Το πρόσφατο περιστατικό με τον θάνατο του 16χρονου Τσιγγάνου στη Θεσσαλονίκη πυροδότησε αφενός μεν διαμαρτυρίες από πλευράς των Τσιγγάνων αλλά αφετέρου άνοιξε και την συζήτηση για το τι είδους αστυνόμευση θέλουμε. Από τη μια είχες έναν 16χρονο που οδηγούσε παράνομα (δεν είχε δίπλωμα βάσει της ελληνικής νομοθεσίας), έβαλε βενζίνη και έφυγε χωρίς να πληρώσει (κλοπή) και στη συνέχεια στην προσπάθεια του να ξεφύγει περνούσε με ταχύτητα παραβιάζοντας τα κόκκινα φανάρια (παράνομη πράξη που θα μπορούσε να προκαλέσει δυστυχήματα και απώλειες ζωής αθώων ανθρώπων), ενώ τελικά πήγε να εμβολίσει, σύμφωνα με τις καταθέσεις που έγιναν γνωστές, και προπορευόμενη μηχανή με αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ (όπου θα μπορούσε να τους τραυματίσει ή και να τους σκοτώσει). 

Από την άλλη έχεις μια ομάδα αστυνομικών, οι οποίοι πήραν σήμα για το περιστατικό κλοπής, άρχισαν την καταδίωξη νομότυπα και όταν είδαν ότι ο δράστης δεν σταματούσε, αλλά αντίθετα στην προσπάθεια του να ξεφύγει γινόταν επικίνδυνος για άλλους συμπολίτες αλλά και συναδέλφους τους, πυροβόλησαν στην προσπάθεια τους να τον σταματήσουν. Και τώρα σαν απλός πολίτης αναρωτιέμαι: Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει ο αστυνομικός κατά την άποψή σας; Να τον αφήσει να φύγει; Μα τότε δεν υπάρχει κράτος. Ο καθένας από μας θα έκανε ό,τι ήθελε, θα δρούσε όπως ήθελε και κανείς δεν θα τον σταματούσε. Αυτό το περιστατικό θα πρέπει να αποτελέσει την απαρχή για μια σοβαρή συζήτηση για να μπει επιτέλους η βάση για το που σταματά η αστυνομική νομιμότητα και που ξεκινά η αστυνομική αυθαιρεσία. Γιατί από τη μια είναι πολύ άδικο πολίτες να χάνουν τη ζωή τους με αυτό τον τρόπο, αλλά και από την άλλη είναι πολύ άδικο επίσης νέα παιδιά που υπηρετούν στην Αστυνομία με μισθό 800 ευρώ να παίζουν τη ζωή τους «κορώνα- γράμματα» για να προστατεύσουν τον πολίτη και από τη μια στιγμή στην άλλη να βρίσκονται κατηγορούμενοι. Και δεν μιλάμε για το συγκεκριμένο περιστατικό που ενδεχομένως να έγιναν και λάθη . Με σωστά νομοθετήματα λοιπόν ας μπει μια αόρατη γραμμή μεταξύ αστυνομικής νομιμότητας και αυθαιρεσίας για να ξέρει και ο καθένας τις ευθύνες του. 

Θα.Β.