Γράμμα στο Γρηγόρη…

Πώς να χωνέψει ο νους του ανθρώπου το ταξίδι του χρόνου. Κι άλλο τρίμηνο έφυγε.
Είχαμε τις μέρες που φεύγουν σαν τρελές… εκεί που λες, έχω ρε παιδί μου ώρες μέχρι τις 5 το απόγευμα, να κάνω και τούτο και κείνο και το άλλο, κοιτάς το ρολόι κι είναι 5:30 και με τα τόσα που μπήκαν σφήνα, είσαι μόλις στη μέση της δεύτερης δουλειάς και θα χρειαστείς κάνα δίωρο ακόμα.
Και ούτε που καταλαβαίνεις πώς έρχεται η Παρασκευή. Χαρές για καλό «Παρασκευοσαββατοκύριακο» και να σου το περίεργο, της Κυριακής απόγευμα.
Και φεύγουν σαν τρελές οι βδομάδες, οι μήνες… Ωωπ! σταματάμε εδώ, το τρίμηνο μας ενδιαφέρει. Γιατί αν τα βάλουμε με τα χρόνια, θα μπουν κι άλλα στη μέση και δεν είναι της παρούσης.
Δεν το χωνεύω, σα να ‘ταν χτες. Πάλι τα ίδια η Μαίρη. Βγαίνουμε! (για την εφημερίδα «Ακρασιώτικα Νέα» ο λόγος). Έχουμε έτοιμο κείμενο; Πάλι ξεχάστηκες;
Άσε με, ρε Μαίρη, με τα τρίμηνα, δεν την μπορώ συνέχεια αυτή την υπενθύμιση. Πάνε τόσα τρίμηνα και συ εκεί. Αντί να δεις τι θα κάνουμε για να μην περνάνε γρήγορα, ή τουλάχιστον, αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, να τα ζούμε καλά, μας φωνάζεις για τα… κείμενα.
Κάθε τρίμηνο. Άσε, ρε παιδί μου, και κανένα να καθυστερήσει.
Δηλαδή, πάρε μας τηλέφωνο και πες μας… «μην ξεχνάτε τη στιγμή, να τη χαίρεστε, αυτήν τη μία, τη δυνατή, πάρτε τη χαμπάρι όταν εμφανιστεί, μην τη χάσετε».
Εμφανίζεται πολύ συχνά αυτή η στιγμή, πολλές φορές μέσα στη μέρα, κάθε μέρα, είναι μέσα στο μυαλό μας και μας προκαλεί, να παίξουμε μαζί της, αλλά τις πιο πολλές φορές είμαστε ανίκανοι να τη δούμε.
Η ευτυχία, αυτή η στιγμή, η ευτυχία, είναι μέσα μας και φωνάζει να παίξουμε μαζί της, μα δεν τη βλέπουμε κι αυτή μένει και επιμένει και βγαίνει συνέχεια, ξανά και ξανά και προκαλεί, λέει «έλα, με ό,τι έχεις, παίξε, απόλαυσέ το».
Αλλά εμείς έχουμε πάντα δουλειές, πάντα κάτι μας απασχολεί, δε μας περισσεύει χρόνος. Σε όλων τα μυαλά είναι κρυμμένη, είναι το σπίτι της, είναι στο DNA μας, αλλά θέλει μάτια ανοιχτά για να τη δούμε, μυαλά καθαρά.
Δεν αντιμάχεται τα «πρέπει» της καθημερινότητας και καρτερικά περιμένει τη στιγμή της, αλλά θέλει βοήθεια, θέλει τη βοήθειά μας για να βγει και να μας δείξει τις ομορφιές της, να κάνει εύκολα τα περίεργα, να μας δώσει την πρέπουσα δύναμη για να τα βγάλουμε πέρα με τα πραγματικά δύσκολα.
Αυτό να μας θυμίζεις, Μαίρη. Το έκανες κάποτε, μα πάει καιρός που έμεινες στα τρίμηνα. Γιατί;
Γιατί δε μας θυμίζεις πια πως δεν πρέπει να χανόμαστε ούτε να εξαντλούμαστε με τα «πρέπει» της καθημερινότητας, πως πρέπει να κρατάμε λίγη από την ενέργεια και την ομορφιά μας για μας, για τα θέλω και τα όνειρά μας, να μη μιζεριάζουμε, να σκαρώνουμε πράγματα, να γελάμε.
Έτσι κι αλλιώς, αυτά που πρέπει θα τα κάνουμε, δε γίνεται αλλιώς. Θύμιζέ μας να μην ξεχνάμε τα άλλα, αυτά που συνηθίζουμε να ξεχνάμε. Τη ζωή μας!
Κατάλαβες, Γρηγόρη μου, το πρόβλημα με τη Μαίρη και το χρόνο! Έγινε το ρολόι των τριμήνων μου! Σου τα γράφω, γιατί από το τηλέφωνο δε μου μένει χρόνος για τέτοιες κουβέντες. Κι ύστερα, κοντεύουν οι μέρες που θα ‘ρθω και σε θέλω χαλαρό, δεν έχει νόημα αλλιώς.
Αυτήν τη φορά δε με πήρε τηλέφωνο η Μαίρη, ούτε e-mail μου έστειλε. Την είδα για μερικά δευτερόλεπτα στο φανάρι. Εγώ θα πήγαινα αριστερά, εκείνη ευθεία. Είχα να τη δω κάτι χρόνια.
- Μαίρηηη! Της φωνάζω.
Με κοίταζε περίεργα μέχρι να με αναγνωρίσει, κι ύστερα…
- Τάκηηη! Τι κάνειειεις! Έχεις γράψει κάτιιι; Έχω μία σελίδα κενόόό!
- Είσαι καλά Μαίρηηη! Πόσο καιρό να σε δώώώ! Πεθύμησα τις ρακές σουουου!!! Πάλι πέρασε τρίμηνοοοο; Υποσχέσου μου ρακές και θα ‘ρθω μες τη βδομάδααα!
- Έγινε, όσες θελειειεις! Φιλιάάάά!
Ανάβει «πράσινο», γκαζώνει η Μαίρη, εξαφανίζεται.
Πάει το τρίμηνο!
Κοίτα να περισσέψει κανένα ούζο, Γρηγόρη, μην τα πιείτε όλα. Και χταπόδι! Θέλω ισχυρό πρόγραμμα για φέτος. Θα ‘ρθει κι ο Πέτρος. Βάλε μπροστά το «ΜΗΤΣΟΣ ΤΟΥΡΣ», έχει καλές ιδέες. Το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Ολυμπία έδωσε ρέστα.
Γεια σου, αδερφέ μου.