Η πλαγιά από τους Αγίους Αποστόλους και την κρήνη, καταλήγει στο τέλος της ρεματιάς του Καλαμιάρη, όπου παρατηρείται ένας επίπεδος χώρος, με διάσπαρτη κεραμική. Εδώ διατηρείται το λιθόστρωτο, που ερχόταν στο πιθανό μοναστήρι. Δεξιά του χώρου αυτού, σε επαφή με την απέναντι πλαγιά, υπάρχει ένα κτίσμα, μοναδικό και με δεκάδες υποθέσεις για την χρήση του 1. Η τελευταία του χρήση ήταν αποθήκη για ελιές της ιδιοκτήτριας του κτήματος, γνωστό σαν ο Κάλυβος της Γιάκμενας, που έμενε σε αρχοντικό των Παμφίλων. Πιθανόν να στερεώθηκε με μεταλλικούς συνδέσμους και δοκούς και έτσι να σώθηκε. Πρόκειται για ένα μακρόστενο, ορθογώνιο κτήριο, μήκους περίπου 6,50 μέτρων και πλάτους 3,60 μ. Το ύψος του (κορυφή θόλου) είναι 3,3 μ, από τα οποία το 1,55 περίπου αντιστοιχεί στην καμάρα. Έχει λοιπόν τοίχους πλάγιους κάθετους, εσωτερικά, 1, 10 μ, που στηρίζουν μια ημικυλινδρική, θολωτή στέγη από σχιστολιθικούς θολίτες. Σε βάθος 1,89 μέτρων από την ανοικτή πρόσοψη, φέρει τοίχο με άνοιγμα 0,87 μ , που αποτελούσε την είσοδο στον εσωτερικό χώρο. Αυτός, στον πίσω τοίχο, φέρει κλειστό τώρα, άνοιγμα (πίσω θύρα)με πιθανό στρογγυλό φεγγίτη από επάνω. Αυτό το άνοιγμα έρχεται σε επαφή με την πλαγιά του βουνού. Ο εσωτερικός χώρος, είναι ορθογώνιος, με κάθετους τοίχους ύψους 1,10 μέτρων, που στηρίζουν την καμάρα της στέγης Φέρουν δύο ανοίγματα, επενδυμένα με πήλινους σωλήνες (δύο στην δυτική πλευρά) και άνοιγμα παραθύρου (στενότερου προς τα έξω) στην ανατολική πλευρά. Ανοίγματα με πηλοσωλήνες υπάρχουν επίσης δύο στο δυτικό τμήμα της καμάρας και ένα στο ανατολικό. Χαρακτηρίζονται σαν αεραγωγοί του εσωτερικού χώρου, χωρίς να έχουν καμιά σχέση με πιθανή παροχή νερού στο κτήριο.Mόνο φαίνεται μαύρη επίστρωση, πιθανόν από φωτιά που άναβαν τελευταία για θέρμανση..

Τα υλικά δομής είναι ο λαξευμένος, ημιλαξευμένος και αλάξευτος ασβεστόλιθος στους τοίχους του κτηρίου με ενδιάμεσους σχιστόλιθους και ο σχιστόλιθος στην καμάρα της οροφής η οποία καλύπτεται από λίθους και κουρασάνι (από το γεωλογικό υπόβαθρο του χώρου).

Η ύπαρξη των αεραγωγών, χωρίς την παρουσία δικτύου ύδατος, οδηγεί στην χρήση του κτηρίου ως ΑΠΟΘΗΚΕΥΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ, προϊόντων των καλλιεργειών του μοναστηριού. Προϊόντων αμπελοφυτίας καλλιέργειας δημητριακών ή και ελαιοκαλλιέργειας. Η χρονολόγηση του είναι δύσκολη. Ίσως ανήκει στην βυζαντινή περίοδο, με ανακαινίσεις τους μετέπειτα αιώνες, αφού και τα μέλη του ναίσκου χαρακτηρίστικαν πρώιμα Βυζαντινά. Πιθανόν ο επίπεδος χώρος γύρω από το κτήριο, καθώς και οι πλαγιές να φιλοξενούσαν τις καλλιέργειες , που όπως γνωρίζουμε, το 1548 στους κύριους οικισμούς της ευρύτερης περιοχής( Sari-ilica (Θερμή), Pafla, Afalona-Kaso(Καθώ) και Sivyana) ήταν εναλλάξ πρώτες η αμπελλοκαλλιέργεια και το σιτάρι με λιγότερο το λάδι που παράγεται όμως σε ποσότητες το 1671. Χρειάζεται έρευνα της κεραμικής , σ’αυτόν τον «κρυφό» χώρο, από τον οποίο όμως περνούσαν λιθόστρωτες στράτες, χαμένες στα βουνά και με διάφορους προορισμούς διαχρονικά. Ορισμένα όστρακα εφυαλωμένα ανήκουν στην Βυζαντινή περίοδο και συμφωνούν με τα αρχιτεκτονικά μέλη. Έπειτα το 1548, το μοναστήρι δεν αναφέρεται πια στα Οθωμανικά Φορολογικά Κατάστιχα.

1.Το κτίσμα πρώτη φορά μου το έστειλε ο Ραφαήλ Παλαιοπάνης, που βρέθηκε εκεί και το φωτογράφησε και εσωτερικά (23 Ιουλ 2023), Μετά πέρασαν και αρκετοί άλλοι . Φαίνεται από τους Αγίους Αποστόλους και χαρακτηρίστηκε κατά καιρούς, τεκές, κάλυβος, καλλιεργημένη πηγή-βρύση, ίσως δεξαμενή , λουτρό. Είναι βέβαιο πως δεν έχει σχέση με διαχείρηση νερού. Ο Γιώργος Παλλης , όπως και εγώ , θεωρεί ότι είναι αποθήκη του μοναστηριού )

2. Κώστας Καμπουρίδης .Οθωμανικά Φορολογικά κατάστιχα στη Λέσβο του 16^ου αι.

Το Κτίσμα από το εξωκκλήσι

Η πρόσοψη

Ανατολική πλευρά

Λεπτομέρεια δομής

Επίστρωση στέγης

Ένας αεραγωγός

Η πίσω πλευρά με την κλειστή θύρα

Βυζαντινή κεραμική (Γ.Κλειδαράς)