Ο εθελοντής της "Αγκαλιάς", Γιώργος Τυρίκος- Εργάς γράφει για τις ανακρίβειες και την τσαπατσουλιά μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων αναφορικά με τις ανταποκρίσεις που κάνουν για το προσφυγικό στη Λέσβο:

Eκτός από τα ντόπια κοράκια που αρπάζουν τις μηχανές, τα πανέλα και τη βενζίνη από τις λέμβους των προσφύγων, λίγοι μιλούν για τα λιγότερο εμφανή κοράκια ντόπια και ξένα που αρπάζουν πράγματα πιο αδιόρατα κρατώντας μαγνητόφωνα, κάμερες και σημειωματάρια. Τα σύμβολα του ανταποκριτή, του ερευνητή και του συγγραφέα συγκαλύπτουν απίστευτη σπέκουλα και συνήθως καλύπτονται από ένα κάπως λόγιο πέπλο φιλανθρωπίας ή ακτιβισμού. Βλέπω φωτορεπόρτερ να σκοτώνονται στα κατσάβραχα ή να κάνουν τους βατραχανθρώπους για μια καλή λήψη και μετά αντί να βοηθούν το παιδί να βγει από τη θάλασσα, να πηγαίνουν πιο πέρα στη σκιά για να δουν αν είναι ικανοποιημένοι από την εικόνα που θα πουλήσουν. Βλέπω συγγραφείς να έρχονται για μια μικρή συναισθηματική πρέζα και γυρνώντας στην αστική τους ασφάλεια να γράφουν χρονικά, πεζά, ποιήματα και άλλα εμέσματα για κάτι που βίωσαν πέντε-έξι μέρες. Για κάτι το οποίο πιέζουν τον εαυτό τους, τον αρμέγουν να βγάλει λίγες σταγόνες δράματος, συμπάθειας, τελοσπάντων αυτού του υλικού από το οποίο γράφονται τα σπουδαία κείμενα. Όσο για τους ανταποκριτές ακόμα και μεγάλων διεθνών πρακτορείων ή έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων...ελάχιστοι έχουν πονέσει το θέμα. Αν διαβάσει κανείς τις ανακρίβειες, τις υπερβολές, το πόσο έχουν μπερδέψει πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις στα άρθρα τους αναρωτιέται τελικά αν φταίει το πολιτισμικό σοκ που έχουν υποστεί ή απλά το ότι δεν δίνουν δεκάρα για το όλο θέμα : αύριο θα είναι πίσω στις δουλειές τους σε κάποιο γραφείο ή και καθ'οδόν για ένα ακόμα μέρος του (τρίτου) κόσμου. Τα κοράκια αυτά τελικά βγάζουν ένα μεροκάματο και βρίσκουν ασχολία κάτι που φαινομενικά δεν είναι και τρομερό. Πραγματικά όμως θα ήθελα να μπορούσα να τους στερήσω τη πρόσβαση σε έναν "τόπο" που τελικά είναι ιερός, στις βόρειες ακτές της Λέσβου, στο προσωρινό καταφύγιο στην Αγκαλιά, στα μέρη δηλαδή όπου συμβαίνει αυτήν την στιγμή το προσφυγικό. Στα μέρη που έχουν αγιαστεί από τόση ανθρώπινη αγωνία, από τόσους αθώους νεκρούς. Εννοείται πως δεν μπορώ και ίσως και αυτοί να έχουν τελικά το ρόλο τους στα πράγματα : ρόλο παράσιτου, ρόλο τραγικού κομπάρσου που αναπαριστά τα χάσματα μεταξύ των προσφύγων από την ανατολή και των "δυτικών". Το μόνο που με στεναχωρεί είναι το ότι αυτά που παράγουν, κείμενα και εικόνες είναι τελικά όσο ρηχά όσοι οι ίδιοι. Και αυτή η τσαπατσουλιά τελικά μεταφέρει τη λάθος αίσθηση, τη λάθος γνώση για τα όσα συμβαίνουν...Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε...Κι όμως φοβάμαι πως κομμάτια της μνήμης για τα όσα συμβαίνουν τώρα θα μεταφερθούν προς το μέλλον από λάθος ανθρώπους και με τον λάθος τρόπο. Αυτού του είδους η ιεροσυλία είναι πιο μεγάλη από όλες τις μηχανές, τα πανέλα και τα λίτρα βενζίνης που θα κλαπούν από τα γνωστά και πολυσηζητημένα "αμόρφωτα" κοράκια.