Σταθερός και έντονα διαδεδομένος στα προκατασκευασμένα διλήμματα και εκβιασμούς, στους ψευδεπίγραφους, χάρτινους ανθρώπους της άρχουσας τάξης είναι ο δήθεν φόβος του διχασμού. Συχνά επαναλαμβάνεται ότι σύσσωμος ο ελληνικός λαός πρέπει «ενωμένος» να αντιμετωπίσει την κρίση. Κατ’ αρχήν, οι πλούσιοι δεν έχουν καμμιά «κρίση». Ζουν νοικοκυρεμένα, τακτικά, ήσυχα στις σπιταρόνες τους, αγοράζουν ό,τι θέλουν, συμμετέχουν στις κοινωνικές και ηθικές τους ευθύνες απέναντι στην κοινωνία οπόταν και όταν θέλουν, και μοναδικό τους μέλημα είναι να αυγατίσουν τα υπάρχοντά τους.

Αυτοί οι ίδιοι οι πλουτοκράτες δημιούργησαν μια τεχνητή κατάσταση που την ονόμασαν κρίση, με τη μεταφορά στον εαυτό τους των υλικών αγαθών που παράγουν άλλοι. Με έναν πολύ απλό, αλλά αποτελεσματικό τρόπο, μετατόπισαν τα χρήματα που υστερόβουλα τους «δάνειζε» ο λεγόμενος Βορράς, στις δικές τους ελβετικές και ξένες τράπεζες, όπου το χρήμα βυθιζόταν στην κολυμβήθρα τού Σιλωάμ και έβγαινε αγνό και αψεγάδιαστο.

Κρίση έχουν οι φτωχοί και αδύναμοι άνθρωποι, που στο περιθώριο μιας μαύρης κοινωνίας προσπαθούν να επιβιώσουν. Κρίση έχει η αξιοπρέπεια και ο ανθρωπισμός.

Κρίση έχει το μέλλον των νέων ανθρώπων.

Να ‘τος, λοιπόν, ο πρώτος εξ αντικειμένου διχασμός. Αυτοί, ξεχωριστά όντα, δυνατοί αλλά βρόμικοι, και οι άλλοι, οι παραπλανημένοι και ξεγελασμένοι κάτοικοι αυτής της χώρας. Απ’ τη μια, οι πάμπλουτοι, οι βολεμένοι βουλευτές και απ’ την άλλη, οι σκουπιδοφάγοι και οι ρακοσυλλέκτες. Καταφανής αυτός ο κατ’ εξοχήν διχασμός, που ακολουθεί την ανθρωπότητα από τη χαραυγή της ύπαρξής της. Οι σκλάβοι, οι κολλήγοι, οι νοικιασμένοι εργαζόμενοι, παιδιά ενός άλλου θεού, κάτω από το μαστίγιο των αφεντάδων.

Σε βιολογικό επίπεδο, ο διχασμός χειροτερεύει. Πρόσβαση στην Υγεία, την Παιδεία και στην εν γένει πνευματική ζωή έχουν μόνον οι «των επιγείων αγαθών σφιχτοί νοικοκυραίοι». Αποκλεισμός παντού. Διαχωρισμός, διακρίσεις, κοινωνικοοικονομικοί άνοδος για τα «ευγενή» παιδιά των άξιων μπαμπάδων και συνεχής αγώνας για τα ανερμάτιστα, αβοήθητα και μοναχικά νιάτα των καφέ-μπαρ και των γηπέδων.

Ο διχασμός αρχίζει από το στομάχι, περνάει στην καρδιά και μετά στο νου των ανθρώπων.

Φαίνεται στη φανταχτερή βιτρίνα των υπεραγορών και στα «μικρά κι ανήλιαγα στενά» των φτωχογειτονιών. Εκφράζεται στις δεκάδες των δικηγόρων που υποστηρίζουν τους πλούσιους απατεώνες, και στη γεμάτη πανικό και απόγνωση μοναξιά του μικροπωλητή.

Αυτό που ξεπλένει τη συνείδηση των αρπακτικών, το κλασσικό επιχείρημα των γερακιών του καπιταλισμού, είναι το ευρηματικό «ανέβα και συ». Λένε, ο δρόμος για τη συμφιλίωση και την ενότητα είναι ελεύθερος. Ανέβα, σκαρφάλωσε, αναρριχήσου πάνω στην εκμετάλλευση και την αδικία, γίνε χρυσό παιδί των τραπεζών και έτσι όλοι θα γίνουμε ένα και θα πάψει ο ταξικός και κοινωνικοοικονομικός διχασμός. Κανείς δεν αντιστρέφει την προτεινόμενη λύση.

Κατεβείτε και σεις, κύριοι, από τα παλάτια της κυριαρχίας σας προς τα κάτω, παραιτηθείτε πλέον από την πλεονεξία και τη βουλιμία σας, ελάτε να συναντήσετε το λαό. Αυτός είναι ο άλλος δρόμος της εξομοίωσης, της ομογενοποίησης και της εξισορρόπησης.

Το άλλο διαδεδομένο επιχείρημα αυτών που δημιούργησαν το διχασμό, είναι ότι στη δημοκρατία αυτοί είναι οι εκλεγμένοι από τον κόσμο ηγέτες και κατά συνέπειαν, μπορούν να ψηφίσουν άλλη κυβέρνηση.

Γόνοι συνήθως οικογενειών πλουσίων και με κοινωνική επιφάνεια, έχουν γεμίσει τα έδρανα της Βουλής και δεν περισσεύουν θέσεις για κανέναν άλλον. Οι έντιμοι, συνεπείς και σκεπτόμενοι άνθρωποι, αντί να μιλήσουν, να εναντιωθούν και να οδηγήσουν το λαό στη συνετή λύση του «μέτρου», πολλές φορές αηδιασμένοι από το βόθρο, ή μαραίνονται και αποσύρονται ή παρακολουθούν την κατάσταση αναμένοντας τη ζωή να δώσει το ακριβές, νομοτελειακό της νόημα, το «τι επιτέλους» θα γίνει.