Υπαπαντή. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα υπαπαντώ και σημαίνει έρχομαι σε συνάντηση κάποιου… Σήμερα, τη δεύτερη μέρα του Φεβρουαρίου, γιορτάζουμε την Υπαπαντή του Χριστού. Ακριβώς σαράντα μέρες από τα Χριστούγεννα. Η επέτειος μας προτρέπει να βγούμε από τα στενά πλαίσια της συνηθισμένης καθημερινότητας και να έρθουμε προς υποδοχή και προϋπάντηση του Θείου Βρέφους.
Μυρίζει ο αγέρας το άρωμα των ζουμπουλιών. Όσα αντέξουν στην κακοκαιρία και στο βοριά γίνονται πρώτης τάξης στολισμός στον εορτασμό της Υπαπαντής του Κυρίου μας. Στην Πλαγιά του Πλωμαριού της Λέσβου κάθε τέτοια μέρα η εκκλησιά, η αφιερωμένη στην Υπαπαντή, μετατρέπεται σε κήπο της Εδέμ! Οι τιμώμενες εικόνες στεφανώνονται με ζουμπούλια. Όλος ο Ιερός χώρος πανηγυρίζει λουλουδιασμένος και ευωδιαστός.
«Βίος ανεόρταστος, οδός απανδόχειτος», έλεγαν σοφά οι πρόγονοί μας. Δηλαδή, η ζωή που δεν έχει εορταστικές στάσεις είναι όπως ένας μακρύς ατελείωτος δρόμος που δεν έχει πανδοχείο για να ξαποστάσει ο ταξιδευτής. Οι γιορτές δεν είναι σταθμοί τέλους. Είναι σταθμοί για ξεκίνημα. Δεν υπάρχει εφησυχασμός. Είμαστε σε μια διαρκή επαγρύπνηση αξιολόγησης. Αγωνιζόμαστε για να ζήσουμε πνευματικά. Οι ανθρώπινες ανάγκες έχουν να κάνουν τόσο με την ψυχή, όσο και με το σώμα. Η φωνή των παππούδων μας ουδόλως υποτιμά αυτά τα δυο. Αντίθετα στοιχειοθετεί τις εορτές με λογική, αλλά και με Θεία Χάρη. Έτσι, το 541 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός καθιερώνει την εορτή της Υπαπαντής, της ημέρας δηλαδή που ο υπέργηρος ιερέας Συμεών προϋπαντεί μέσα στο ναό του Σολόμωντα το βρέφος Ιησού.
Ο δίκαιος Συμεών δέχεται στην αγκαλιά του τον Κύριο και αντιλαμβάνεται από Θεία φώτιση πως Αυτός είναι ο Μεσσίας. Ζώντας τούτη την μοναδική στιγμή καταλαβαίνει πως αυτό που απάντεχε μια ολόκληρη ζωή πραγματοποιείται. Δοξάζει τον Θεό και προφέρει το: «Νυν απολύεις τον δούλο σου Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη…». Παίρνει στην αγκαλιά του το νήπιο που ταυτόχρονα είναι και ο «προ αιώνων Θεός» και αισθάνεται ότι εκπληρώθηκε ο σκοπός της ζωής του! «Μετά περιχαρείας του τη δε βίου μετέστη, των επιγείων ανταλλαξάμενος τα ουράνια και ατελεύτητα» (Συναξάρι Φεβρουαρίου).
Το 2011 ακούμε την εξιστόρηση της Υπαπαντής του Κυρίου περισσότερο σαν παραμύθι. Ίσως τη βρίσκουμε κατάλληλη για παιδιά, κατάλληλη για τους αφελείς, αλλά αλλόκοτη για μας που κατέχουμε γνώσεις και γνώσεις...
Το να προϋπαντήσουμε, όμως, τον Θείο Λόγο στη ζωή μας, έγκειται και στη δική μας προαίρεση. Σήμερα, απομακρυσμένοι τελείως από τη φύση μας προσπαθούμε αμυδρά να βρούμε το βαθύ αίσθημα που μας λείπει. Είναι της μόδας να καθιερώνουμε στους δρόμους τις «free hugs», τις «ελεύθερες αγκαλιές». Δίνουμε ραντεβού για συναντήσεις σε πλατείες και ανοιχτούς χώρους για αγκαλιές! Μήπως, κατά βάθος αγκαλιαζόμαστε για να ενεργοποιήσουμε τη χαμένη μνήμη της Ζώσας Αγάπης;
Με αγαπητική σχέση, μακριά από κάθε ηθικοπλαστική διάσταση, ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας πρωτίστως σ’ Εκείνον και ας Τον προϋπαντήσουμε…

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.