Είναι προφανώς εντυπωσιακό το φαινόμενο, ένας φαρμακοποιός από τη Μυτιλήνη, να καταφέρνει να καταξιωθεί μεταξύ των συναδέλφων του ανά την Ελλάδα τόσο πολύ, ώστε μετά από κάποια χρόνια στην αδιαφιλονίκητη Προεδρία του τοπικού Φαρμακευτικού Συλλόγου, να καταφέρνει - σε πρώτη φάση μετά από συνεργασία - να εκλέγεται Πρόεδρος στον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο. Και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό, ότι μετά την πρώτη του αυτή σχετικά μικρή χρονικά θητεία, επανεκλέγεται με απόλυτη πλειοψηφία έχοντας καθολική και διακομματική συναίνεση πανηγυρικά πρώτος και ξανακερδίζει αυτόνομα πια την Προεδρία, επικρατώντας ανάμεσα σε συνδικαλιστικά «θηρία» του κλάδου του. Με κύρος μοναδικό απέναντι σε όλες τις κυβερνήσεις και με διαρκή διεκδικητική διάθεση, κάνει κάθε Μυτιληνιό (εφόσον βέβαια δεν είνι …ζλιαρς’) περήφανο για την επιτυχία του. Το μόνο κακό, ότι ένας τόσο αποδεδειγμένα άξιος και αποτελεσματικός άνθρωπος, με την ενασχόλησή του με τα συνδικαλιστικά του κλάδου του σε Πανελλήνιο επίπεδο, δεν βρήκε ως τώρα το χρόνο ή τη βούληση να ασχοληθεί και με τα κοινά στον τόπο μας, όπου η παρουσία του θα ήταν μετά βεβαιότητας ευεργετική.