Το σημερινό άρθρο θέλει να εκφράσει την οργή του και τη θλίψη του και μαζί μια εύλογη απορία για το πώς ένα όψιμο «εθνικό» υβρίδιο στα βόρεια σύνορα της χώρας, χωρίς ιστορία, γλώσσα, στρατό, οικονομία και σύμβολα, μπόρεσε να ρεζιλέψει μέχρι σήμερα και να βάλει σε ταπεινωτικά διαπραγματευτικά αδιέξοδα ένα πανάρχαιο και περήφανο έθνος, ένα έθνος που έθρεψε και γαλούχησε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.

Η απόγνωση με την οποία εξακοντίζουν αυτές τις μέρες εκατέρωθεν κυβέρνηση και αντιπολίτευση σαθρά και αναποτελεσματικά επιχειρήματα, δείχνει ότι το «σκοπιανό» έχει από καιρό μπει κι αυτό στο ντουλάπι των μεγάλων και άλυτων εθνικών προβλημάτων.

Όλα τα εμπλεκόμενα ελληνικά κόμματα προσπάθησαν τα τελευταία χρόνια να κρύψουν αντί να λύσουν το πρόβλημα, κι αυτό φαίνεται από το ότι το ένα υιοθετεί αμήχανα απόψεις του άλλου και του επιρρίπτει και τις σχετικές ευθύνες.

Κάποιοι είπαν ότι αυτή η διαπραγμάτευση είναι ετεροβαρής και ότι οι Σκοπιανοί προσπαθούν να χτίσουν την ιστορία τους με δικές μας πέτρες!

Ένας κεντρικός λ.χ. όρος των διαπραγματεύσεων που ξεκίνησε στη συγκεκριμένη του μορφή το 2008 είναι η «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό».

Ουδέν γελοιότερον!

Τι σημαίνει γεωγραφικός προσδιορισμός; Τα κράτη ονομάζονται με όρους ιστορικούς και εθνολογικούς. Με γεωγραφικούς ονομάζονται τα διχοτομημένα και αυτά που βρίσκονται σε σύρραξη.

Και τι σημαίνει σύνθετη;

Να φανταστεί κανείς ότι μπορεί να δούμε το όνομα λ.χ. «Νέα Δαρδανία»; Ποσώς. Είναι γεγονός ότι είτε πρόκειται για «μονολεκτική σύνθετη» είτε «δίλεκτη σύνθετη» (δεν έχει αποσαφηνιστεί), το ένα συνθετικό που ανεχόμαστε και παραχωρούμε πριν ακόμα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις (και που ίσως έχει ήδη υπογραφεί...) είναι η λέξη «Μακεδονία», μια λέξη για την παραχώρηση της οποίας δεν συναινεί τουλάχιστο το 80% του ελληνικού πληθυσμού, κατά τα φαινόμενα.

Αυτό σημαίνει ότι τις προσωρινές ρυθμίσεις τις έκανε στο πόδι η κυβέρνηση του μακαρίου έτους 2008 και μάλιστα ερήμην της βούλησης του ελληνικού λαού, και σημαίνει επίσης ότι τα Σκόπια έχουν κερδίσει εκ των προτέρων και τώρα μας παίζουν (άσχετα αν δεν το καταλαβαίνουμε) προσβλέποντας και διεκδικώντας μείζονα κέρδη.

Εκείνο πάντως που θα μείνει στην κυβέρνηση είναι τα ατελείωτα σούρτα - φέρτα των δήθεν διαπραγματεύσεων. Ο καιρός των Βαλκανίων (και όχι μόνο) είναι πια καλός, γνωριμίες, ανοιχτά και ακίνητα χαμόγελα μεταξύ ηλιθιότητας και εγκεφαλικού, καφεδάκια, βουτήματα, σνακς και υποσχέσεις πότε και πού θα ξαναβρεθούμε, όλα πληρωμένα (εννοείται από μένα...).

Και βέβαια δεν ήταν καθόλου εύκολο ένα τέτοιο διαπραγματευτικό εγχείρημα (μετά από εκατοντάχρονη εθνική απερισκεψία) και τουλάχιστον τόσο εύκολο όσο προσπάθησαν να μας το παρουσιάσουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις από το 1992 μέχρι σήμερα.

Βγήκαν και πολλοί «προοδευτικοί» και πολιτικά ελευθεριάζοντες και δήλωσαν ότι δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία το όνομα, όσο τα άλλα στοιχεία της διαπραγμάτευσης. Γι’ αυτούς θα θυμίσουμε τη ρήση του κυνικού Αντισθένη «αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις», που σημαίνει ότι δεν μπορείς να γνωρίσεις και να μάθεις τίποτε αν δεν αρχίσεις με το όνομά του.