ίδια στιγμή ζει και αναπνέει στον… ρυθμό της κίνησης του δείκτη του κ. Παυλίδη! Ασφαλώς και είναι θέμα η διαφανής και χρηστή διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων από τους πολιτικούς. Όλες αυτές όμως οι εκτροπές από αυτόν τον κανόνα (Παυλίδης, Siemens, Βατοπέδι κ.λπ.) αποτελούν αυτονόητες παθογένειες ενός συστήματος που εμφανώς εξεμέτρησε το ζην και κανείς δε φαίνεται διατεθειμένος να το αντικαταστήσει με κάτι άλλο. (Προσοχή, όχι απλά να το κριτικάρει, γιατί αυτό είναι το μόνο εύκολο υπό τις παρούσες συνθήκες.)
Η μεν κυβέρνηση, αφού διασπάθισε ανεπιτυχώς δημόσιο χρήμα για να στηρίξει τις τράπεζες, χωρίς να εξασφαλίσει από την πλευρά τους ένα ελάχιστο πλαίσιο πρακτικών δεσμεύσεων μετακύλησης του οφέλους στις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, ανακάλυψε κατόπιν ωρίμου σκέψεως τον κλάδο της ελληνικής οικονομίας που πρέπει να στηριχθεί κατά προτεραιότητα! Και έκρινε ότι αυτός είναι ο κλάδος της εμπορίας αυτοκινήτων, τον οποίο στήριξε με τη μείωση του τέλους ταξινόμησης, έτσι ώστε σε συνθήκες κρίσης να διευκολυνθούν οι Έλληνες στην εξαγωγή κάποιων (πολλών) εκατομμυρίων ευρώ, για τη στήριξη της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας!
Την ίδια στιγμή, η αξιωματική αντιπολίτευση αρκείται στην τακτική της αναμονής της πτώσης του «ώριμου φρούτου», αρκούμενη στην κριτική αλλά μη ενημερώνοντας τους ιθαγενείς πώς εκείνη σκοπεύει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα όποτε κυβερνήσει, αποφεύγοντας να δεσμευθεί, έτσι ώστε να φοβόμαστε δικαίως μια από τα ίδια ή και τα χειρότερα.
Η δε παντοειδής αριστερά, αρκείται σε πλειοδοσία ποικίλης εκφοράς του μότο «για την κρίση να πληρώσουν οι υπαίτιοι και όχι ο λαός», χωρίς να λέει όμως πώς αυτό θα γίνει πράξη, αναμένοντας προφανώς ότι οι υπαίτιοι, σε μια σπάνια επίδειξη ευαισθησίας, είναι υποχρεωμένοι να αναζητήσουν οι ίδιοι τρόπους… φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση, βρίσκοντας μόνοι τους «το σχοινί που θα κρεμαστούν»!
Παρά ταύτα υπάρχει ελπίς; Υπάρχει! Γιατί είναι η πρώτη φορά που είναι τόσο έντονα ορατή διά γυμνού οφθαλμού η τεράστια αναντιστοιχία πολιτικών ηγεσιών και ενεργών ή έστω υποψιασμένων πολιτών. Και από την αναντιστοιχία αυτή μπορεί να προκύψει το καινούργιο!

* Μετάφραση του τίτλου για όσους δε διδάχθηκαν Αρχαία Ελληνικά: «Τα σπίτια σας καίγονται κι εσείς τραγουδάτε». Ο λαός μας, εις απάντηση των αμφισβητιών της… ιστορικής του συνέχειας, εξακολουθεί να το αποδίδει γλαφυρά, σχεδόν 2.500 χρόνια μετά, με το: «Το χωριό μας καίγεται κι η πουτάνα λούζεται!»