Την Παρασκευή 19 Απριλίου 2013, στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του Αναγνωστηρίου Αγιάσου, η θεατρική ομάδα του Γυμνασίου της Αγιάσου, με την εμπνευσμένη καθοδήγηση της φιλολόγου του Σχολείου Βάιας Μπόντη, παρουσίασε την κωμωδία του Ντίνου Σπυρόπουλου «Γκόλφω Forever». Το διασκεδαστικό αυτό έργο, με πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία, που έχει χαρακτηρισθεί ως παρωδία του βουνού και της στάνης ή ως βουκολική φαρσοκωμωδία, είναι ιδιαίτερα δύσκολο και απαιτητικό στη σκηνική του απόδοση, αφού το κείμενο είναι γραμμένο σε ρίμα και έτσι πρέπει να αποδοθεί, έχει δε και κομμάτια επιθεώρησης με τραγούδι και χορό.

Τα παιδιά όμως του Γυμνασίου τα κατάφεραν μια χαρά. Έστησαν μια παράσταση πολύ πιο πάνω από την ηλικία τους, που είχε σπιρτάδα, ζωντάνια, αμεσότητα, δεμένη στα μέρη και στο σύνολό της, χωρίς κενά και χάσματα (συνήθεις αδυναμίες σε μαθητικές παραστάσεις), με εξαιρετική εκφορά του λόγου και αξιοπρόσεκτες ερμηνείες. Η Γιάννα Καρακωσταντή, στο ρόλο της Γκόλφως, ο Μιχάλης Κουτσκουδής, στο ρόλο του Κίτσου, ο Ραφαήλ Ανδρεαδέλλης, στο ρόλο του αφηγητή Βλάσση, και η Μαρία Μαγλογιάννη σε πολλούς ρόλους, κατέπληξαν για τον αυθορμητισμό και την ωριμότητά τους, την υποκριτική τους δεξιοτεχνία, την άνεση που κινήθηκαν στη σκηνή. Έδωσαν πραγματικό ρεσιτάλ. Πολύ καλά και τα υπόλοιπα παιδιά στους άλλους μικρότερους ρόλους.

Μια παράσταση απολαυστική, διανθισμένη με πολλές επιτυχημένες αγιασώτικες ατάκες, που χάρισε άφθονο και αβίαστο γέλιο και καταχειροκροτήθηκε.

Παρακολουθώντας αυτήν τη συναρπαστική παράσταση, μου γεννήθηκαν δυο σκέψεις και τα ανάλογα συναισθήματα, που θα ήθελα να τα καταθέσω:

Μέσα σε αυτό το γενικευμένο κλίμα μιζέριας, απογοήτευσης, εσωστρέφειας και παραίτησης που κυριαρχεί, η παρουσία τέτοιων παιδιών, τέτοιων γονιών και τέτοιων δασκάλων είναι πραγματικό βάλσαμο, ζωντανή ελπίδα και πίστη ότι η χώρα αυτή έχει μέλλον, έχει προοπτική, χτίζει βάσεις μιας άλλης πορείας.

Η παράσταση αυτή για να στηθεί, χρειάστηκαν ώρες και ώρες για πρόβες, απογεύματα, Σάββατα, Κυριακές. Η φιλόλογος Βάια Μπόντη, ο διευθυντής του Σχολείου, Γρηγόρης Αλεντάς, και άλλοι εκπαιδευτικοί του Γυμνασίου, όπως η Ελένη Μπουντούρη και ο Ηλίας Μοράτης, δε λογάριασαν χρόνο, που δεν τους περισσεύει, δε λογάριασαν κόπους, δεν υπολόγισαν έξοδα. Με μοναδικά κίνητρα την αγάπη για τη δουλειά τους και αυτή την ιδιαίτερη σχέση που χτίζουν οι δάσκαλοι με τους μαθητές τους, έφτιαξαν αυτό το «δώρο ασημένιο ποίημα», που θα το θυμούνται σε όλη τους τη ζωή.

Η εκπαίδευση, παρατημένη χρόνια τώρα από τους υπουργούς-τουρίστες, μπλοκαρισμένη από την αυτιστική, υποκριτική, διοικητική γραφειοκρατία και σφιχταγκαλιασμένη από τον εσμό παραοικονομικών συμφερόντων που πίνει το αίμα της, κρατιέται χάρη στην αυτοθυσία, τη φλόγα, το μεράκι τέτοιων δασκάλων, σε όλη την Ελλάδα, και ας αγνοούνται, και ας χλευάζονται, και ας τσουβαλιάζονται, και ας συκοφαντούνται από τυχοδιώκτες, γελοίους πολιτικούς, αγράμματους και συμπλεγματικούς δημοσιογράφους. Το ερώτημα είναι, πόσο θα αντέξουν και τι μας περιμένει αν τα παρατήσουν κι αυτοί;