Έχει τονιστεί πολλές φορές και από πολλούς πως η κακοδαιμονία του πολιτικού μας συστήματος έγκειται στο γεγονός πως από τη στιγμή που ο ελληνικός λαός εκλέγει μια κυβέρνηση όλοι οι άλλοι προσπαθούν να τη «ρίξουν»! Και στην προσπάθειά τους αυτή μετέρχονται κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η αντιπολίτευση δημιουργεί σκόπιμα διάφορα προβλήματα στο έργο της κυβέρνησης. Έτσι, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα  συνεχή πόλεμο  φθοράς μεταξύ των κομμάτων. Το κάθε κόμμα επιτίθεται κυρίως εναντίον του κόμματος από το οποίο υποθέτει πως μπορεί να αντλήσει ψηφοφόρους και όλα τα κόμματα επιτίθενται εναντίον της κυβέρνησης που λαμβάνει τις αποφάσεις. Και η κυβέρνηση, βέβαια, θα κριθεί στο τέλος της τετραετίας για το συνολικό της έργο, γιατί, όπως λέει και ο Δημοσθένης, «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται»,  το κάθε τι κρίνεται με βάση το τελικό αποτέλεσμα.  Τα άλλα, όμως, κόμματα  και η αξιωματική αντιπολίτευση ειδικότερα κρίνεται  από την υπευθυνότητα με την οποία αντιμετωπίζει τις εκάστοτε καταστάσεις.

Οι πολίτες  παρατηρούν πως τα κόμματα δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την επίλυση των προβλημάτων που τους απασχολούν, αλλά για το πώς θα υποβαθμίσουν το έργο της κυβέρνησης και θα το απαξιώσουν στη συνείδηση τους. Υιοθετούν μια στάση αρνητική  και μηδενιστική. Με τίποτε δεν συμφωνούν και με τίποτε δεν είναι ικανοποιημένοι! Έτσι, αν, για παράδειγμα, η κυβέρνηση προχωρήσει σε κάποιες παροχές για  τη στήριξη των επαγγελματιών που βλάπτονται από την πανδημία, τα κόμματα υποστηρίζουν  πως οι παροχές αυτές είναι ανεπαρκείς και ότι έπρεπε να διατεθούν περισσότερα χρήματα. Αν πάλι οι παροχές αυτές είναι ολοφάνερα ικανοποιητικές, τότε υποστηρίζουν  πως δόθηκαν καθυστερημένα και ότι έπρεπε να δοθούν ενωρίτερα! Αν πάλι φαίνεται πως δόθηκαν την κατάλληλη στιγμή, τότε υποστηρίζεται πως δόθηκαν σε λίγους και ότι έπρεπε να δοθούν σε περισσότερους κλάδους! Αν πάλι δόθηκαν σε αυτούς που έπρεπε, τότε υποστηρίζεται πως η κυβέρνηση με τις παροχές προσπαθεί να εξυπηρετήσει ανομολόγητους κομματικούς σκοπούς κ.ο.κ. Και ο χορός καλά κρατεί. Είναι δηλαδή να γελά κανείς με τα χάλια μας.

Αν πάλι κάποιο νομοσχέδιο κατατεθεί στη Βουλή, αυτό ψηφίζεται από όλους (!)  τους βουλευτές της κυβέρνησης και απορρίπτεται από όλους (!) τους βουλευτές, μηδενός εξαιρουμένου, της αντιπολίτευσης! Καταργείται, δηλαδή, η προσωπικότητα του βουλευτή και επικρατεί η προσωπικότητα του αρχηγού ή του κόμματος. Και διερωτάται κανείς τι ρόλο παίζουν οι χρονοβόρες ψηφοφορίες, όταν το αποτέλεσμα   είναι εκ των προτέρων γνωστό; Αλήθεια, τα αποτελέσματα θα ήταν τα ίδια, αν οι ψηφοφορίες δεν ήταν ονομαστικές και φανερές, αλλά ήταν μυστικές, για να διασφαλίζεται η ελευθερία γνώμης των βουλευτών; Όμως,  όπως είπαμε, εμάς δεν μας ενδιαφέρει η αναβάθμιση και η βελτίωση της ποιότητας της δημοκρατίας, αλλά η σωτηρία του κόμματος και η εξουσία.

