Τετάρτη πρωί, σε κατάστημα της μυτιληνιάς αγοράς. Και μάλιστα σε τέτοιο, που έστω και ένας Τούρκος επισκέπτης να έρθει στο νησί αυτό, θα ωφεληθεί…

Μια κοπέλα μοιράζει χαρτιά με το πρόγραμμα των «Γιορτών Αγοράς». Το παίρνει, το βλέπει και το πετά… στο δρόμο! «Άι στου διάουλου… Για τ’ς παλιουτούρτσ’ ξέριν να τρέχιν… Για μας τίπουτα… Σα π’ δε τσ’ θέλου τ’ς παλιουτούρτσ’… Δε τ’ς θέλου.»

Πλήρωσα γρήγορα - γρήγορα ό,τι είχα αγοράσει κι έφυγα…

Η μυτιληνιά αγορά, δείγμα εμπόρου από δαύτους που αρνούνται να αντιληφθούν το τι συμβαίνει γύρω μας…

Αρνείται να καταλάβει πως οι Έλληνες και προπάντων οι ντόπιοι πελάτες του, λιγόστεψαν τις αγορές τους στο είδος πρώτης ανάγκης που εμπορεύεται, στο απαραίτητο ελάχιστο…

Ότι ο ντόπιος που συντηρούσε το συγκεκριμένο έμπορο, που μάλιστα δεν έκοβε απόδειξη και δήλωνε εισόδημα το ελάχιστο του μισθοσυντήρητου, εξέλιπε.

Και ότι πλέον θα πληρώνει και αυτός φόρο, αλλά θα πληρώνει φόρο και για τα ακίνητα που χρόνια τώρα απόκτησε από εισοδήματα για τα οποία ουδέποτε φορολογήθηκε.

Αυτό το δείγμα εμπόρου που αρνείται να αντιληφθεί πως φέτος το καλοκαίρι κυριολεκτικά επιβιώσαμε σαν τόπος από αυτούς τους 25.000 Τούρκους τουρίστες, που ήρθαν στον τόπο μας κι άφησαν άλλος λίγα κι άλλος πολλά…

25.000 Τούρκοι τουρίστες έναντι των 100.000 και βάλε που θα μπορούσαμε να έχουμε ως τόπος και που ήδη είναι στόχος της γειτονικής μας Χίου. Αν ουσιαστικά θέλαμε να προβληθούμε στη μεγάλη τουριστική αγορά της γειτονικής χώρας. Αν αντιλαμβανόμασταν τι, γιατί και προπάντων το πώς θα έπρεπε να λειτουργούμε.

Αν καταλαβαίναμε πως αντί των ανόητων δηλώσεων του προαναφερθέντος «δείγματος» που λέει «σα π’ δε τσ’ θέλου τ’ς παλιουτούρτσ’…», θα έπρεπε πολύ απλά… ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ!