Δεν είχαμε θάλασσα σε επαφή με το χωριό μας, τη Φίλια. Αυτή ήταν κάμποσα χιλιόμετρα μακριά, στην Τσιχράντα. Είχαμε όμως ποταμό! Όπως οι περισσότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης, το χωριό μας διαρρεόταν από ποταμό! Έλα ντε όμως, που δεν είχε πάντα πολύ νερό τον χειμώνα, ούτε τις ημέρες των Φώτων. Εφέτος δε με την ανομβρία, δεν έχει καθόλου. Έτσι, ο παπάς και το εκκλησίασμα με πομπή έβγαιναν από την εκκλησιά και πήγαιναν στα Χάνια δίπλα στο γεφύρι του ποταμού όπου ήταν το πηγάδι του Μιλιανού. Εκεί ο παπάς έδενε τον σταυρό σε μια κορδέλα και τον έριχνε στο νερό του πηγαδιού. Έτσι αγιαζόταν τα νερά. Μετά, τον φιλούσε ο Πρόεδρος και οι πιστοί. Ένα δυο περιστέρια τα άφηναν να πετάξουν και πήγαιναν πάνω στα κλαδιά μιας μεγάλης τζιτζιφιάς που ήταν πάνω από τον χώρο της τελετής. Ακολουθούσε η επίσκεψη του παπά μαζί με τον νεωκόρο στα σπίτια. Ο νεωκόρος κρατούσε ένα μπακιρέλι (κουβαδάκι) με τον αγιασμό. Ο παπάς τον Σταυρό και τον βασιλικό. Ράντιζε τα δωμάτια και έστηνε αυτί να ακούσει το «μπλουμ», να πέφτει το νόμισμα-φιλοδώρημα μέσα στο μπακιρέλι, αλλιώς δεν έφευγε. Έτσι αγιαζόταν και τα κέρματα που έπεφταν μέσα στον αγιασμό και εξαγνίζονταν! Όλες οι νοικοκυρές είχαν ανοιχτές τις εξώπορτες για να μπει ο παπάς και με σεβασμό τον υποδέχονταν και τον φίλευαν μπακλαβού και άλλα γλυκά, τα οποία βέβαια σπανίως έτρωγε ο παπά Διονύσιος γιατί είχε να πάει σε πολλά σπίτια και βιαζόταν. Νομίζω οι μπακλαβούδες τυλιγμένες σε λαδόκολλα έμπαιναν σε καλάθι που κρατούσε επίσης ο νεωκόρος μας ο Μαλαμάς που συνόδευε τον παπά. Ας αγιαστούν και φέτος τα νερά, και ας γεμίσουν και οι επίγειες δεξαμενές ώστε να έχουμε πόσιμο νερό γιατί φέτος δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα από την ανομβρία!