Είναι τραγικοκωμικό, αλλά εκεί φτάσαμε με την εθνική εμμονή μας να μετατρέψουμε το υποκειμενικά ευχάριστο σε αντικειμενική πραγματικότητα, π.χ. μια χαρά ήμασταν και τα κάναμε, αλλά αυτοί οι κακοί ξένοι μάς κακοβουλεύονται. Φοιτητικές παρατάξεις που πρεσβεύουν κιόλας τον εκσυγχρονισμό των ελληνικών πανεπιστημίων υπερασπίζονται το δικαίωμα στη μαζική αντιγραφή των φοιτητών, με την… υπουργική μέθοδο «κόπυ πάστε». Πρωθυπουργικός σύμβουλος στρατηγικής (!) εγκαινίασε τη νεωτερική μέθοδο της «κατάρας» στην οικονομική πολιτική… «στα τσακίδια και να μη στεριώστε πουθενά» έγραψε, ξέγραψε, ξανα-έγραψε και έκανε και την απατεωνιά να χρησιμοποιήσει και «φακ» (ίδια πηγή έμπνευσης) φωτογραφία. Και το αθλιότερο, ο κομματικός κυνισμός ως επιταγή επικοινωνιακής συμπεριφοράς εξαναγκάζει άνθρωπο με απολύτως σεβαστό προσωπικό πρόβλημα να υποβάλλεται στις απαιτήσεις των δελτίων ειδήσεων: ο κ. Κουρουμπλής έκανε «αυτοψία» στις πετρελαιοκηλίδες, ακούμε και διαβάζουμε, και ο Πρωθυπουργός δεν τον προστάτεψε ως οφείλει η στοιχειώδης κομψότης. Ούτε εμείς, όμως, ως πολιτικό σύνολο, εκεί που θα έπρεπε να αναγνωρίζεται ο ρόλος του στην πολιτική ενσωμάτωση των ΑμΕΑ. Αίσχος, οριζόντιο, για όλα αυτά!

Ενώπιον της καθημερινότητας της ανίκητης ανοησίας, υπάρχει ένα κολοσσιαίο αίτημα νόησης που δεν μπορεί, δεν ξέρει, αγνοεί πώς να χειρισθεί η Ηγεσία: ο βαθύς Λόγος της εγγράμματης Παιδείας. Πνύκα: μίλησαν οι δύο Ηγέτες, στο μέγιστο σκηνικό του πολιτικού πολιτισμού της Δύσης! Η παγκόσμια μοναδικότητα της Πνύκας δεν έχει να κάνει με την ιστορική διασύνδεση της με τη γένεση της Δημοκρατίας. Αλλά με το απόλυτο γνώρισμά της: είναι τόπος γυμνός, χωρίς ανθρώπινες κατασκευές. Γιατί σ’ αυτό το «κενό», τίποτα δεν έπρεπε να παρεμβαίνει, να είναι ανώτερο του Λόγου του ρήτορα. Αυτός ο μέγιστος μινιμαλισμός αποτελεί την κορύφωση της Δημοκρατίας και του Ελληνικού πολιτισμού: ουδέν σημαντικότερον της ανθρώπινης σκέψης!

Αναρωτηθείτε, με ειλικρίνεια, τι είπε ο ένας και τι είπε ο άλλος. Ο Τσίπρας βρήκε ως ευφυή παραπομπή την «έφοδο στον ουρανό» του Μαρξ για τη Παρισινή Κομμούνα για να την προσγειώσει ανώμαλα στη συνέχεια, όπου κάτι ακατάληπτο ψέλλισε ότι θα κάνει επί της ευλογημένης τούτης γης. Ο Μακρόν αναφέρθηκε στο Σεφέρη και ένα δίστιχό του «για το θαύμα που κυλάει στις φλέβες μας»: αναρωτιέμαι πόσοι από τους στριμωγμένους παρισταμένους κατάλαβαν τι είπε ο Γάλλος Πρόεδρος; Καθότι για να κάνεις τη συγκεκριμένη παραπομπή πρέπει να ξέρεις ένα τουλούμι γράμματα και η δημοκρατία να είναι εγγεγραμμένη στα μύχια των κυττάρων σου, όχι κάποια τελευταία ανάμνηση για SOS θέμα εξέτασης τέως καταληψία. Ανεφέρθη σε ποίημα που αφιέρωσε ο Σεφέρης στο Χένρυ Μίλλερ το 1937, βλέποντας την άνοδο των αυταρχισμών ως καθεστώς στην Ευρώπη, που «σα στυπόχαρτο θα ρουφήξει» το Κακό! Η κάμερα της ΕΡΤ επλανάτο ουδετέρως στην παγωμένη φάτσα του όποιου Κατρούγκαλου και Κοντωνή και Κουράκη… που προδήλως δεν καταλάβαιναν γρι!

Κι όμως, μ’ αυτήν την α-νοησία βγαίνουν κυβερνήσεις, για να συνεννοούμαστε, φίλοι αναγνώστες! Και μιας και το ακαταλόγιστο, ως ψυχιατρική νόσος, μιας στρεβλής εξιδανικευμένης νόησης του κόσμου έχει ως αποτέλεσμα να μη βλέπουμε συλλογικά ούτε τον όποιον εθνικό στόχο αλλά ούτε και το δρόμο προς επίτευξή του, καταλήγουμε στην απτή ασκήμια. Σαν το μαζούτ της «Αγίας Ζώνης» -βοήθειά μας, αλλά δες, φίλε μου, την προπετή αναίδεια του συμβολισμού- που στραγγαλίζει την Αθηναϊκή, λεγόμενη, Ριβιέρα… Ακριβώς, όταν η Αθήνα γινόταν τουριστικός προορισμός! Ή όταν η ανάκαμψη του Σαρωνικού ως αποτέλεσμα της λειτουργίας της Ψυτάλλειας είχε δώσει πίσω μιαν ποιότητα βίου στα βράχια της Πειραϊκής… Γκαντεμιά, ή μήπως όχι…

Φτάσαμε στο σημείο το αφήγημα της Κυβέρνησης να είναι η ελπίδα επιστροφής στο σημείο, την κατάσταση και τις πρακτικές που καταγγέλλουν ότι μας έφεραν εδώ. Οφείλω να ομολογήσω ότι είχα κακοχαρακτηρίσει τον Πρωθυπουργό όταν είχε πει ότι «κάνουμε στροφή 360 μοιρών». Θεωρούσα τότε ότι ο άνθρωπος ήταν παράγωγο ενός ιδρύματος σε παρακμή. Λάθος! Ο άνθρωπος ξέρει πολύ καλά τι λέει και καλώς έλαβε πτυχίο! Οπότε, τα πράγματα είναι πλέον σαφή: θα υιοθετήσουμε ή όχι την τελευταία ρήση του κολλητού του, του Καρακατίνα: στα τσακίδια…