Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι εκλογές στην Ελλάδα ήταν πάντα μια καλή αφορμή για… ανάπαυλα! Οι πολιτικοί έσπευδαν να υποσχεθούν όσα δεν είχαν ήδη υποσχεθεί, κρίσιμες αποφάσεις παραπέμπονταν για μετά τις εκλογές, σχεδιασμοί αναστέλλονταν με το επιχείρημα «τώρα έχουμε εκλογές», η διοίκηση παράλυε γιατί… είχαμε εκλογές, οι φορολογικοί έλεγχοι ατονούσαν, ακόμα και πρόστιμα χαρίζονταν και πινακίδες οδικής κυκλοφορίας επιστρέφονταν!

Και αν όλα αυτά είχαν δημιουργήσει μια κάποια τριτοκοσμική παράδοση σε τούτη την υποτιθέμενη ευρωπαϊκή χώρα, τότε που οι… μύγες ήταν παχιές θα μπορούσαν να είναι ανεκτά.

Τώρα που η χώρα βρίσκεται κατά γενική ομολογία στην κόψη του ξυραφιού, αποδεικνύεται ότι τέτοια «συμπαθητικά έθιμα» αποτελούν ασυγχώρητη πολυτέλεια. Πολύ περισσότερο όταν το έθιμο φαίνεται να έχει περάσει και στον ιδιωτικό τομέα.

Ασφαλώς και υπό τις παρούσες συνθήκες δεν είναι μόνες οι εκλογές που δημιουργούν ένα κλίμα αναβλητικότητας, αναστολής αποφάσεων, αναμονής. Η γενικευμένη κρίση, η ανασφάλεια, οι αντιφατικές εκτιμήσεις για την πορεία της χώρας και της οικονομίας, ο πόλεμος μεταξύ κινδυνολογούντων και εφησυχαστών, δεν αποτελούν σίγουρα το καλύτερο περιβάλλον για την ανάληψη πρωτοβουλιών.

Όμως δυστυχώς, η ζωή δεν περιμένει, τα προβλήματα καθημερινότητας της κοινωνίας και του κάθε πολίτη ξεχωριστά πολλαπλασιάζονται, οι πιέσεις αυξάνουν και οι όποιες ευκαιρίες χάνονται. Εμφανιζόμαστε στο τέλος ως ένας λαός που έχει αφεθεί στη μοίρα του, ή στην καλύτερη περίπτωση έχει εναποθέσει τις τύχες του σε κάποιες εκλογές (άραγε, αφού αυτές που μόλις έγιναν δεν έλυσαν προβλήματα, τις επόμενες, τις μεθεπόμενες;), που ως διά μαγείας θα μας βάλουν σε τροχιά προόδου και ευημερίας ή έστω θα σταματήσουν το γενικευμένο κατήφορο.

Το πρόβλημα είναι ότι η ζωή δεν περιμένει, η καθημερινότητα του καθενός μας ξεχωριστά και της κοινωνίας μας συνολικά είναι αμείλικτη και κάθε μέρα που περνά «εν αναμονή» του αβέβαιου θαύματος των εκλογών, που θα λύσει ως διά μαγείας τα προβλήματα, είναι σε βάρος μας.

Ο καθένας από μας, λοιπόν, οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στον εαυτό του, την οικογένειά του, τους φίλους του, τους συναδέλφους του, την επιχείρησή του, το περιβάλλον του. Και να πράξει με αποφασιστικότητα ό,τι περνά από το χέρι του, για να μην περνούν μέρες αναμονής, «χαμένες μέρες», μέρες μοιρολατρίας και κατάθλιψης.

Ασφαλώς και ο κάθε πολίτης οφείλει να σταθμίσει με νηφαλιότητα τις επιλογές που διαφαίνονται μέσα από τις προτάσεις των κομμάτων και να επιλέξει εκείνες που κατά την άποψή του εξασφαλίζουν προοπτική βιωσιμότητας και ανάπτυξης για τη χώρα.

Αυτό όμως σε καμμιά περίπτωση δεν πρέπει να τον οδηγήσει σε ένα ακόμα ιδιότυπο διάλειμμα από τη σκληρή καθημερινότητα, γιατί οι καιροί δεν περιμένουν. Οφείλει να δώσει με αξιοπρέπεια, αλλά και κουράγιο, τη μάχη της καθημερινότητας, οφείλει να κάνει τη δουλειά του με πάθος, να αναζητήσει ευκαιρίες και να δώσει στο βαθμό που μπορεί έξυπνες λύσεις, που θα αμβλύνουν τα υπαρκτά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από την πολύπλευρη κρίση.

Για να πω ένα παράδειγμα, στη δική μας κοινωνία των νησιών, που μεγάλο μέρος της οικονομίας της το στηρίζει αμέσως ή εμμέσως στον τουρισμό, ο κάθε μαγαζάτορας, ο κάθε επιχειρηματίας, μικρός ή μεγάλος, ο κάθε εργαζόμενος στις τοπικές επιχειρήσεις, οφείλει να προετοιμαστεί, να βελτιώσει την επιχείρησή του, να την προβάλει σωστά, να δώσει τη μάχη της προσέλκυσης του Έλληνα και ξένου επισκέπτη, να μην αφήσει τις μέρες να περνούν. Ιδιαίτερα οφείλουμε να προετοιμαστούμε για να υποδεχθούμε τους επισκέπτες από νέες ελπιδοφόρες τουριστικές αγορές (Τουρκία, Ρωσία κ.λπ.), αναδεικνύοντας στην πράξη το έμφυτο αίσθημα φιλοξενίας που διαθέτουμε.

Ο δημόσιος ή δημοτικός υπάλληλος που εμπλέκεται με τον έλεγχο, τη νομιμοποίηση και την υποστήριξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας, οφείλει να μην αδιαφορήσει για την προσπάθεια του διπλανού του επιχειρηματία ή εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα, αλλά αντίθετα στο πλαίσιο της νομιμότητας, αλλά και με πνεύμα κατανόησης και ανοιχτό μυαλό, να τον διευκολύνει και να τον υποστηρίξει. Οφείλουμε όλοι να καταλάβουμε ότι κανείς δεν μπορεί στις μέρες μας να αδιαφορεί για τις προσπάθειες του άλλου, και ίσα - ίσα η κρίση ίσως είναι μια σπουδαία αφορμή για μια νέα κοινωνικότητα, συλλογική δράση και αλληλεγγύη.

Και μιλώντας για αλληλεγγύη, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι, ναι μεν όλοι βιώνουμε τις συνέπειες της κρίσης, υπάρχουν όμως κάποιοι που αντιμετωπίζουν μεγαλύτερα προβλήματα από εμάς, οι άνεργοι και οι κοινωνικά αδύναμοι, στους οποίους οφείλουμε την ολόπλευρη αλληλεγγύη μας. Ας το καταλάβουμε καλά ότι κανείς δεν μπορεί να ευημερεί από μόνος του όταν η κοινωνία γύρω του υποφέρει.

Και ας το ξαναπούμε μια φορά. Καλές οι εκλογές, αλλά η ζωή δεν περιμένει. Και οφείλουμε ο καθένας να αναλάβει στις ευθύνες του απέναντι στον εαυτό του, αλλά και το διπλανό του