Μπορεί να την προβλέπει θεσμικά το Σύνταγμα της χώρας, δεν παύει όμως κατά την άποψή μας να αποτελεί κατάλοιπο του παρελθόντος και δείγμα αναχρονισμού, από εποχές όπου το πολιτικό σύστημα «έμπαζε από παντού». Από πού και ως που ένας Ανώτατος Δικαστικός, όσο κύρος και αν διαθέτει (που δεν είναι και πάντα δεδομένο), μπορεί να έχει την ικανότητα να πάρει κρίσιμες πολιτικά αποφάσεις ειδικά αν προκύψουν στη διάρκεια της βραχείας θητείας του έκτακτα ή απρόβλεπτα γεγονότα. Ποια πολιτική νομιμοποίηση μπορεί να έχουν τέτοιες αποφάσεις του ίδιου και των Υπουργών του, όταν και αυτοί έχουν επιλεγεί από τον ίδιο με την εντελώς αμφιλεγόμενη προϋπόθεση των προσώπων «κατά το δυνατόν κοινής αποδοχής». Είναι ένα από τα πολλά θέματα που κάποτε ο πολιτικός κόσμος θα πρέπει να τα δει ξανά χωρίς παρωπίδες και να τα αντιμετωπίσει με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση, αν και προσωπικά δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι θα το πράξει.