«Και δεν ακούς τίποτα άλλο παρά την ανάσα του, που λείπει.»
Μ’ αυτά τα λόγια περιέγραψε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Δήμου τις στιγμές μετά από το θάνατο του αγαπημένου του ζώου. Παρόμοια λόγια ακούω απ’ όλους όσοι χάνουν το αγαπημένο τους τετράποδο.
Για τον ήχο μιας ουράς που χτυπά στο πάτωμα εκεί που κούρνιαζε το ζωντανό.
Για το πώς κοντοστέκεσαι στην πόρτα πριν μπεις στο σπίτι και δεν είναι κανείς να σε υποδεχτεί.
Για τα μπολάκια φαγητού και νερού που δε μαζεύονται.
Για ένα θόρυβο της πόλης που σε ξυπνά μες στη νύχτα και περιμένεις να ακολουθήσει το γνωστό γάβγισμα προειδοποίησης κι αυτό δεν έρχεται.
Για χέρια που απλώνονται να χαϊδέψουν τη γάτα κι αυτή δεν είναι εκεί.
Για το χέρι που πάει να πιάσει το λουρί δίπλα στην πόρτα και μένει μετέωρο κι η λέξη «βόλτα» είναι πλέον πικρή.
Για κάποια δευτερόλεπτα παγωμάρας πάνω από το σκουπιδοτενεκέ όταν πετάς πια τα μεζεδάκια που περίσσεψαν από το δείπνο.
Ακόμα και για την άδεια γυάλα του χρυσόψαρου, την ανοιχτή πόρτα σ’ ένα κλουβί καναρινιού, το μπαλάκι του χάμστερ «να μην το πειράξει κανείς», ένα μαρουλόφυλλο για τη χελώνα δεν μπαίνει ούτε τώρα στη σαλάτα.
Προσωπικές ιστορίες που μόνο όσοι έχουν χάσει ένα ζώο, μόνο όσοι έχουν βιώσει την απώλεια, μπορούν να καταλάβουν και να συναισθανθούν. Και πόσο κατανοητό γίνεται αυτό το «δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω άλλο ζώο έτσι και πεθάνει το δικό μου». Αφού οι μικροί μας φίλοι, μοναδικοί, ο καθένας με τον τρόπο του και το χαρακτήρα του, χαρίζουν στο διάστημα που μας συντροφεύουν κάτι το αναντικατάστατο. Και το κενό της απώλειάς τους μένει ανεκπλήρωτο.

Αντίο παλιόφιλε, καλώς ήρθες νέε
Στον αντίποδα της έλλειψης και της απώλειας στέκονται απροστάτευτα και με λαχτάρα συντροφιάς αμέτρητα αδέσποτα. Απίθανοι χαρακτήρες, επίσης μοναδικοί, διαφορετικοί, εν δυνάμει αναντικατάστατοι.
Μήπως λοιπόν πρέπει να μάθουμε να αποχαιρετάμε και αφού θρηνήσουμε για το χαμό ενός τετράποδου συντρόφου να δώσουμε την ευκαιρία σε ένα νέο φίλο να μπει στη ζωή μας; Δε θα συμβουλεύατε κάποιον που έχει χάσει το σύντροφό του να προχωρήσει στη ζωή του και να βρει ένα νέο;
Δεν πρόκειται για αντικατάσταση. Πρόκειται για αγκάλιασμα της ελπίδας και για τη δύναμη να συνεχίζουμε χωρίς να ξεχνάμε.
Κάπου εκεί έξω σας περιμένει ένας νέος φίλος που μπορεί να γαβγίσει μόνο για σας, να χουρχουρίσει μόνο κοντά σας και να σας παρέχει ανιδιοτελή αγάπη χωρίς ανταλλάγματα όπως και το ζωάκι που χάσατε.
Αφεθείτε λοιπόν στην αλλαγή και υποδεχτείτε το καινούργιο.