Υπάρχει, όμως και κάτι άλλο ακόμη χειρότερο. Όλα τα κόμματα φαίνονται πως γνωρίζουν την αλήθεια, πως γνωρίζουν τη λύση σε κάθε πρόβλημα και μόνο η υπεύθυνη κυβέρνηση δεν τη γνωρίζει. Γι’ αυτό άλλωστε και προσπαθούν να επιβάλουν την άποψή τους. Και αυτό μου θυμίζει τη στάση που τήρησε  στην Απολογία του ο φιλόσοφος Σωκράτης απέναντι στον κατήγορό του Μέλητο. Όπως η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό ότι είναι επικίνδυνος και οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή, έτσι ο Μέλητος κατηγορούσε τον Σωκράτη ότι «διαφθείρει τους νέους». Ο  φιλόσοφος απευθυνόμενος στους δικαστές τους λέει πως ασφαλώς ο Μέλητος «χαριεντίζεται», «όταν κατηγορεί ανθρώπους προσποιούμενος πως νοιάζεται για πράγματα που ποτέ δεν τον ενδιέφεραν» (24 c 1-5). Στη συνέχεια καλεί τον αντίδικό του σε διάλογο και τον ρωτά να του πει ποιος κάνει καλύτερους τους  νέους, γιατί σίγουρα θα ξέρει, αφού ξέρει ποιος τους βλάπτει. Ο Μέλητος λέει με τη σειρά πως κάνουν καλύτερους τους νέους οι νόμοι, οι δικαστές και μάλιστα όλοι, οι ακροατές, οι βουλευτές  και οι εκκλησιαστές.  Ο Σωκράτης  βγάζει το συμπέρασμα πως σύμφωνα με την ομολογία του Μέλητου «πάντες Αθηναίοι καλούς καγαθούς ποιούσιν πλην εμού, εγώ δε μόνος διαφθείρω», όλοι δηλαδή οι Αθηναίοι κάνουν τους νέους πιο καλούς και πιο ενάρετους και μόνο αυτός τους διαφθείρει!  

Κάτι ανάλογο συμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου μας: όλοι ενδιαφέρονται για το καλό της πατρίδας μας εκτός από την κυβέρνηση! Όλοι οι άλλοι ξέρουν το τι πρέπει να γίνει εκτός από την κυβέρνηση! Ο Σωκράτης με τρόπο ειρωνικό καταλήγει λέγοντας «πολλή γαρ αν τις ευδαιμονία  είη περί τους νέους, ει εις μεν μόνος αυτούς διαφθείρει, οι δ’ άλλοι ωφελούσιν», δηλαδή θα μπορούσαμε να νιώθουμε πολύ τυχεροί όσον αφορά τους νέους , αν μόνο ένας τους καταστρέφει, ενώ όλοι οι άλλοι τους ωφελούν, και συμπεραίνει για τον Μέλητο  ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν νοιάστηκε για τους νέους, ότι αδιαφόρησε γι’ αυτούς και ότι ποσώς τον ενδιαφέρουν αυτά για τα οποία τον κατηγορεί.  Και θα μπορούσαμε και  εμείς να φωνάξουμε μαζί με τον Σωκράτη πως είμαστε τυχεροί που έχουμε τόσα κόμματα που ξέρουν την αλήθεια και νοιάζονται για το καλό του  λαού και μόνο ένα κόμμα, αυτό που ασκεί την εξουσία,  θέλει το κακό  του!

Ας σοβαρευτούμε, γιατί «οι καιροί», όπως έλεγε πάλι ο Δημοσθένης, «ου μενετοί». Οι περιστάσεις είναι δύσκολες και δεν περιμένουν. Τα κόμματα ας αφήσουν στην άκρη αυτά που τα χωρίζουν και ας δουν αυτά που τα ενώνουν. Γιατί, αν πραγματικά θέλουν, μπορούν να βοηθήσουν στην ευκολότερη και αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της πανδημίας που εξακολουθεί να είναι εδώ. Ας παραδειγματιστούν από τους αρχαίους μας προγόνους, τον Αριστείδη και τον Θεμιστοκλή, που πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, όπως λέγεται, και συνειδητοποιώντας τον μεγάλο κίνδυνο που απειλούσε την πατρίδα τους τότε συναντήθηκαν και  συμφώνησαν να ξεχάσουν τις διαφορές τους και να προσπαθήσουν να σώσουν την πατρίδα τους. Και τα κατάφεραν…..Αλλιώς θα είναι υπόλογοι όλοι στη συνείδηση του λαού και της ιστορίας  για ό, τι ήθελε συμβεί.

-