«Η αλήθεια είναι επαναστατική»
Αντόνιο Γκράμσι

Συχνά, πολύ συχνά λέγονται χοντρά ψεύδη στις προεκλογικές καμπάνιες, αλλά και στη Βουλή (ψεύδος είναι, φυσικά, και το κουκούλωμα της αλήθειας). Αυτό εξηγεί εν μέρει και την ανεπιθύμητη και επικίνδυνη απαξίωση της πολιτικής (κάψτε τη Βουλή!) στις λεγόμενες αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες. (Τώρα, το τι είδους δημοκρατίες είναι αυτές όταν, σε παγκόσμια κλίμακα και ενώ ο καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια, η ψαλίδα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών έχει ανοίξει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι μεταξύ ενός Ρωμαίου αυτοκράτορα κι ενός δούλου, πρέπει να αμφισβητείται μόνιμα από την αριστερά.)
Αυτά που ακολουθούν αφορούν στην αριστερά της ανανέωσης, και όχι τα απολιθώματα του παρελθόντος που, όπως όλες γενικά οι θρησκείες, βασίζονται σε μύθους (π.χ. αποκατάσταση του καταστροφέα του σοσιαλισμού Στάλιν από το Κ.Κ.Ε.). Η ανανεωτική αριστερά, κι αν ακόμα στις τωρινές συνθήκες αποτελείται από μικρά κόμματα διαμαρτυρίας, θα πρέπει να φιλοδοξεί να παίξει ηγετικό ρόλο στις επαναστατικές αλλαγές του μέλλοντος. Σ’ αυτούς απευθύνεται και η ρήση του «Λένιν της Δύσης» Αντόνιο Γκράμσι.
Η καμπάνια της ανανεωτικής αριστεράς στις δύσκολες μέρες που περνάμε συνίσταται βασικά στην απαίτηση «να τα πάρει» το κράτος από τους πλούσιους και όχι από τους φτωχούς. Οι πλούσιοι είναι τα λαμόγια, οι διεφθαρμένοι, ετούτο και τ’ άλλο… οι φτωχοί είναι πάντα τα θύματα. Το έθεσε πολύ γραφικά η σκηνοθέτης κ. Κατερίνα Ευαγγελάτου («Ελευθεροτυπία» 27/4): «Ο άλλος που έχει τρία “Καγιέν” και διαλέγει το χρώμα τους ανάλογα με το χρώμα των παπουτσιών του, αυτός θα πληρώσει ποτέ;»
«Να πληρώσει» θα έλεγα εγώ, χωρίς κανένα ενδοιασμό. Αλλά να παραδεχτώ ότι όλοι οι φτωχοί είναι θύματα; Ε όχι, δεν είμαι τόσο αφελής! Ακόμα και η καμπάνια της ανανεωτικής αριστεράς ανοίγει συχνά ένα παραθυράκι προς την αλήθεια, αντιφάσκοντας όταν μιλάει για τις πελατειακές σχέσεις του δικομματισμού. Είναι πασίγνωστο ότι μυριάδες φτωχοί δημόσιοι υπάλληλοι έχουν διοριστεί από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Δημόσιοι υπάλληλοι των οποίων η προσφορά χρήσιμου έργου είναι μηδενική αν όχι αρνητική (είναι αρνητική όταν η γραφειοκρατία τους μειώνει την απόδοση παραγωγικών πολιτών). Ο Μαρξ μίλησε για το «προλεταριάτο», αλλά μίλησε και για το «λούμπεν προλεταριάτο». Δε διστάζω κι εγώ λοιπόν να γράψω για τους «λούμπεν εργαζόμενους» στο Ελληνικό Δημόσιο, φτωχομπινέδες που ψηφίζουν τη δεξιά για να βολευτούν εφ’ όρου ζωής σε μια υπαλληλική καρέκλα του δημοσίου. 45 «κηπουρούς» είχε ένα αθηναϊκό νοσοκομείο χωρίς κήπο (έχουμε έναν τέτοιο και στην Ιθάκη)!
Εδώ και πολλά χρόνια ήμουν στην κόβα του Κ.Κ.Ε. (Εσ.) της πλατείας Κολιάτσου. Ήρθε ένα βράδυ να μας μιλήσει ο Αιμίλιος Ζαχαρέας. Συγκράτησα δυο νούμερα που με συγκλόνισαν, γιατί ήμουν πρόσφατα επαναπατρισθείς από την ευνομούμενη καπιταλιστική Αυστραλία. «Το ελληνικό υπουργείο Εμπορίου είχε 2.800 υπαλλήλους», είπε ο Αιμίλιος. «Το υπουργείο Εμπορίου της Σουηδίας είχε 85.» Ακόμα δεν έχω συνέλθει από το σοκ!
Συμπερασματικά: Δεν πρέπει η ανανεωτική αριστερά να υποστηρίζει όλους τους δημόσιους υπαλλήλους για ψηφοθηρικούς λόγους. Να υποστηρίζει μόνο όσους το αξίζουν.
Πάνω απ’ όλα η ανανεωτική αριστερά πρέπει να αγκαλιάσει (όχι να καπελώσει) την πολιτικοποιημένη άμορφη και ανοργάνωτη προς το παρόν μάζα, τους ανθρώπους με κοινωνική συνείδηση, που νοιάζονται και για το συνάνθρωπό τους, το παιδάκι που πεθαίνει από υποσιτισμό στην Αφρική, και να απορρίψουν ολοκληρωτικά τους κομπλεξικούς που μοναδική τους έγνοια είναι το πώς θα πληρώσουν τη δόση για το καινούργιο «Καγιέν».

* Ο Διονύσης Συκιώτης είναι χημικός περιβαλλοντολόγος.