Τον γνωρίσαμε όταν σκηνοθετούσε τις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, μια παραγωγής της Ένωσης Θεατρικών Πολιτιστικών Σωματείων Λέσβου «ΘΕΣΙΣ», στην οποία διατέλεσε πρόεδρος κατά τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της. Ήρεμος, συγκροτημένος, υπομονετικός ο Στρατής Βλαστάρης, είναι ένας από τους ανθρώπους εκείνους που αγάπησε το Θέατρο και το υπηρετεί χρόνια τώρα μέσα από το Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Μυτιλήνης.  

Η σχέση του με το θέατρο ξεκίνησε τη δεκαετία του ‘80 όταν το Θεατρικό Εργαστήρι ανήκε στο Κέντρο Νεότητας του Δήμου Μυτιλήνης και σκηνοθέτης σε αυτό ήταν ο Παναγιώτης Ψαρρός. Το Θεατρικό Εργαστήρι σηκώνοντας για πρώτη φορά την αυλαία επιλέγει να ανεβάσει μονόπρακτα των Ιάκωβου Καμπανέλλη, Αντόν Τσέχωφ και Γιώργου Σκούρτη. Ο Στρατής Βλαστάρης θα πάρει το «βάφτισμα του πυρός» με το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η γυναίκα και ο λάθος» υποδυόμενος τον αστυνομικό. Τα πρώτα χρόνια θα ασχοληθεί με την υποκριτική για να τον κερδίσει τελικά η σκηνοθεσία λίγα χρόνια αργότερα.  

Σας γνωρίσαμε μέσα από την σκηνοθεσία, έχετε παίξει όμως και θέατρο. Τι σας αρέσει από τα δύο; 

«Τα πρώτα χρόνια έπαιζα. Τώρα πια δεν μπορώ να μάθω εύκολα λόγια, έχω πολλά χρόνια να ανεβώ επί σκηνής. Μου άρεσε πάρα πολύ και το να παίζω. Τώρα απλώς και από τη σκοπιά τη σκηνοθετική ας πούμε σε εισαγωγικά, νομίζω ότι και εκεί επιτελείς μια δουλειά η οποία είναι πιο σημαντική - όχι πιο σημαντική από την ηθοποιία- αλλά από την άποψη ότι πρέπει να είσαι πολλά πράγματα μαζί. Πρέπει να είσαι η «μάνα» της ομάδας, πρέπει να είσαι ο ψυχολόγος της ομάδας, πρέπει να είσαι ο συντονιστής. Ακόμη πρέπει να έχεις πολύ καλές γνώσεις κειμένων που υπάρχουν, πράγμα πολύ σημαντικό. Είναι μια ενδιαφέρουσα ενασχόληση και το θέμα είναι ότι όλες οι ομάδες νομίζω οι ερασιτεχνικές - γιατί ερασιτέχνες είμαστε- θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους πώς να αναδείξουμε καινούργια άτομα και στη σκηνοθεσία και στην ηθοποιία αλλά και σε όλους τους τομείς που έχουν σχέση με το θέατρο και συνηγορούν σε ένα άρτιο αποτέλεσμα».  

Από τα έργα που έχει σκηνοθετήσει ποια θεωρείς ότι είναι τα σημαντικότερα ή ποια από εκείνα επηρέασαν την ψυχοσύνθεσή σου; 

«Όλα τα έργα τα θεωρείς παιδιά σου και κανονικά θεωρούνται παιδιά σου και οι δουλειές των υπολοίπων στελεχών της ομάδας. Ωστόσο, σίγουρα εκείνα που με έχουν επηρεάσει θεωρώ ότι είναι ο «Κύκλος με την Κιμωλία» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Τα μωρά τα φέρνει ο Πελαργός» των Παπαθανασίου - Ρέππα, έργο που είχε τρομερή απήχηση στον κόσμο. Σε αυτά προστίθεται «Οι Τολμηρές πολαρόιντ» του Μαρκ Ρέιβενχιλ που ήταν επικίνδυνο έργο σε εισαγωγικά καθώς ήταν τολμηρό για την εποχή εκείνη, αφού έθιγε αρκετά σημαντικά ζητήματα».  

Η πανδημία σίγουρα επηρέασε και το Ερασιτεχνικό Θέατρο, περιμένεις να υπάρξει επιστροφή στις αίθουσες;  

«Αυτή τη στιγμή γίνονται σταδιακά κάποια βήματα, αλλά οπωσδήποτε και η χρήση των νέων τεχνολογιών -όπως για παράδειγμα διαδικτυακές πρόβες - είναι μία λογική η οποία αρχίζει σιγά-σιγά να μπαίνει στο θέατρο. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν αντικαθίσταται η ζωντανή επαφή του ηθοποιού με το κοινό του, αυτό είναι δεδομένο. Στη διάρκεια της πανδημίας αναγκαστήκαμε να δούμε κάποιες παραστάσεις διαδικτυακά, αλλά αυτό δεν είχε την χάρη που έχει το ζωντανό θέατρο, δεν υπάρχει αυτή η άμεση & δημιουργική επαφή με το κοινό.  

