Οι επέτειοι, ορόσημα του βίου του ανθρώπου, αποτελούν σταθμό αναβάθμισης της μνήμης του. Των σημαντικών, «οικείων καλών» και «οικείων κακών», που βίωσε στο παρελθόν του. Συνήθως, αρέσκεται να κρατά αυτές των καλών τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Βεβαίως το ίδιο ισχύει και για τις του έθνους επετείους. Για τον Ελληνισμό, οι επέτειοι της 25ης Μαρτίου 1821 και του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940, σχετίζονται με τα οικεία καλά. Απ’ την άλλη, των οικείων κακών είναι βεβαίως, η πτώση της Βασιλεύουσας την 29η Μαΐου 1453, ή η καταστροφή της Σμύρνης το Σεπτέμβρη του 1922.

Για το Ελληνισμό, μετά την πτώση της Χούντας το 1974, ξεπρόβαλε μια φθινοπωριάτικη μέρα, μια καινούργια επέτειος. Αυτή της 3ης του Σεπτέμβρη. αφού συνήγειρε για χρόνια το λαό και συνέβαλε στην ανάταση του έθνους και της χώρας.

Αυτής που γαλούχησε γενεές Ελλήνων και στήριξε τις ελπίδες των μη προνομιούχων, αλλά και που ασφαλώς στην πράξη καθόρισε τις τύχες όλου του Ελληνικού Λαού.

Τώρα αν αυτή την επέτειο την εντάσσουμε στα οικεία καλά ή στα οικεία κακά, με μια γλυκόπικρη διάθεση, με μια στιφάδα στο στόμα, θα ήθελα να πω: στα καλά. Αλλά πάλι…

Η 3η του Σεπτέμβρη 1974, όταν η Ελλάδα έβγαινε καθημαγμένη από επτά χρόνια στυγνής δικτατορίας, με ακρωτηριασμένο τον εθνικό μας κορμό (Κύπρος απ’ τον «Αττίλα»), γινόταν το ορόσημο του Δημοκρατικού Λαού της χώρας. Τότε που ο γητευτής των μαζών Ανδρέας Παπανδρέου, βλέποντας με το αετίσιο μάτι του, την ιστορική αναγκαιότητα, δημιούργησε το σοσιαλιστικό πυλώνα που έλειπε από την πολιτική μας σκηνή. Αυτόν, που ουδέποτε άλλοτε μπόρεσε να ευδοκιμήσει, αφού οι κάθε λογής εκφάνσεις της Δεξιάς από το μεσοπόλεμο και για πενήντα περίπου χρόνια μετερχόμενες οτιδήποτε και εξορκίζοντας ό,τι είχε σχέση με τον ανθρωποκεντρισμό, τον κρατούσαν «δια πυρός και σιδήρου» εκτός πολιτικού μας «γίγνεσθαι».

Η 3η λοιπόν του Σεπτέμβρη 1974, ήταν η μέρα που ο Α. Παπανδρέου παρουσίασε στους Έλληνες την ιδρυτική Διακήρυξη του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ).

Αυτή που τόσες ελπίδες εξέθρεψε. Αυτή που με τις αρχές και τα «πιστεύω» της, ένωσε τις δύο «Ελλάδες». Την Ελλάδα των ηττημένων του εμφυλίου με αυτή των νικητών, μετά από μια ολόκληρη γενεά.

Οι τρεις ακρογωνιαίες, καταστατικές αρχές της, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε όλο το σοσιαλιστικό οικοδόμημα, ήταν οι: Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση. Βέβαια αυτές, με ασπίδα και επιστέγασμα προστασίας τους, τη Δημοκρατία.

Με πυξίδα αυτές, η προσφορά του Κινήματος στην Ελλάδα και τους Έλληνες ως Ιστορία, θα γράφεται για χρόνια, σε αναρίθμητους τόμους και άπειρες σελίδες.

Αυτών των αρχών η επί τριακονταπεντετία σταθερή και πιστή κατά το δυνατόν εφαρμογή τους, υπήρξε το γράδο με το οποίο ο Λαός μας βαθμονομούσε την αξιοπιστία του πολιτικού φορέα, ΠΑΣΟΚ. Οι ίδιες, αλλά και ως στην πράξη δοκιμάσθηκαν, ενέπνευσαν εμπιστοσύνη στον Ελληνικό Λαό.

