Ακούγεται λίγο σα σύνθημα σε αγώνα της Εθνικής, αν μπει κανείς και στο κλίμα των ημερών. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το τραγούδι μού έμεινε πολύ όλο αυτό το διάστημα των τελικών προβών.

«Ρε συ Νότη πρασατζή, πάμε τσάρκα ρε μαζί, μες στην αγορά θα πάμε, έξυπνα θα κονομάμε, εγώ πρώτος θα περμάρω, Νότη να σε αβαντάρω, μηχανή εγώ θα φτιάσω, για να φας εσύ το πράσο!»

Σα να ταίριαζε κιόλας στην προχτεσινή προετοιμασία και γιορτή. Βγες εσύ, μπες εσύ, ποιος θα κάνει τι, μικρόφωνα πήγαιναν κι έρχονταν, οδηγίες από τον αρκετά αγχωμένο «δάσκαλο» (εδώ που τα λέμε, και οι «θυγατέρες» είχαμε ψιλοαγχωθεί στην πλειοψηφία μας), λίγο κάτι να ξεχνάμε στην πρόβα, λίγο να είναι σα να παίζουμε το «παιχνίδι με τις καρέκλες» οι τραγουδιάρες, δεν ήθελε και πολύ για να αναρωτιόμαστε τι θα γίνει τελικά.

Στα παρασκήνια… «οφ δε ρέκορντ»!

Μέχρι που ήρθαν τα κεράσματα του κυρ-Κλεάνθη. Λουλούδια γεμιστά, λίγη φέτα και ψωμάκι και κυρίως τα άφθονα ούζα. Παράλληλα με την πρόβα τζενεράλε, στα παρασκήνια γινόταν γλέντι. Τσίνγκιρ - τσίνγκιρ το ούτι («Γιώργο, με ρέγουλα το ούζο!»), ταξιδιάρικο το κανονάκι (γεια σου Λύδα!), τέσσερις - πέντε από τις αγχωμένες θυγατέρες να κάνουν «ζέσταμα» σε ένα καμαρίνι 1 x 1, και να φεύγει και το μακιγιάζ, οπότε και πάλι μακιγιαρίσματα, τραγούδια και γέλιο. Πολύ γέλιο! Και μετά την παρουσίαση, τα ίδια συνεχίστηκαν και στον καφενέ.

Αυτά φυσικά… «οφ δε ρέκορντ», που λένε. Το σημαντικό είναι ότι το προχτεσινό βράδυ δεν είχε ούτε «αρχάριους», ούτε «προχωρημένους», ούτε «λαϊκούς», ούτε κανέναν άλλο διαχωρισμό. Όλοι γίναμε «ένα» πάνω και κάτω από τη σκηνή, και το διασκεδάσαμε με την ψυχή μας, και απ’ ό,τι καταλάβαμε, το διασκέδασαν και όσοι ήρθαν να μας ακούσουν. Ευχαριστούμε, «δάσκαλε», ευχαριστούμε Αναγνωστήριο, ευχαριστούμε και όσους έγραψαν τότε παλιά όλα αυτά, για να μπορούμε τώρα εμείς να τα παίζουμε και να τα τραγουδάμε…