Δεν είναι μια, δεν είναι δυο, είναι πολλές οι αγωνιστικές που η Καλλονή φέτος έπαιξε καλύτερα, έχασε ευκαιρίες, φαινόταν να «έχει» το παιγνίδι και στο τέλος όχι μόνο δεν έφυγε έστω ισόπαλη, αλλά εντελώς χαμένη.

Έτσι και προχθές είχε την κυριαρχία, είχε τις ευκαιρίες και στο τέλος έφυγε με μηδέν βαθμούς από μια τραβηγμένη από τα μαλλιά απόφαση του διαιτητή. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, κι ο διαιτητής «βρήκε και τα έκανε». Γιατί, αν η Καλλονή είχε μετουσιώσει σε ένα ή περισσότερα γκολ τις τόσες ευκαιρίες της, δε θα έφτανε το «κιτρίνισμα» της μισής ομάδας από έναν επιεικώς «ύποπτο» διαιτητή, ούτε και το κάλπικο πέναλτι για να ανατρέψει το αποτέλεσμα.

Έτσι ή αλλιώς συνεχίζουμε. Μπορεί με μια πίκρα στη γεύση, αλλά έχοντας την ικανοποίηση ότι παλεύουμε παλικαρίσια μέχρι το τέλος. Στο κάτω - κάτω, ο στόχος να βρεθούμε έστω πάνω από τον Πανθρακικό παραμένει εφικτός, κι από κει και πέρα όλα γίνονται.

Στα επιμέρους λίγα πράγματα. Ο Καραγεωργίου έχει τα κολλήματά του, αλλά δεν παύει να είναι ικανός προπονητής. Οπότε, αν τον βοηθούσε η τύχη να δει αποτελέσματα, τώρα δε θα γκρινιάζαμε για την επιμονή στο Μάρκοβιτς ούτε για την… εξαφάνιση του Γουερέ.

Θυμίζουμε, του ίδιου Γουερέ, που η επιμονή του Καραγεωργίου στην αρχή να του δίνει φανέλα βασικού οδήγησε στην αποχώρηση του Μπαργκάν! Είπαμε όμως. Ας έρχονταν τα αποτελέσματα και δε θα είχαμε λόγο να παρατηρούμε λεπτομέρειες.

Και το ξαναλέμε. Αφού η ομάδα τα δίνει όλα όπως της ζητήσαμε, το Σάββατο, που μάλιστα το παιγνίδι είναι στα μέτρα μας, όλοι στον Ταρλά!