Εμπιστοσύνη που μετετράπη σε πίστη. Όμως και, η πίστη αν και κερδίζεται σπυρί - σπυρί, μπορεί να χαθεί σε δευτερόλεπτο. Η πίστη που κέρδισε το ΠΑΣΟΚ από δύο γενεές Ελλήνων, πράγματι εξανεμίστηκε στον άνεμο, ατυχώς μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο. Τούτο, όταν δια στόματος του μοιραίου ΓΑΠαπανδρέου στο Καστελόριζο τον Απρίλιο 2010, άρχισαν τα δεινά της Ελλάδας. Στο ακριτικό αυτό νησί μας ως ενέργεια υψίστου συμβολισμού, τρομάρα μας, εξήγγειλε ότι μας «σώζει». Όταν με πανηγυρικό τόνο νικητή, είπε πως μας «έβαλε» στο ΔΝΤ!! Και μετά;

Μετά… ήρθαν οι «πληγές του Φαραώ» στο Λαό. Της Κατοχής, οικονομικής αυτή τη φορά. Απ’ τη στιγμή εκείνη, όλα γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος. Οι τρεις αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη ακυρώθηκαν στην πράξη. Εξαϋλώθηκαν. Εθνική Ανεξαρτησία! Ποιά αλήθεια;

Αυτή των «θέλω» και «απαιτώ» της Μέρκελ και των άλλων δανειστών μας, που τη θηλιά στο λαιμό μας καθημερινά τη σφίγγουν περισσότερο;; (!!) Λαϊκή Κυριαρχία! Ποιάς αλήθεια, αυτής που τα όρντινα του Ύπατου αρμοστή Ράϊχεμπαχ καθορίζουν ακόμη και τους νόμους που θα ψηφιστούν στο Κοινοβούλιο; (!) Κοινωνική Απελευθέρωση. Ποιάς αλήθεια; Αυτής που αποστερεί από τους καρκινοπαθείς τα φάρμακα τους, τους παραπληγικούς το προνοιακό επίδομα, που η Παιδεία είναι πια μόνο για τους προνομιούχους, που για εγχείριση σε δημόσιο νοσοκομείο πρέπει να φέρεις μαζί σου οινόπνευμα και γάζες, αυτής που η σύνταξη των 500 Ευρώ του με 40 χρόνια δουλειάς, φαντάζει γιγαντιαία και κάθε τόσο τη σκυλεύουν;; (!!)

Όλα αυτά ατυχώς έγιναν απ’ το ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε τη χώρα μεταξύ 2009 - 2012.
Και όταν είδε ο Λαός τη νέα εθνική υποδούλωση (οικονομική), το μαράζωμα της κυριαρχίας του και τον κοινωνικό όλεθρο, εγκατέλειψε τη «στέγη» του ΠΑΣΟΚ. Με τη μαζική εγκατάλειψη του, [κατά ~ 30%, από 43,8 % (2009) στο 12,3 % στις εκλογές του 2012], πήρε δυναμικά διαζύγιο και από την 3η του Σεπτέμβρη. Μια διακήρυξη πια ασπόνδυλη, χωρίς ουσία και περιεχόμενο. Νεκρή. Και άφησε το ΠΑΣΟΚ να είναι μια ψευδεπίγραφη καρικατούρα της άλλοτε κραταιάς παρουσίας του.

Ψευδεπίγραφη, αφού ούτε Σοσιαλιστικό πια είναι, ούτε Κίνημα είναι, αφού από ποτάμι του 45 - 48 % έχει μετατραπεί σε ρυάκι και μάλιστα αποξηραινόμενο με μονοψήφιο ποσοστό, που η παρουσία του στο επόμενο κοινοβούλιο, τίθεται εν αμφιβόλω. Τώρα το αν είναι Πανελλήνιο; (!) Είναι; Μα Πανελλήνιο είναι και το «Άρμα Πολιτών» (το χωμένο κάπου στους «Ανεξάρτητους Έλληνες», με δύο βουλευτές).

Και σήμερα με το ΠΑΣΟΚ στη δικομματική Κυβέρνηση του ~ 40 % (!!), τα απόσωσε πια όλα τα «σοσιαλιστικά» του. Στηρίζει την Κυβέρνηση της Ν.Δ., του επί δεκαετίες εκπροσώπου οποιασδήποτε νεοφιλελεύθερης, αντιλαϊκής και λαοκτόνου (ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός) πολιτικής. Τέλος, τούτο όντας στη συγκυβέρνηση γίνεται το άλλοθι της ΝΔ για το ξεθεμελίωμα όλων των κατακτήσεων του Λαού.

Έτσι το επτάκτινο τώρα ΠΑΣΟΚ, υπόλειμμα της παλαιάς δόξας, θα εορτάσει σε μια εβδομάδα την επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη και τη διακήρυξή του. Άραγε έχει ακόμα ανάκαρα για κάτι τέτοιο; Αφού ο Λαός εγκαταλείποντάς το, στην πράξη τη διέγραψε απ’ τη συνείδησή του και πήρε διαζύγιο και απ’ αυτή, ως κίβδηλη και άνευ πια αξίας…