Σε μια συνέντευξή του( 3/7/2016 ) ο Σταμάτης Κριμιζής, ο διεθνούς φήμης διαστημικός επιστήμονας αστροφυσικής, διευθυντής διαστημικών προγραμμάτων της ΝΑΣΑ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο ZOHNS HOPKINS και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, αναφερόμενος στη σημασία της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και την καθολική ισχύ της στα ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα είχε πει: « από την κατώτερη υπάλληλο μέχρι τον διευθυντή εργαστηρίου όλοι αξιολογούμαστε. Κάθε χρόνο. Τι έκανες, τι σκόπευες να κάνεις και δεν έκανες. Αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα».

Και ο Δημήτρης Νανόπουλος, επίσης διεθνούς φήμης θεωρητικός Φυσικός, Καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τέξας, Διευθυντής του Κέντρου Αστροσωματιδιακής Φυσικής στο Χιούστον, ερευνητής του Harvard, μέλος της ομάδας που εντόπισε στο CERN (Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Ευρώπης) το μποζόνιο Higgs και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών σε συνέντευξή του (11/3/2018) αναφέρει: «Κάθε χρόνο, τα 50 χρόνια που είμαι στο εξωτερικό, στα πανεπιστήμια, στο CERN, κ.λπ., έχουμε αξιολόγηση. Γράφω εκθέσεις, αναλυτικά, τι έχω παραγάγει, τι ομιλίες έκανα, πώς πήγαν τα εργαστήρια και τα πειράματα. Κάθε χρόνο. Μέχρι 31 Ιανουαρίου θα πρέπει να γράψω τι έγινε τον προηγούμενο χρόνο και να το υποβάλω στο πανεπιστήμιο ή στα αντίστοιχα ερευνητικά Κέντρα, με τα οποία συνεργάζομαι».

Και καταλήγει στη συνέντευξή του διαπορών: «εδώ δεν δέχονται την αξιολόγηση. Αν είναι δυνατόν! Μιλάμε σοβαρά»;

Έτσι, λοιπόν, προόδευσαν και συνεχίζουν να προοδεύουν οι λαοί που χρησιμοποιούν την αξιολόγηση ως εργαλείο καλύτερης οργάνωσης και απόδοσης της εργασίας, ως μέσο συνεχούς αυτοβελτίωσης, καλύτερης αξιοποίησης και επιβράβευσης αυτών που διακρίνονται στον τομέα της επιστημονικής και γενικότερα της επαγγελματικής δραστηριότητάς τους.

Κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, στην Ελλάδα η αξιολόγηση έχει εξοστρακιστεί από τον δημόσιο τομέα και ειδικότερα από την εκπαίδευση. Εκεί ακριβώς που οι εργαζόμενοι είναι υπόλογοι για το έργο τους απέναντι στο κράτος και στους φορολογούμενους πολίτες, από τους φόρους των οποίων μισθοδοτούνται, αρνούνται κάθε έλεγχο για το κατά πόσον τηρούν τον όρκο που έδωσαν στο Σύνταγμα και αποκρούουν κάθε διαδικασία για την βελτίωση της εργασίας τους ή και την αποτροπή βλάβης του δημοσίου συμφέροντος, λόγω ανεπάρκειας ή σκοπιμότητας. Έτσι ο δημόσιος τομέας, εδώ και 40 χρόνια, αποτελεί μια κακή παραλλαγή του αρχαίου Πρυτανείου, όπου οι διορισθέντες δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν την δωρεάν και δια βίου σίτιση, για προσφερόμενη εργασία που επαφίεται… «εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων»!

Και όσον αφορά το ποιοτικό επίπεδο της Δημόσιας Διοίκησης και τον ρόλο που αδυνατεί αυτή να παίξει αναφορικά με την ανάπτυξη της χώρας και την έξοδο από την κρίση, οι κομματάνθρωποι που μας κυβερνούν θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι τον βασικό ρόλο εξόδου από την κρίση (ή επί το ακριβέστερον για την διατήρηση της «καρέκλας» τους) έχουν επωμιστεί τα «σαΐνια» των μετακλητών κομματικών στελεχών τους που κατά χιλιάδες έχουν διοριστεί στα Γραφεία των υπουργών, καθώς και οι… γίγαντες της επιστήμης που πλαισιώνουν τον πρωθυπουργό και κρατούν στα στιβαρά τους χέρια το πηδάλιο της χώρας. Οπότε «ου φροντίς Ιπποκλείδη»! Ποίαν χρείαν έχομεν μιας αξιολογούμενης και αξιοκρατούμενης Δημόσιας Διοίκησης;

Τι γίνεται, όμως, με το ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης των παιδιών του ελληνικού λαού- και μάλιστα των πτωχότερων στρωμάτων, αυτών που δεν έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία; Ποιος ελέγχει τον εκπαιδευτικό, μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας, εάν μορφώνει ή παραμορφώνει τα παιδιά μας, εάν διαπλάθει σύμφωνα με την επιταγή του Συντάγματος «ελεύθερους και υπεύθυνους ανθρώπους» και αυριανούς πολίτες; Ποιος αξιολογεί την επάρκεια και την καταλληλότητά του παιδαγωγού, προκειμένου να εμφυσήσει στα ανήλικα παιδιά την πίστη στις αρχές και τις αξίες της Δημοκρατίας;

Στην ελληνική εκπαίδευση εδώ και 35 χρόνια διορίστηκαν και συνταξιοδοτήθηκαν δάσκαλοι και καθηγητές, χωρίς ποτέ κανείς να τους αξιολογήσει. Χωρίς, ποτέ, κανείς Σχολικός Σύμβουλος να παρακολουθήσει τη διδασκαλία τους και χωρίς ποτέ κανείς να τολμήσει να εκφέρει γραπτώς μια αξιολογική κρίση γι’ αυτούς!

Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί τόσα νέα παιδιά παγιδεύονται από τους προπαγανδιστές της βίας και του μίσους, γιατί τόσα νέα παιδιά ξοδεύουν τόσο μάταια τη ζωή τους μέσα στον παραλογισμό της καταστροφικής μανίας, της αναρχίας και της τρομοκρατίας; Γιατί τόσος εκφασισμός στην καθημερινότητα της ζωής μας;

 Και γιατί τόσα παιδιά χάνονται στους εφιαλτικούς «παραδείσους» των ναρκωτικών, χωρίς κανένα στόχο και ιδανικό;