Η Νίκη Ασμάνη δηλώνει «μια απλή γυναίκα». Δεν είναι όμως μόνο αυτό, αλλά μια εθελόντρια - πρέσβειρα ανθρωπιάς για το νησί μας. Μιλήσαμε χτες μαζί της και την είδαμε στενοχωρημένη να χαιρετά μια οικογένεια Σύρων προσφύγων, την οποία συναναστρέφεται από το Μάιο. Από τις 24 Μαΐου 2016 για την ακρίβεια, καθώς θυμάται κάθε λεπτομέρεια. 

Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς και ενώ πολλοί από μας, όπως είναι φυσικό, ετοιμαζόμασταν για το γιορτινό τραπέζι, η κ. Ασμάνη μάζεψε 200 ζευγάρια κάλτσες προσφύγων από τις ακτές για να τις πλύνει και να τις μοιράσει. Ρούχα, παπούτσια και ό,τι άλλο πλύθηκε από κείνη και ξαναδόθηκε σε άλλους. Ρεκόρ βέβαια έχει καταγράψει και στα αβγά. Σε μια μέρα μόνο έβρασε και μοίρασε 360 αβγά! Παράλληλα, πού και πού τη βλέπαμε με θερμός. Κουβαλούσε τσάι και το σέρβιρε στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Τη ρωτήσαμε, όταν μας είπε ότι πήγαινε σε ξενοδοχείο που έμεναν πρόσφυγες με την κόρη της για να απασχολεί τα παιδιά, αν πληρώνεται. «Αστειεύεσαι;» Μας απάντησε. «Δεν θέλω ούτε λεπτό! Θέλω μόνο να κοιμάμαι ήσυχη», επισημαίνει. Κι ας τη βρίζουν αρκετοί… λαθροφοβικοί. «Μα καλά, τι νομίζουν; Ότι ήρθαν οι πρόσφυγες να μας καταλάβουν; Είναι άνθρωποι με ανάγκες! Ας τους σεβαστούμε», απαντά.

Έφυγε η Γκαζάλ

Τον περασμένο Μάιο, λοιπόν, είδε κάτω από το μπαλκόνι της ένα ζευγάρι Σύρων με το παιδί τους να έχουν χαθεί στο δρόμο. Τους φώναξε και της εξήγησαν ότι είχαν βγει από τον Καρά Τεπέ για να πάνε στο ΠΙΚΠΑ να δουν γνωστούς τους. «Τους είδα μπαϊλντισμένους, ούτε νερό δεν είχαν πιει», περιγράφει. Ο δρόμος ήταν μακρύς και η κ. Ασμάνη προθυμοποιήθηκε να τους μεταφέρει. Αυτή ήταν η αρχή για να γνωριστούν καλύτερα και να κάνουν πολύ συχνά παρέα και οι δύο οικογένειες. «Ειδικά οι γυναίκες πρόσφυγες υποφέρουν ψυχολογικά και αυτό τους βγαίνει σωματικά. Συνήθως έχουν κάποιο θέμα με το στομάχι τους. Τις προάλλες μες στη νύχτα φέραμε το γιατρό, τον Ζερδελή, να εξετάσει μια γυναίκα και το ίδιο είπε κι εκείνος», προσθέτει.

Ο Γιασέρ, η Μαχάρ και το παιδί τους, η Γκαζάλ, 8 ετών, έφυγαν πριν από λίγες μέρες για την Αθήνα. «Στην Κατεχάκη, στην Κατεχάκη έλεγαν. Εκεί που θα τους πάρουν συνέντευξη, δηλαδή. Δεν είναι σίγουρο όμως ότι θα μπορέσουν όλοι να φτάσουν στη Γερμανία. Γι’ αυτό στενοχωριέμαι», εξηγεί. Λέει μάλιστα για τη Γκαζάλ ότι «δεν έχει πάει ποτέ σε σχολείο, αυτός είναι ο καημός των γονιών της, τους καίει που είναι αγράμματο το μωρό. Κι είναι πανέξυπνη!»
Ακόμα κι ένα τραγούδι τούς είπε η κ. Νίκη για το τελευταίο αντίο: «Αντίο εκεί που πας στα ξένα, θυμήσου με κι εμένα, που θα σε καρτερώ.
Ποιος ξέρει της θάλασσας τ’ αγέρι που τάχα θα σε φέρει και ποιον θα βρεις καιρό»…