Το βασικό πλεονέκτημα των βουλευτών είναι να φτιάχνουν λέξεις με τις οποίες καλύπτουν την πραγματικότητα.

Μια βιομηχανία παραγωγής άτοπων, παραπλανητικών λέξεων θολώνει την πραγματικότητα και αποπροσανατολίζει το λαό.

Ηχούν αυτές οι λέξεις έντονα και μπαίνουν στη θέση της αλήθειας, χωρίς ποτέ κανείς από τους πονηρούς να εξηγεί τον πυρήνα και την πραγματική έννοια των λεκτικών αυτών κατασκευασμάτων.

Ο κόσμος, ευάλωτος, πιστεύει ότι έτσι, με το να ονομάζεις ετερόκλητα μια δράση ή μια προοπτική, το πρόβλημα λύθηκε. Η απόκρυψη του δόλιου σκοπού της απόκρυψης σμιλεύεται, καλλωπίζεται και εκτοξεύεται την κατάλληλη στιγμή, από τους ρήτορες της συμφοράς, στο λαό. Χειροκροτήματα και άλλες συμπεριφορές επιβράβευσης καλύπτουν την κούφια γλώσσα των ηλιθίων, που σκεπάζουν την αλήθεια με γλαφυρό και συγχρόνως φανταστικό και ανούσιο παραλήρημα.

Η λέξη «απόλυση», όπου ο ορθός ελληνικός λόγος αποδίδει τη σημερινή σκληρή και επώδυνη πραγματικότητα, έχει γίνει στα χείλη των κατ’ επάγγελμα απατεώνων «κινητικότητα» και «διαθεσιμότητα». Τι θα πει αυτό; Αν κάποιος ακόμα θελήσει να το παραφράσει, κινητικότητα σημαίνει μια συνεχή μετακίνηση ενός φυσικού αντικειμένου ή εν προκειμένω μιας ομάδας πληθυσμού. 1.000 ευρώ ο μισθός, 500 το ενοίκιο, αχρηστεύουν ήδη τον όρο της κινητικότητας, που μετατρέπει σε εξαθλιωμένους νομάδες τους δημόσιους υπαλλήλους.

Η διαθεσιμότητα, πάλι, σημαίνει ότι έχει στην άκρη ένα πλήθος ατόμων που προτίθεσαι να τους χρησιμοποιήσεις όταν υπάρχει ανάγκη. Άρα σημαίνει απόλυση και επαναπρόσληψη, όπως συμβαίνει με την ΕΡΤ. Μόνο που η επαναπρόσληψη αφορά πάντα λιγότερους και φθηνότερους υπαλλήλους. Οι δύο λέξεις έχουν σκοπό να δώσουν περισσότερα οικονομικά οφέλη στους εκμεταλλευτές. Μόνο που κανείς δε μιλάει ευθέως γι’ αυτό.

Οι κυβερνώντες εξωραΐζουν με δόλιες λέξεις το βασικό τους αντικείμενο, που είναι η τήρηση του μνημονίου των λογιστών τής τρόικα.

Μιλάνε για «εξορθολογισμό». Εμείς στην κοινωνία βλέπουμε αντίθετα τον παραλογισμό.

Η λογική της ανθρώπινης σκέψης είναι εργαλείο προόδου και βελτίωσης της ζωής. Αυτοί εννοούν με τη λέξη, το μισθό των 300 ευρώ, το κλείσιμο ή το ξεπούλημα των σχολείων, των νοσοκομείων, τη μετατροπή των ανθρώπων σε ζητιάνους και τη φορολογία ακόμα και του αέρα που αναπνέουμε.

Μιλάνε, ακόμα, για το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα.

Το γεγονός είναι ότι, αν αφαιρέσεις τις 500.000 συντάξεις που η αίτησή τους έχει παγώσει, αυτό το πλεόνασμα μετατρέπεται σε έλλειμμα.

Όλοι περιμένουν τις περίφημες επενδύσεις, στις οποίες στηρίζουν την ανάπτυξη του τόπου. Στην ουσία, οι τράπεζες δανείζουν το ντόπιο κεφάλαιο για να κάνουν με το αζημίωτο τις επενδύσεις αυτές, ενώ χρωστούν εκατομμύρια ληξιπρόθεσμες οφειλές.

Τα τσιράκια του καπιταλισμού περιμένουν ν’ ανοίξουν οι «αγορές». Μα επιτέλους, τι θα πει αγορές; Τι είναι, ποιοι είναι αυτοί και με ποιο δικαίωμα ασκούν το επάγγελμα τις επίσημης τοκογλυφίας;

Πού κρύβονται, πώς λειτουργούν και τι σκοπούς έχουν τα χρηματοπιστωτικά, όπως λένε, ιδρύματα;

Και τι ειρωνεία... Ονομάζουν ίδρυμα μια οργανωμένη συμμορία παντοδύναμων τυχοδιωκτών, που πάντα πετυχαίνουν τους δόλιους σκοπούς τους.

Οι δόλιες λέξεις κρύβουν τη γύμνια της απανθρωπιάς και παρελκύουν τους ανθρώπους από τον ορθό και διαφανή λόγο της πραγματικότητας.