Με όσα συμβαίνουν και βλέπουμε καθημερινά στα κεντρικά μέσα ενημέρωσης, φαίνεται να αποκτούμε εξοικείωση με περιστατικά και υποθέσεις που άλλες εποχές έκαναν τεράστια αίσθηση στην κοινή γνώμη και προκαλούσαν ποικίλες αντιδράσεις.

Το γεγονός ότι πέρα από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που βάζουν «λουκέτο», σκάνε συνεχώς «κανόνια» και καταρρέουν επιχειρήσεις - κολοσσοί, οι οποίες στο πρόσφατο παρελθόν ήταν δακτυλοδεικτούμενες, υπό τις παρούσες συνθήκες της κρίσης, μοιάζουν ως αναμενόμενη εξέλιξη, που εκπλήσσει όλο και λιγότερο.

Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι και η δική μας Ένωση Συνεταιρισμών εντάσσεται στους υπό κατάρρευση οικονομικούς οργανισμούς, που μπορεί να μην προκαλεί αίσθηση σήμερα, δεν παύει ωστόσο να αποτελεί μια «βόμβα» για την τοπική οικονομία με ποικίλες παρενέργειες.

Το γεγονός ότι η Ένωση έχει παύσει προ πολλού μια σειρά παραγωγικές δραστηριότητες της, από την εμπορία και την τυποποίηση του λαδιού, μέχρι την εμπορία ζωοτροφών και τη λειτουργία τουριστικού γραφείου, με πιο πρόσφατες την παύση της λειτουργίας του πυρηνελαιουργείου και την παροχή υπηρεσιών για τις επιδοτήσεις, αποκαλύπτει μια τραγική κατάσταση για την πάλαι ποτέ κραταιά συνεταιριστική οργάνωση, και μόνη λύση για πολλούς φαντάζει η εκκαθάριση της.

Όμως γι’ αυτήν την εικόνα και γι’ αυτό το ...χάλι της, φέρουν ακέραια την ευθύνη κάποιοι που διαχειρίστηκαν και δυστυχώς εξακολουθούν να διαχειρίζονται τις τύχες της! Δεν δικαιολογούνται όλα, παραπέμποντας τα στην οικονομική κρίση.

Αυτοί που είχαν τον πρώτο λόγο, με τα λάθη τους και τις παραλείψεις τους, «εγκλημάτησαν» σε βάρος των παραγωγών του νησιού, απαξιώνοντας τελικά την Ένωση, καθιστώντας την ένα ...μαγαζάκι, χωρίς κανένα κύρος και χωρίς να μπορεί να κάνει την παραμικρή παρέμβαση στους τομείς που τα παλαιότερα χρόνια ήταν καθοριστικός ο ρόλος της.

Το εντυπωσιακό ωστόσο είναι ότι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, κανείς δεν φαίνεται, ούτε από τα μέλη της Ένωσης, τους πρωτοβάθμιους συνεταιρισμούς, ούτε από τους όποιους ελεγκτικούς μηχανισμούς της πολιτείας, να αναζητά ευθύνες, ή να παίρνει πρωτοβουλίες, που να επιχειρούν να ξεκαθαρίσουν το «τοπίο» σε ένα χώρο που βρίσκεται υπό κατάρρευση, με αποτέλεσμα να μη διαφαίνεται ελπίδα αναστροφής.

Μπορεί όμως αυτή η αντιμετώπιση να συνεχιστεί από όσους έχουν λόγο και ρόλο στα τεκταινόμενα της τοπικής οικονομίας και κοινωνίας; Θα συνεχίσουν να παρακολουθούν μακρόθεν, αδιαφορώντας για την τύχη της περιουσίας της Ένωσης, δημιούργημα των παππούδων και των πατεράδων μας, ή θα αναλάβουν πρωτοβουλίες μήπως και περισωθεί ό,τι μπορεί προς όφελος της τοπικής οικονομίας και των αναγκών του τόπου μας; Είναι κρίμα αυτό το δημιούργημα να καταρρεύσει και να μη νοιαστεί κανείς γι’ αυτό! Αυτό είναι κατάντια και δεν την αξίζουμε ως τόπος.

«Ε»