Πιστεύω όμως ότι σιγά-σιγά θα ξαναγυρίσουμε στις αίθουσες, επειδή το θέατρο έχει τη ζωντάνια αυτή, της ανάσας του θεατή και της ανάσας του ηθοποιού».  

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος και συγκεκριμένα το έργο εκείνο που θα ήθελες να ανεβάσεις και οι μέχρι τώρα συνθήκες δεν σου το επέτρεψαν; 

«Έχω αρκετά έργα στο μυαλό μου που θα ήθελα να ανεβούν. Το πρόβλημα είναι ότι οι ομάδες έχουν ένα στελεχιακό δυναμικό που μπορεί πολλές φορές να μην επαρκεί για τους ρόλους που θες να δώσεις και να μοιράσεις. Βέβαια τώρα τελευταία από τη δημιουργία της ΘΕΣΙΣ γίνονται ανταλλαγές ανάμεσα σε ομάδες κάτι που βοήθησε όλη αυτή την ιστορία. Αυτό το σκηνικό δημιουργεί ένα καλό κλίμα συνεργασίας και καλού ανταγωνισμού ανάμεσα σε θεατρικές ερασιτεχνικές ομάδες. 

Ολιγοπρόσωπα έργα θεωρώ πια ότι θα ήθελα να κάνω. Ακόμη θα ήθελα να επαναλάβουμε έναν κύκλο παραστάσεων όπως είχαμε κάνει το 2015 με το «ΘΕΑΤΡΟ ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ», όταν κάθε σαββατοκύριακο, επί τρεις μήνες, ανέβαινε και διαφορετική παράσταση. Τότε ανέβηκαν τρία διαφορετικά έργα, «Θοδωρής ετών 33μχ» με σκηνοθέτη τον Θέμι Χατζηλάμπρου, «Το μπουφάν της HARLEY ή πάλι καλά» που σκηνοθετούσε ο Σταμάτης Κατσαμπής και «Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο» που σκηνοθέτησα εγώ. Η είσοδος ήταν ελεύθερη στο κοινό και οι θεατές μπορούσαν να φέρουν προαιρετικά, τρόφιμα ή είδη πρώτης ανάγκης για τις ευπαθείς ομάδες. Θα μου άρεσε να επαναλάβουμε κάτι τέτοιο γιατί ο χώρος αυτός γίνεται γνωστός και αρχίζει πλέον να αποτελεί ένα στέκι, επειδή δίνεις την δυνατότητα στον κόσμο να δει δωρεάν θέατρο -κάτι που μία δημοτική θεατρική ομάδα θα πρέπει να το έχει στο μυαλό της και σαν στόχο-, αλλά και γιατί με αυτόν τον τρόπο μπαίνουν καινούργια άτομα στο παιχνίδι». 

Το δικό σου μήνυμα που θες να περνάς μέσα από τα έργα ποιο είναι; 

«Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Είμαι της λογικής ότι το θέατρο στέλνει το δικό του μήνυμα. Όχι ότι θα αλλάξει τον κόσμο αλλά σίγουρα θα τον κάνει καλύτερο. Σίγουρα θα δώσει ένα μήνυμα σε κάποιους ανθρώπους, ένα μήνυμα πανανθρώπινο και αντιπολεμικό -αν θέλεις- τώρα που ζούμε το κλίμα του πολέμου, της πανδημίας, της οικονομικής κρίσης νωρίτερα. Όλα τα έργα, απ’ όποια άποψη και αν τα δεις, έχουν ένα πολιτικό μήνυμα. 

Θα ήθελα πάντως τα έργα τα οποία ανεβάζω να έχουν ένα ψήγμα κοινωνικού μηνύματος και ανεξάρτητα από αυτό θα ήθελα όλα τα έργα που ανεβάζουμε σαν ομάδα ή που θα ανεβάσω εγώ, όσο ακόμα μπορώ, να είναι έργα δημιουργικά και να έχουν απήχηση στον κόσμο. Να είναι ζωντανά να λένε «κάτι» στον κόσμο που έρχεται να τα δει. Αυτό γιατί το θέατρο όπως ξέρουμε για το κοινό είναι αυτή η επαφή που ζωντανεύει την ημέρα της παράστασης».